Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Mail

Ik krijg een mail van iemand van vroeger.
Hij vertelt iets over zichzelf. Hij vraagt naar mij.

Mijn eerste reactie is: beleefd antwoorden.
Omdat ik nu eenmaal beleefd ben.

Dan denk ik aan al die andere keren de afgelopen jaren dat mensen uit het verleden met ´hoe *is* het met je´ opdoken om na mijn ´zo is het met me´ geen sjoege meer te geven.
Bovendien, als ik zo lees wat hij beschrijft (dol op ´n kinderen) – wat hebben we eigenlijk gemeen.

Ik neig dus tot niks doen.
Wat niet aardig is.
Of uitleggen waarom ik er niet op inga.
Wat wel beleefd is maar ook weer reuze ingewikkeld.

Dilemma

Het vuurwerk lijkt *bijna* over.
Maar telkens wanneer ik dat denk begint het weer.

Ik wil naar bed.
Ben erg moe en moet om half zes weer op dus wie weet val ik in slaap.

Ik overweeg: het luikje naar buiten open maken zodat als het straks écht rustig is Guus en Sammie ook naar buiten kunnen.
Maar wat als ze nú al gaan en over tien minuten barst het vuurwerkgeweld weer los.

Tanden poetsen dus maar en hopen op een verstandige beslissing die neerdaalt.

Vuurwerk

Het is waar wat ik al de hele week hoor in het Radio 1 Journaal.
Er is meer vuurwerk gekocht dan anders en het is zwaarder ook.
Grootschermer doet niet onder voor ´de rest van Nederland´.

Eng vuurwerk vind ik het.
Vuurpijlen die neerkomen als hagel – tenminste zo klinken ze.
Knallen zo hard dat zelfs dove Eebje er wakker en onrustig van wordt. Zo hard zelfs dat ik het huis voel trillen.

Mijn arme konijnen en caafjes.
Naar mijn katten kan ik nog geruststellend doen en die kan ik dadelijk koesteren.
De knagers – amper hier – staan er alleen voor.
En weten zij veel dat deze ellende zich maar 1x per jaar voordoet.

Muisje – 2

Ok – ik heb uit slapheid een muis twee uur laten lijden.
En zie het maar voor je: creperend, schuimbekkend, stuiptrekkend lag-ie daar en ik dacht ´zal m´n tijd wel duren´.

Zo was het natuurlijk niet. Het diertje was in coma oid.
Lag bewegingloos. Leek al die tijd dood. Bleef alleen nog lang warm.

Maar ik zeg niet dat het zeker *niet* geleden heeft terwijl ik ´n verantwoordelijke verpleegster was.
Draag me dit dus gerust na.
En ieder ander had het beter gedaan.

Mn *jij* kritische lezer(es) zonder naam die dat hieronder commentte.

Lijst

Als je net als ik geen genoeg kunt krijgen van lijstjes: op Fanlog staat de Top 41 van de platen die het Radio 1 Journaal in 2006 het meest heeft gedraaid.

Je kunt er daar ook iets van ´vinden´.

Muisje

Op de weegschaal een grote bloedvlek.
Ernaast een klein muisje, op haar zij, pootjes strak.

Ik pak het lijkje op om het in de vuilnisbak te gooien, maar de oogjes staan helder en het linkeroortje klapt terug. Het is hevig bebloed.
Shit.

Ik leg het muisje weer neer.
Ik overweeg heel even ermee naar de dierenarts te gaan ("wild muisje zwaar gewond in badkamer aangetroffen, svp oortje hechten en antibioticaprik, zo nodig opnemen in het ziekenhuis").
Dat toch maar niet.

Twee uur later, eindelijk, eindelijk is het muisje dood.
Waarom vreten ze die beestjes niet op als ze zo nodig moeten vangen.

Kat als brandmelder

A pet cat came to the rescue when a family home in Australia caught fire – by scratching the face of its sleeping owner, officials say.

The cat’s prompt actions meant the family of four escaped before the blaze took hold of the home, in Cairns, north Queensland.

“The cat was probably the best smoke alarm system,” fire service spokesman Robert White-MacFarlane said.

Lees verder

(met dank aan Jonneke!)

Ochtend

Rotdroom volgt ook vannacht op rotdroom.
(wat spookt er toch allemaal in mijn ziel)

Middenin de laatste gaat de wekker: Marcel Oosten roept.
Niet echt ´blij´ laat staan ´blij-blij-blij´ hijs ik me in een ochtendjas, voer katten en mezelf, zet TT aan.
Verdomd, Saddam is opgehangen.

Radio aan. Gert Klück vertelt het me ook nog eens in het nieuws.
Marcel Oosten presenteert een flitsend Radio 1 Journaal.
Spetter, spetter doet het nieuws.
Spetter sprankel doet mijn favoriete presentator.
Nog even een stukje schrijven (altijd leuk na een leuke uitzending, vaak zwoegen na een eh… wat ´mindere´).

Het voelt als een Hele Mooie Dag.
Misschien wordt het ook een Hele Mooie Nacht.
Als er niet in kan worden gezwijmeld: zónder dromen en mét acht uur ononderbroken slaap is ook best.

Op weg naar het einde

Gisteren deed ik al mijn laatste boodschappen.
Genoeg rosbief, genoeg knagersvoer.
Rivierkreeftjes en boerenkool en chips en wijn voor mij.

Vandaag had geen enkele klant betaald.
Ik kon dus binnen blijven waarmee mijn feestelijke oudjaarweekend officieel is gestart.

Wel luister ik nog even met Menno Reemeijer en Marcel Oosten naar Radio 1 Journaal-uitzendingen die nou niet echt een prijs verdienen.
Tis dat de presentatoren leuke jongens zijn.

Vanochtend een prachtgesprek met Sonja Barend op Radio 1. O.a. over dat het leuk is mensen van vroeger terug te zien om vast te stellen dat die er óók hartstikke oud uitzien.
Bij mij werkt dat averechts.
Als ik mensen van vroeger oud zie (al is het maar op de tv Top 2000) ontvalt mij elke illusie dat ik zelf mogelijk nog best ok oog.

Scheiden

Verderop in het dorp is twee keer geknald.
Gedempt. Kort.
Guus zit alweer een half uur onder het bed.

Hier scheiden zich de wegen van de mensen die vuurwerk leuk vinden en zij die zich bekommeren om het milieu en om dieren.
De eigen, die van anderen en die alleen van zichzelf en tegelijk van ons allen zijn.