Pavol Breslik

Ik was in Wenen.
Even op en neer.
Minitrip.
La Traviata.

Aan Wenen vond ik niet veel aan maar dat kwam denk ik omdat mijn hotel in zo’n volstrekt verwisselbare winkelstraatbuurt lag én omdat het regende.
Dan is niks leuk.
Bovendien kostte het me de grootste moeite te ontdekken waar ik het bestelde ticket kon ophalen, liep maar rond te dolen om het operahuis en steeds wanhopiger en steeds natter te worden.

Toen toch gelukt en iemand ontmoet die ik via Facebook had leren kennen waar ik als een berg tegenop had gezien (die ontmoeting) omdat het een aantal keren heel erg is misgelopen met die ontmoetingen: óf het bleken nare mensen óf we hadden echt niks te wisselen.

De opera was geweldig.
En na de opera stonden we met een klein groepje (nog geen 20 mensen) Pavol Breslik op te wachten.
Dat is wat anders dan in München waar hij hét idool is en mensen zich verdringen.

De zanger was als altijd allerliefst.
Hij tekende weer een hart op mijn arm.

Hij poseerde met fans en ook met mij.
En hóe (ik dus).