Over mezelf en andere dieren
De palen tussen de partytentpalen staan in de grond. Er tussen zit groen gaas.
Daarboven moet nog ander gaas.
Maar dat kan er pas op wanneer het dak op de tenten zit en dat lukte ons door de wind niet en bovendien moest R. vanmiddag weer in Amsterdam zijn.
Zondag wordt dag drie.
Tot dan mogen Hillary & co rondscharrelen.
En als de inspectie komt kan ik wijzen op wat er staat en ze verzekeren dat het *bijna* voor mekaar is.
Bijna.
R. opgehaald van de bus in De Rijp. In de ijzige-windkou bij Ranzijn buiten paaltjes uitgezocht. En zandbakzand zodat Hillary & co binnen hun afrastering een zandbad kunnen nemen (wat ze dan natuurlijk net op die plaats niet willen).
R. wil eerst proberen hoe het gaat als de partytent een dak heeft. Hij heeft "een plan" zegt hij. Dus loop ik gedwee mee naar buiten waar we een woest gevecht met een stuk zeildoek, de wind en elkaar leveren. Intussen schieten buizen los en worden goed gezet en dan weer andere.
Dit wordt niets. R. gaat nu eerst iets met de paaltjes doen. Hopelijk gaat de wind dan een beetje liggen.
We spreken af dat dit niet het moment is om elkaar te gaan fotograferen.
We hebben bedacht dat partytenten een mooie oplossing zijn voor het ophokken.
Relatief.
Dus kochten we er vijf bij Gamma (omdat we ons niet realiseerden dat 2,75 x 2,75 m best groot was). Plus gaas voor de zijkanten.
Eerst tent 1 uit doos gehaald, tekening doorgrond (ik) en buizen in elkaar gezet (R) en vastgehouden (ik) voor verder in elkaar zetten (R).
Toen tent 2 en tent 3 en intussen vastgesteld dat de harde NO-wind de ´gevoelstemperatuur´ inderdaad zeer onaangenaam maakt.
Hierna onder ogen gezien dat we het vandaag niet zouden afkrijgen.
Morgen komt R. dus terug. Dan halen we meer materiaal en gaat R. aan het hekwerk aan de zijkant werken en dan moeten de daken erop en dan de kippen erin en dan gaan Hillary & co jammeren en voel ik me schuldig.
De kauwtjes slepen stro en hooi uit de rennen van de knagers.
Ze nestelen.
De hegge(n)mus zit alweer weken te zingen. De spreeuw doet sinds dit weekend voorzichtig mee.
De merel wacht nog even tot het iets warmer wordt.
Verder zijn de bergeenden terug (in puike conditie als je het mij vraagt).
Tot zover de goed-nieuws-berichten.
Sinds ik het ophokken onder ogen heb gezien ben ik droef.
Wat we ook bedenken: niets zal 300 vierkante meter vrij rondlopen vervangen zeker niet als ze die andere 280 vierkante meter door de tralies zien liggen en niet begrijpen waarom ze daar niet naar toe mogen.
Net een rondje polder gereden, langs de huizen waar de kippen anders vrij scharrelen op grote stukken wei. Letterlijk geen kip gezien.
Thuis probeer ik te vermijden dat Hillary & co me zien – omdat ze anders zo opgewekt komen aanhollen, er vast van overtuigd dat ik iets leuks voor ze ga doen.
Ik voel me schuldig, ik durf ze niet meer in de kippenoogjes te kijken.
Het artikel voor het Fanlog is trouwens goedgekeurd.
Wat opeens geheel in het niet valt bij dat gruwelijke begrip op-hok-plicht.
Drie jaar geleden dacht ik: hier wordt niet opgehokt.
Dat dacht ik dit jaar ook.
Tot een paar uur geleden.
Ik ben bang.
Niet voor de vogelgriep.
Wel voor andere mensen die menen dat Hillary & co daartoe door mij opgestookt een pandemie gaan veroorzaken. Zodat ze menen de AIVD op ons te moeten afsturen.
Morgen moet het dus toch gebeuren.
R. komt om half tien en we gaan iets bedenken.
En maken.
(dat laatste vooral R.)
Ik bekijk de dvd van Tina Turner at Wembley stadion.
Wat reuze stoer klinkt ware het niet dat dit de derde, misschien vierde dvd is die ik in mijn dvd-speler duw en dat ik meteen overhoop lig met de ´skip´-functie en ik ook nog eens ervaar dat goedkoop (illegale kopie) duurkoop is omdat hij steeds vastloopt.
Intussen heb ik al bijna driekwart jaar de Best of dubbel cd van Tina Turner in de auto.
En tref ik daarop afhankelijk van mijn stemming steeds nummers die me raken.
Intussen bedacht ik vandaag opeens als een soort ongepaste (maar we zijn hier onder ons) variant op ´bij wie zou ik durven onderduiken´: met wie ik zou ik om en om rijdend tien uur in de auto willen zitten.
Waarbij we dus dezelfde muzieksmaak zouden hebben en niet zouden hoeven ´ok – jij rijdt twee uur en dat is Bach en dan ben ik en mag James Blunt aan´.
In het kader van het heftige opruimen al m’n varkens in een grote doos gedaan, klaar om te versturen naar Linda.
Doos op het bureau, rechterzijkant dichtgeplakt. En dan dus dit.
Door Sammie om kwart voor zes uit bed gejaagd.
Om zeven uur begonnen met nog een keer lezen van de tekst van Joris van de Kerkhof.
Geen spontane invallen.
Zwoeg, zwoeg puntsgewijs welke onderwerpen erin zitten.
Begin gemaakt en het enige waarvan ik direct weet dat het erin moet is de uitsmijter. De lead volgt. Waarna het lekker gaat lopen en ik het een nog mooier vind dan het ander en mezelf tegelijk toch enorme beperkingen opleg om uit te komen op bijna 1000 woorden waarvan er hoogstens dertig kunnen worden gemist.
Nieuwe versie. Driftig gekrast. Nog 850 woorden nu.
Die opgestuurd aan R. die óók vindt dat er niets uit kan en zegt dat hij het een gepassioneerd verhaal over een gepassioneerde man (of zoiets) vindt.
Diep ademgehaald. Hele passage eruit gegooid.
Zin hier en zin daar.
Doel bereikt. Kwa inkorten.
Dadelijk teruglezen of het nog steeds een mooi verhaal is.
En zo ja: opsturen aan mijn op dit moment favoriete R1J-er (zo werkt dat bij een mooi interview – dat zolang je ermee bezig bent je even heel erg van je object gaat houen).
En dan dus bibber-bibber of die het ook goed vindt.
Verstoord.
Zap-zap en ik beland in TMF waar Gavin DeGraw die eruit ziet als James Blunt ´Chariot´ zingt.
Een woestmooie blonde vrouw met lang haar en zo rondborstig dat het háást niet echt kan zijn (maar je weet natuurlijk nooit) ontfermt zich in de videoclip over hem en brengt hem naar een strak bankje met vier van d´r beste (en mooiste) vriendinnen die allemaal aan ´m plukken.
Daarna wordt hij het pand uit gelaten waar weer andere schaars geklede hevig buikbewegende vrouwen zich om hem vlijen.
En ik denk, niet zozeer door deze videoclip maar door al die andere en dan mn die van die negers met die gouden kettingen en tanden: dit is blijkbaar de ultieme mannenfantasie.
Een horde mooie, geile meiden die zich aan je aanbieden.
En: die fantasie hebben vrouwen volgens mij niet. Ik niet tenminste.
En dan: wat raar.
Want zelfs de redelijk potente al dan niet door viagra geholpen man kan toch maar een beperkt aantal keren ´n kwakje deponeren.
Terwijl vrouwen vele malen méér kunnen plezieren en geplezierd kunnen worden.
En verder heb ik het nog niet dóór gedacht.
Dus leef je uit.
Klein houten magneetje met metalen sprieten.
Lengte incl. sprieten 4 cm.
Die je hier ziet is perfect.
Maar ik heb er nog 23 waar iets mee is.
Er zit een kloddertje lijm bij een voelspriet of de verf is ietsje gevlekt.
In de gulle bui van vandaag zeg ik: de verzendkosten zijn € 2,50.
Bied iets daar bovenop dat niet volstrekt belachelijk is en je bent de gelukkige nieuwe eigenares (m/v).
In de commentjes graag en binnen een week betalen.
En elkaar even lekker gek maken in de overbied-modus zou voor de verandering wel eens lekker zijn.
