In de zomer werd ik ‘wat ‘warrig’ zal ik het maar noemen.
Toen ik steeds meer warring werd, werd het tijd voor een gesprek met de huisarts met een paar buren erbij die konden vertellen sinds wanneer ik wartaal was gaan uitslaan.
Ik zag het in meerdere opzichten niet meer zitten dus verzuchtte: “ik wil dood”.
Zodat een uur later de telefoon ging: het gekkenhuis (bij wijze van spreken).
Of ik me een week later wou melden voor een grondig onderzoek.
Dat (zo snel) had ik het nou ook weer niet bedoeld zodat ik uitstelde en uitstelde tot ik dacht: nu moet het maar.
Waarna ik stuitte op die nare hoogleraar over wie ik al vertelde, die me verweet dat ik zo laat pas kwam (zonder daar nou iets aan te verbinden).
Enniewee, wanneer mij sindsdien word gevraagd hoe het gaat is het antwoord niet: “ik wil dood” wat ik sowieso niet zo letterlijk had bedoeld maar ja, je roept wel eens wat.
Waarschuwing: dat beter niet doen.
wat een naar verhaal. Is het inmiddels wel duidelijk waarom je warrig werd? En gaat het nu wel beter?
Het gaat (gelukkig) veel beter maar nog steeds geen idee wat de warrigheid veroorzaakte. Niet bij mij en niet bij de vele doktoren