Over mezelf en andere dieren
"In dit soort zaken," zegt Radio 1 Journaal presentator Lucella Carasso over de zaak Samir A., "speelt het bewijs een cruciale rol." "Of dat wel wettig verkregen is, of het wel goed is."
Heel goed, Lucella.
In ándere zaken doet dat bewijs er niet zoveel toe.
Daar denkt de rechter gewoon "dit type ´n ogen bevallen me niet" waarna het geboefte de cel in gaat en de sleutel wordt weggegooid.
Na een halfdoorwaakte nacht R. van de bus gehaald en het beste scenario voor Guus-vangen bedacht.
Dat vangen lukt in 1x. Zo snel dat we allebei het ergste vrezen, want zo kennen we onze kater niet.
Met een heftig loeiende Guus naar de dierenarts waar blijkt dat mijn lieve man geen mes heeft ingeslikt dat slechts door een zéér riskante chirurgische ingreep kan worden verwijderd (een vrouw bedenkt wat als ze zich zorgen maakt) maar dat hij keelontsteking heeft.
"Komt wel vaker voor in deze tijd van het jaar," zegt de dierenarts.
Hij geeft pijnstiller en antibiotica en vocht.
Guus naar huis gebracht, Roelof op de bus gezet, booschappen gedaan.
Drie kwartier later thuis. Guus geeft kopjes, ik geef rosbief.
Guus eet als ik het maar in kleine stukjes scheur.
Daarna drinkt hij een bakje water leeg.
Guus, kortom, is herstellende.
Ik duik nu in bed.
Guus is terug.
Hij zit op het overloopje boven.
Soms probeert hij wat hem dwars zit eruit te hoesten.
Het lukt niet.
Hij oogt ongelukkig en dat is hij ook.
Net als ik (geen foto).
Het is katten-etenstijd en ik bel met R. en aan mijn voeten staan Eebje en Sammie te krijsen.
Guus zit ernaast. Smal kopje. Halfdichte oogjes.
R. en ik maken een ´hoe morgen Guus te vangen´-plan dat neerkomt op dat hij handschoenen aandoet (de vorige keren werden zijn handen lelijk open gekrabt) en ik een dikkere broek (omdat mijn bovenbenen toen golvend bloed vertoonden).
Verder dan ´kattenmandje in de voorhal zetten en luikje dicht doen´ komen we eigenlijk niet.
En samen hopen we dat hij voordien magisch herstelt.
Waarna ik drie bakjes (je weet maar nooit) vul met Whiskas en Guus wil niet en loopt naar de bijkeuken en ik open de deur zodat hij niet door het luikje hoeft en ook die naar de schuur en hij loopt daar wat onduidelijk rond en gaat dan op de kattenbak-voor-plassen en plast niet en snuft aan het luikje naar buiten wat open is want dat hebben ze er ooit uit gerend.
En heel, heel langzaam sleept hij zijn lijfje er doorheen en gaat op pad.
Ik denk: is dit een goed teken (nl. ´normaal gedrag´) of juist niet (´zoeken plek om dood te gaan´).
Maar ik heb al besloten dat het zijn leven en zijn keuze is.
Alleen wou ik dat ik me nu niet zo ongerust en klote voelde.
Guus is ziek.
Eigenlijk was hij dat gisteren al (hangerig, wilde niet eten, hoefde niet naar buiten) maar met het voor morgen aanmelden bij de dierenarts is hij *erkend* ziek.
Mijn diagnose: er zit iets klem bij het slikken.
Morgen om acht uur haal ik R. op van de bus. We hebben dan drie kwartier om Guus op te jagen door het huis tot hij nóg meer kapot is dan wij en zich laat vangen.
Tot dan ga ik elke tien minuten kijken hoe het met hem is en dat is ziek en héél erg zielig.
Niks (nou: weinig) zo spannend als een journalist die op de radio verslag doet van wat-ie meemaakt en commentaar geeft op wat er gebeurt en die dan bereid is op Fanlog Radio 1 Journaal uit de school te klappen over wat er écht gebeurde.
Tijdens de campagne hadden we Peter Blok maar die neemt nu ´n zo verzamelde vrije dagen op.
Na intern overleg benaderde ik de super politiek redacteur (volgens mij): Ruud Slotboom.
Zou hij voor ons tijdens de formatie ´dagboek´ willen doen.
Jawel.
Gisteren gevraagd of hij iets kan maken over Rita Verdonk.
Vanavond komt het binnen en het is hartstikke leuk.
Snel er wat foto´s bij gezocht.
Lees het dagboek hier.
En geniet.
"Ik zal niet ontkennen dat ik soms moeite heb met die rare nep-glitter & glamour die bij het televisievak hoort. Met die schmink die op je gezicht wordt gesmeerd en met dat pakje dat je aanmoet. Wat dat betreft ben ik de afgelopen tijd misschien wel meer radiovrouw geworden dan ik dacht.
Radio is veel echter, veel gewoner, veel aardser. Iemand zei het gisteren toevallig nog tegen me: ´Goh, je gaat nog verslaafd raken aan radio´. En dat zou best eens kunnen. Het is een heerlijk medium. Er ligt niet zo verschrikkelijk veel druk op.”
(..)
“Zit er ineens een nieuwe rimpel! Die zit daar echt niet zomaar. Kijk naar Sonja Barend. Die is ouder geworden en ziet er ouder uit. ´Ja´, zegt ze zelf, ´dit is allemaal slap geworden en dat wordt nooit meer strak´. Maar ze heeft een prachtige kop. Met rimpels ja.
Nou en? Dat gebeurt er met mensen als ze ouder worden en dat is prachtig om te zien. Ik begrijp niet dat we dat in Nederland niet vaker op televisie willen zien."
(Bron)
Sven Kockelman tegen een vrouw van de SP.
“Wordt *het* daar gelukkig van, *de* SP?”
Het is dus écht moeilijk – mannelijk, vrouwelijk en onzijdig 🙁
Met Leentje (ziek konijn – abces – herstellend in de ziekenboeg bij R. omdat die wel de fysieke kracht heeft hem 2x daags te omknellen om antibiotica toe te dienen) gaat het goed.
Leen eet, Leen slikt de antibiotica en verder lijkt hij zich te vervelen (vertelt R. me) waar ik me iets bij kan voorstellen.
Leen, in de opvang gedumpt wegens ´bijten´, bijt helemaal niet.
Leen krabt. En niet zo´n beetje zag ik gisteren aan de handen van R.
Dat beschouwen we maar als ´een goed teken´.
Over een week (na afloop antibioticakuur) haal ik Leentje weer op.
R. ook.
Om bij de opvang in Heiloo Ginny en Ignaz uit hun kooien te bevrijden in de hoop dat die samen hier lang en gelukkig leven.
Hoe Ignaz eruit ziet weet ik niet.
Maar dit is Ginny.
Ik zit verward in een dag waarvoor druk-druk-druk een understatement lijkt.
Bestellingen komen binnen, de een na de ander.
En ze maken me niet allemaal rijk maar ik móet er wel wat mee en veel mensen doen laatste minuut sint-inkopen dus alles moet ook meteen verzonden en daarover moet dan ook weer gemaild.
Wat betaald is moet ingepakt.
En naar het postkantoor gebracht.
Wat weer aan de betalende klanten moet worden gemeld.
Ik kom niet toe aan krant lezen, niet aan boek lezen (boek lezen? Wat is dat?).
Ik heb geen tijd voor nieuwe artikelen in de Winkel wat echt moet want maandag moet er een nieuwe Nieuwsbrief uit die aandacht vraagt voor nieuwe Kadotips.
Druk-druk-druk etc.
Maar R. was er en we haalden dierenvoer bij Ranzijn.
Het Govert van Brakel-Radio 1 Journaal was er (whoa).
Rita Verdonk wierp recht door zee een molotov-cocktail in de eigen partij (way to go, Rita!).
En ik haalde de nieuwe Beatles-cd ´Love´ binnen die echt hartstikke leuk is.
Ik ben in een wachtkamer. Met ongeveer 15 mensen.
Voor de ruimte stopt een jeep.
Een vrouw, ongeveer 30-35, stapt uit.
Ze pakt een pistool en een machinegeweer en komt naar de wachtkamer.
Ze opent het vuur. Mensen gillen, mensen vallen neer, bloed, bloed.
Ik zit achter een deurtje van een bureau. Misschien ziet ze me niet.
Ze duikt op boven me.
Ze kijkt me aan.
Ze schiet.
Wat gebeurt er met uw belegging als de eigenaresse van een bedrijf voor de beursgang haar aandelen verkoopt.
Ik veer op: is dat niet….?
Maar dan: wat gebeurt er als een bedrijf *haar* Amerikaanse avontuur niet aan kan.
Haar? Het is toch ´het´ bedrijf? = onzijdig en dus ´zijn´.
En: wat gebeurt als een grootgrutter *haar* boekhouding niet op orde heeft?
De grootgrutter, die is toch mannelijk?
Het betreft hier een radioreclame die erop gericht is mij een boek te doen aanschaffen over goed beleggen. Want zonder dat boek wordt het niks met mij en m´n aandelen.
Elk uur hoor ik ´m op Radio 1.
Dat kost geld. Veel geld.
Waarom dan niet even een vlijtig schoolkind eraan gezet om deze evidente stupiditeiten eruit te halen.