Pasje pasje pasje!

Ik kom het huis binnen (heb in Amsterdam mijn nieuwe PC opgehaald) wanneer de telefoon gaat.
“Met mevrouw X, is dat Betty Boop kinderpasje van € 3,95 wel nieuw.” Aan de andere kant een zgn Nieuwe Nederlandse.
“Mevrouw ik weet niet waar u het over hebt.”
“Pasje pasje!”
“Het spijt me… pasje?”
“Pasje pasje pasje pasje pasje!” (ze schreeuwt en ik hou de telefoon wat verder van mijn oor)
Ik leg nog eens uit dat ik geen idee heb wat ze bedoelt, dat het niet duidelijker wordt doordat ze het hard roepend blijft herhalen en dat ik zoals ze gezien heeft duizenden artikelen verkoop. Intussen denk ik pasje? Zou ze een spiegeltje voor een pasje hebben aangezien. Of de visitekaartjeshouder? Of nog iets anders.

Zal ze dan het nummer noemen?
“Mevrouw ik kom net binnen, ik heb de computer niet aanstaan en ik weet het niet uit mijn hoofd.”
Nu wil ze langs komen. Kan niet. Dan gaat ze nog een keer bellen. Nee, dat is niet de bedoeling. Mijn telefoonnummer staat niet voor niets niet op de site, alle communicatie moet per email.
En waarom kan ze niet invoeren dat ze twee exemplaren wil? Omdat dat bij de Opmerkingen op het bestelformulier moet.
Nou, dan weet ze voldoende.

Ik doe mijn jas uit en geef de katten rosbief en het duurt wel vijf minuten en dan weet ik het.
Pasje pasje pasje was natuurlijk tásje.
En ja, alle Betty Boop-kindertasjes zijn nieuw.

Weer een koper de Winkel uitgejaagd en een winst van wel € 1,25 misgelopen. Zo wordt het nooit wat met mijn bedrijf.