Ik leg puzzels omdat ik het de ideale manier vind om het verstand op nul te zetten – wat ik vaak nodig heb.
Soms kijk ik tegelijk met een half oog naar de Dog Whisperer.
Toen Loki hier kwam vond hij het leuk om plaats te nemen op zo’n puzzel.
En mensen waarschuwden me al: NU duidelijk maken dat dat niet de bedoeling is.
Maar ik dacht: arme kat, van huis naar huis gezeuld en nu weer bij mij en ach, ik wou gewoon dat hij het naar zijn zin had dus als daarbij hoorde op mijn puzzel zitten, dan hoorde het erbij.
Ik probeerde langs hem heen te werken (puzzelen) of gaf het op.
Zoals die dingen gaan: Loki denkt nu dat het helemaal ok is om op mijn puzzel te liggen.
Ik werk nog steeds langs hem heen.
En probeer dat te zien als een extra ‘uitdaging’.
Of – vandaag! – ik draai de puzzel om, zodat ik beter bij het deel kan dat ik nog niet heb gelegd hopend dat hij op het ándere deel gaat liggen.
Niet dus.
Heel herkenbaar, onze grote zwartwitte ligt het liefst daar waar ik wil lezen, puzzelen, of wat dan ook. Helpt ook om de puzzelstukjes uit de doos te halen, gaat niet altijd helemaal goed, dus af en toe kapotgeknappelde stukjes en stukjes op de grond, maar de bedoeling is goed dus ik laat het maar gebeuren.
Vandaag had ik de puzzel *bijna* klaar en… 1 stukje weg!!!!
Bleek te liggen bovenop de toren van Loki.
Blijkbaar aan zijn vacht gekleefd…
En ga ik hem nou bij de volgende puzzel corrigeren? tuurlijk niet!!!