Vandaag is de derde dag van de pilletjes.
Er is een kleine ronde (tegen de te hard werkende schildklier).
Er is een kwart klein pilletje (tegen het te hard pompende hart).
Er is een iets groter pilletje, meer een tablet (tegen het vocht in de te langzaam leegpompende rechter boezem).
Dat laatste pilletje slikte Guus 1x. Gisteren deed hij er al moeilijk over.
Vandaag vertikt hij het.
Hoe ik het ook verpak, hij werkt het bekwaam uit de rosbief, uit de gekookte mosselen, uit de tartaar, uit de leverworst.
Na twee mislukte pilletjes verpulver ik nummer drie (derde exemplaar van pilsoort drie).
Ik probeer het te mengen door leverworst en probeer daarvan wat op zijn pootje te smeren.
Lukt maar een beetje. Het restant bied ik hem aan. Hij eet het op.
Zodat ik nu denk: pilletje drie (dat op zich niet echt smerig hoeft te zijn) lijkt kwa vorm op de antibiotica.
Waarop hij zichzelf heeft getraind om die te laten liggen.
Morgen dus maar direct verpulveren.
Wat hopelijk de oplossing is.
Anders krijgen Guus en ik nog een héél vervelend laatste jaar van zijn leven (en R. een heel vervelende vakantiemaand).
Ik weet hoe moeilijk dit kan zijn,maar als het zo’n strijd moet worden dan zet dat je wel aan het denken.
Wat kan er gebeuren als Guus geen tabletjes neemt?
Sterkte met het pillen geven…
Linda zegt al heel voorzichtig wat ik ook wil zeggen.
Je kunt ook de keuze maken om Guus wat korter, maar wel fijn, te laten leven zonder al die pilletjes.
Ik zal het overleggen met de dierenarts.
Nou ja ‘overleggen’- ik zal hem vragen wat de consequentie is als ik de pilletjes *niet* geef.
Ik wil Guus zeker niet kost wat het kost zo lang mogelijk in leven houden.
Maar er is 1 ding dat ik wil voorkomen (als ik het in de hand heb) en dat is dat Guus dood gaat terwijl R. hier oppast.
Niet eens zozeer voor Guus (ik denk dat als het moment daar is, het hem niet veel meer uitmaakt) maar voor R.
R. lijkt mij wel zo sterk dat hij met de dood van Guus kan omgaan.
Jij bent bang dat Guus dood gaat als je er niet bij bent.
Als je nu aanvaardt dat Guus dood gaat, hem alleen nog medicijnen geeft die pijn verlicht en hem voor je weg gaat in laat slapen.
Jeanne, je moet het nemen zoals het is. Je moet hem laten gaan. Cry your eyes out, maar laat hem gaan. Al dat uitstel… voegt lijden toe.
het is heel moeilijk
toen mijn kat P. stierf voelde dat als een amputatie, een pijn die ik nooit bij het gaan van een mens had ervaren. Een kat betuigt zijn liefde aan je en bezorgt trouw en welbehagen, daarvoor comfort en goede verzorging vragend.
Nu heb ik geen dier want ben te veel van huis. Later wellicht weer.
Sterkte met het vinden van de juiste weg Jeanne!