Dit wordt een zeurstukje dus als je verder leest ben je gewaarschuwd.
Ik zit te denken over: ben je wie je bent of ben je (ook) wie je was.
De achterliggende gedachte voor zover die er al niet erg dik op lag: I used to be someone.
Er was een tijd dat iedereen die iets met de vrouwenbeweging had en/of de Volkskrant las me kende.
En ik schreef ook nog mooie dingen over recht. Ook boeken. Waarvan 1 bekroond.
Nu noem of schrijf ik mijn naam en de andere kant knikt eh-huh.
Fanlog-Hansje schrijft me: wat doet het ertoe dat ik je niet ken van vroeger? Ik ken en waardeer je toch van nú?
Maar ik denk dat ik-nu zonder ik-vroeger niet compleet is.
Als ´gekend´.
Als ´ik´.
Omdat ik niet nu vers uit het ei kom.