Jeanne's Weblog

Ik trek het niet meer geloof ik.
En dat ik moe ben is 1 ding maar dat ik fouten ga maken is iets anders erger.

Om half zes sleep ik me uit bed.
Vanaf vijf over zes hou ik de playlist voor het fanlog bij.
Na zeven uur ga ik stukjes schrijven.
Ik spel de naam van de presentator fout (krijg boze mail).
Ik vergeet de laatste plaat (wel genoteerd) aan de playlist toe te voegen (mede-logger wijst me daarop via de commentjes zodat iedereen m´n blunder ziet – heel fijn).

Klant plaatst een bestelling en beklaagt zich erover dat ik voor de verzending van een mok zo´n hoog bedrag reken. Ik leg beleefd uit dat TPG Post dat doet – niet ik.

En ik vraag me af of het denkbaar is dat 1 dag, echt niet meer, iedereen gewoon even *lief* voor me kan zijn. Niet afkatten, niet boos zijn, niet zeuren.
En langer dan 1 dag mag natuurlijk ook.

Buiten wat foto’s genomen. Planten enzo.

Toen nog 1 kiek van mezelf in de niet erg schone schuurdeurruit.

Nog twee ochtenden om half zes opstaan, een ochtend om half zeven en een keer om zeven uur (wegens zondag op het laatste nippertje zo´n achterstallige onbetaalde boekrecensie schrijven).
En dinsdag om half vijf of daaromtrent of beter nog eerder.
Omdat ik om zeven uur al op Schiphol moet zijn en na eten en douchen ook R. moet ophalen voor samen naar de luchthaven.

Ik word al moe bij het idee.
Ik ben natuurlijk al moe.

"Heb je zin?" vragen mensen en het enig toelaatbare antwoord is ja.
Want je zult maar drieëneenhalve week naar Amerika gaan en ambivalent zijn. Of stomweg geen idee hebben.

Wat is mijn haar lang zegt mijn kapster.

En ik leg uit dat ik een maand later dan anders op vakantie ga en aangezien ik alleen knip voor Amerika zodoende.
En hoezo een maand later en ik leg uit over dat de vorige vakantie kut was en dat ik toen dacht dit jaar maar 1x en bovendien korter.

En terwijl ik mezelf hoor blabberen denk ik: mij hoeven de Amerikanen niet te martelen als ze iets willen weten. Een directe vraag is voldoende voor wie (ik) zelfs tegen een meisje dat 2x pj haar haar knipt al niet kan liegen.

Bijna een jaar geleden krijg ik een mailtje van een vrouw dat ze mijn log graag leest.
Een paar weken later is zij 1 van degenen die me erop wijst dat de HP mij in een artikeltje ´Trippen op Rob Trip´ vermeldt (lees: belachelijk maakt).
Onregelmatig mailen we tot ik haar in februari vraag mee te gaan fanloggen. Ik heb haar dan gegoogled en ontdekt dat ze een bekroonde documentaire heeft gemaakt en een boek heeft geschreven dat nu ongeveer uitkomt.
Ze doet mee. Leuk.

En morgen komt dat boek dus écht uit en opeens is ze beroemd (vorige week was ze bij Paul de Leeuw) en nu volgt papieren interview op radio-interview en houdt ze voor de Volkskrant het weeklog bij.
Doek op, spot aan: Maroesja Perizonius.

En volgens mij doet ze haar best er heel gewoon onder te blijven. Maar zelf moet ik er een beetje aan wennen dat ik opeens een beroemdheid ken.

I. (net terug van vakantie) mailt me hoe ver ik al ben met de voorbereidingen voor mijn reis.
O ja – reis.
Datgene waaraan ik nu weer kan denken nu G-day is volbracht.

R. mailt me bemoedigend dat de opera vanavond al om kwart voor tien afgelopen is.
Maar het *is* tien voor tien (ik zocht het al op) en dat voelt als laat, erg laat.

Dadelijk de lunchuitzending.

Eebje gaat op mijn bureau zitten zeuren om rosbief of misschien alleen maar aandacht.
M. stuurt me nú al een mailtje om de uitz te verdelen terwijl de anderen zich nog niet hebben gemeld en het overzicht ook niet volledig is.

Ik krijs. Letterlijk.
En arme ouwe Eebje verwijdert zich via scanner, printer, printertafeltje, klein sprongetje, van het bureau.
O got – sorry Eeb.

Ik ben moe. Zo moe.
Nog moe-er dan wanneer ik anders denk dat ik verschrikkelijk moe ben.