Ruilen

Gisteren in de Dog Whisperer een grote hond die agressief is.
Cesar Millan neemt hem mee naar het Dog Psychology Center, leent intussen zijn eigen hond Sumatra aan de eigenaars uit en die vinden Sumatra erg leuk.

Na een maand is de hond een lieve lobbes geworden en gaat terug naar huis.
Iedereen blij.

Eind van de uitzending en Cesar blikt terug.
Het is toch niet gelukt met die lieve lobbes. Dús geven de eigenaren hem weer aan Cesar.
Sumatra heeft Cesar intussen al aan iemand anders kado gedaan, dús krijgen deze mensen nu Banger.
Daarmee leven ze lang en gelukkig.

Nog een oproep om Leader of the pack te zijn en dat was het dan.

De Dog Whisperer doet dat wel vaker: mensen die toch weer problemen krijgen met hun gerehabiliteerde hond een andere geven.
Waarna die mensen dan blij zijn.

Ik begrijp het niet.
Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn meppende kleine man Sammie zou wegdoen naar het pack van de Kattenfluisteraar en dat ik blij zou zijn met een andere kat die alleen maar lief op schoot zou willen zitten.
Het is zo ‘doet er niet toe wélke kat/hond het is, als het er maar 1 is die zoet meedoet’.
En: het is toch ook rot voor een dier om te worden weggedaan? In dit geval weggedaan door die mensen maar in het geval van Banger eerst door zijn eigenares naar de groep van Cesar, dan na maanden weer van Cesar naar deze mensen.

Cesar Millan zegt altijd dat honden geen geheugen hebben en in het nú leven.
Misschien verklaart dat het.
Blijft over mensen die dier 1 omdat het lastig is weg doen en blijmoedig beginnen aan dier 2.