In september 2010 ben ik voor het laatst in het El Rancho Boulder motel in Boulder City, NV.
Ik hoor dan dat de receptioniste met wie ik bevriend was, Karen Causey, een paar maanden eerder is overleden aan kanker.
Het grijpt me zo aan dat ik denk: hier kom ik nooit meer terug.
Nu ben ik toe aan ’toch weer terug’ nl in oktober van dit jaar.
Dus mail ik de eigenares (met wie ik nav Karens dood contact had) – geen reactie.
Daarna mail ik het andere adres op de website – ook geen reactie.
Weer een paar dagen later vul ik het formulier op de site in – niks.
Ik denk: zou het aan mij liggen, slokt mijn spamfilter alles op?
Ik ploeg een week gevangen spam door: niks.
Ik zet voor alle zekerheid beide adressen op de witte lijst.
Ik mail nóg een keer, nu vanaf een eigen ander mailadres en verzoek om het antwoord ook te sturen naar mijn gmail-account.
Just to make sure.
Niks.
Ik google of het motel mogelijk recent is afgebrand.
Nee.
Ik kán nu de laatste mail nog een keer naar het alternatieve adres sturen, waarvan ze zelf zeggen “als je binnen 24 uur niks hoort, mail dan nog eens aan het andere”.
Ik kan ook denken: blijkbaar willen ze me niet meer als klant.
Maar dat slaat nergens op.
Zodat ik vrees dat ik moet doen waar ik als een giga berg tegenop zie: telefoneren.
En alleen wie net als ik telefoonangst heeft begrijpt wat een gruwelijk vooruitzicht dát is.
Geef een reactie