In de nacht van 28 op 29 december 2007 mepte Sammie me opeens op mijn gezicht.
Op mijn oog om precies te zijn. Een paar dagen later deed hij het nog eens. Nu raakte hij me in m’n haar. Dat zag er in elk geval niet zo gruwelijk uit.
Het gebeurde ’s nachts. Ik sliep, hij sprong op bed en haalde uit.
“Omdat het kón” interpreteerde de gedragstherapeute van de dierenarts en gaf me gedragsoefeningen (voor mij) en een rustverspreidende walm (voor Sammie).
Daarna deed hij het nog een aantal keren naar oude poes Eebje en een héél enkele keer naar mij. Maar laatst dacht ik nog: wat fijn nou dat hij sindsdien weer een lieve, kleine miniman is geworden.
Tot vannacht.
Eerst sliep hij op de andere helft van het bed. Toen kroop hij tegen me aan, likte mijn gezicht, likte mijn handen.
En spinnen maar!
O, wat hield-ie toch veel van mij.
Later vannacht lag ik een tijdje wakker, Sammie lag naast me, ik aaide hem, ik stopte mijn gezicht in zijn lijfje, hij spinde, hij maakte geluidjes, hij spinde en … pets! Stomtoevallig niet op mijn oog maar net in de haarlijn.
Guus keek toe vanaf de vensterbank. En volstrekt irrationeel denk ik dan dat die óf Sammie in mekaar slaat (het voor mij opnemend) óf mij komt troosten. Niets.
Een paar uur later is dit de situatie.
Ik heb voor alle zekerheid maar weer een nieuwe flacon rustverspreidende walm opgehangen.
Liefde en haat – aantrekking en afstoting – het blijft allemaal dicht bij elkaar liggen. Ook bij dieren. Ik ben niet-jij.
De dierenarts had toen een goede verklaring herinner ik me. Die ik niet meer precies weet maar het had iets met neiging tot dominantie te maken. Die zeer snel de kop moet worden ingedrukt. Door dat geurtje en nog iets – minder verwennen en meer baasje spelen, was dat het niet? Vervelend allemaal.
@Jaap: was inderdaad een kwestie van dominantie.
Sindsdien geef ik al steevast eten eerst aan Guus en dan aan Sammie.
Eten bréngen als de pasha niet naar beneden wil komen doe ik ook al niet meer.
Hopelijk was het eenmalig.
Destijds was de oplossing (behalve dat baasje spelen) dat de katten 2 weken lang niet ’s nachts in de slaapkamer mochten…
zegt maar zo . . . . . dat ze beter niets zegt . . . . . haar mening voor zich houdt want . . . . . ‘hou dan ook je mond, Lies’
okè
succes Jeanne en ik hoop dat dit een foto van die eerste keer was, dat het er nu niet zo ernstig uitziet?
@Lies Ja hoor, deze foto was van de vorige keer (staat ook in het stukje).
En als je mening is: “weg met die kat!” of “jij kunt niet met dieren omgaan” of iets anders dat je op je lever hebt – wees dan zo stoer dat gewoon te zeggen.
Ik vind “ik zeg maar niks maar o, wat héb ik een mening!” nogal laf.
Zeg dan inderdaad niks, als je niks wilt zeggen.
”Die kat de slaapkamer uit.” Zo bijzonder is die mening niet, was een raar, nietszeggende reaktie gister. Ik vind het knap zoals jij met je dieren om gaat en kritiek hier niet op z’n plaats dus had m’n mailmond moeten houden. Hoop dat je geen meppen meer krijgt.