Zelf vind ik dit geen weer om door een dikke laag sneeuw het dak van het schuurtje te beklimmen en dan te zeuren dat ik het raam van mijn werkkamer moet opendoen om weer naar binnen te klimmen.
Sammie ziet dat anders en wie ben ik dan. Open dus, dat raam.
Waarna Guus er ook wel uit wil.
Hoewel… bij nader inzien eigenlijk toch ook weer niet.
Die snoetjes! Voordat wij hier kattenluikjes hadden was het ook: doe je de deur even open, ik wil naar buiten, of, eh, nee misschien toch maar niet, NEE, niet de deur dicht doen ik geloof toch dat ik even een frisse neus moet halen, oeps is wel erg koud aan de pootjes, moet nog even denken of ik nu wel of niet naar buiten wil. En daar sta je dan, vrolijk fluitend de deur open te houden.
En dan te bedenken dat er beneden natuurlijk gewoon wél kattenluikjes zijn 🙂
Bediening is altijd leuker 🙂 Vooral als je IN de deur-/raamopening gaat staan denken of je nou wel zo nodig naar buiten wilt.
Ja als iets lastig is dan wil een kat het 🙂 Guus is slim, het is veel te koud buiten