Jeanne's Weblog

Kom, denk ik.
Laat ik Girotel Zakelijk ff overzetten naar Mijn Postbank.
Appeltje eitje. Zeggen ze.
Wat waar is tot ik ook mijn twee privé rekeningen eraan wil koppelen. Die altijd aan Girotel Zakelijk ´hingen´.

Dat kan niet. Daarvoor moet ik eerst een Mijn postbank particulier aanvragen.
Zegt het stukje onbenul van de Helpdesk dat niet eens *wist* dat aan Girotel Zakelijk rekeningen kunnen hangen.
Eerst moet ik dus Particulier óók hebben en dán kan ik samenvoegen.
Dus moet ik dat aanvragen.

Dat doe ik. Maar, zegt de Postbank: ik héb al Mijn Postbank (écht niet). En ik ben blijkbaar mijn codes kwijt (nee dus, want ik héb ´m niet) maar stuur dan maar op.
Over vijf dagen zullen ze komen – apart en aangetekend.
Nog eens ingevuld, nu voor mijn ándere privé rekening.
Send.

"Er is al een brief naar u onderweg."
Wat wel kán maar dan *niet* voor die tweede rekening.

Ik ben nu bijna twee uur verder en boos en wanhopig en getergd en slechts 1 stap verwijderd van allebei de privé rekeningen opzeggen en morgen eens langs gaan bij de Rabobank.

“Bij iedere leeftijd krijg je gratis en voor niets nieuwe belevenissen bijgeleverd. Dat bijna niemand tevreden is met de leeftijd die hij heeft, is dus ontzettend stom. Mensen van zestig willen vijftig zijn. Maar in plaats van dat de mensen die vijftig zijn dan tenminste tevreden zijn… Nee, die willen dan weer veertig zijn. Terwijl je ook zou kunnen genieten van alles wat bij je leeftijd hoort. Ander gedrag, een andere instelling.”

(Bron)

Na de Visa card ook de Mastercard te lijf gegaan.
Aangezien op de folder die ik kreeg stond dat ik voor beide kaarten de pincode kon wijzigen.

De Postbank gebeld dus – want daar is de Mastercard van.
En niet zómaar een Mastercard maar een gouden.

Het kon niet. Waarom niet? "Omdat wij dat zo hebben beslist."
En had het wel gekund als ik een ´gewone´ Mastercard (dus niet van de Postbank) had gehad? Dat wist ze niet.
O.

Kon ze iets anders voor me betekenen. Nou nee.
Wou ik misschien een grotere bestedingslimiet.
Daar overviel ze me mee. Hoe groot héb ik eigenlijk?
Waarna ze wil weten: mijn gironummer, mijn credit card nummer, mijn naam, mijn adres, mijn geboortedatum (en ik denk: waar ben ik aan begonnen want ik hoef geen grotere bestedingslimiet zeker nu ik de kaart niet op reis ga gebruiken omdat ik niet nog een code uit mijn hoofd wil leren).
€ 7000.
Aha. Lijkt me ruim zat.

Maar… had ze gezien: ik beschik over pakket Royal (oid).
Weet ik dat ik dan een reisverzekering erbij kan krijgen?
Nee dat wist ik niet en bovendien loopt die al via de American Express card.
Waarvan ik nu opeens denk: zou die ook een pincode hebben die ik kwijt ben en die ik wel of misschien ook weer niet kan wijzigen?

Waar ik het meest tegenop zie (behalve met de cavia naar de dierenarts): Girotel overzetten naar Mijn Postbank en de aansluiting van de PC en de laptop via de router ´ok maken´.
Dat stel ik dus uit.

Omdat ik wel *iets* wil doen van mijn lijstje-waar-ik-tegenop-zie opgebeld om de pincode van mijn Visa card te wijzigen. Ik moest "goed opletten" zei het meisje aan de andere kant.
Dat doe ik.

Zodat ik nu weet dat ik een brief krijg. Daarin staat dat ik een bepaald nummer moet bellen. Daaraan kan ik de pincode van mijn keuze doorgeven. Dat moet vóór een bepaalde datum.
Daarna krijg ik een nieuwe credit card.

"Als ik niet bel krijg ik dus geen kaart," concludeer ik.
Nee. Dan krijg ik wél een nieuwe kaart maar met de óude pincode.
Ze raadt me daarom aan om direct als de envelop komt te bellen.

Wanneer kómt de envelop, vraag ik (opdat ik die niet ongeopend op de stapel-op-tafel mik).
Woensdag of donderdag.
Dat moet ik kunnen onthouden.

Blik in de spiegel.
In het voorbijgaan. Ik ben geen naar mezelf staarder.
Maar daar sta ik opeens voor de spiegel boven de wastafel en ik zie overgangoogjes. En een moe hoofd. En een slecht geknipte pony – wat het enige is dat ik over een paar weken beter kan doen.

Meestal kijk ik weg (aangezien een vrouw er niks voor koopt om goed te kijken).
Dit keer kijk ik wel goed.

Doe de ogen iets meer open wat geen zoden aan de dijk zet: overgangoogjes *zijn* klein.
De vrouw in de spiegel. Ik wil er niet aan maar dat is ik.
Ik ken haar niet, ik herken haar niet.
Oud wijf.
Bah.

En wat koop ik voor een veel jongere ziel als het toch het lijf is dat leuke mannen zal moeten aantrekken en dus niet.

Ik woon mooi.
Zeker als je uitgaat van locatie-locatie-locatie.
Ik heb een schitterende tuin.
Ik heb een leuk huisje al is het wat klein.

Alleen is dat huisje ooit gebouwd door een klusser.
Zodat in de loop der jaren er al een hoop door professionals aan is verbeterd.
Water en electra enzo.

Zodat er nu nog maar twee grote gebreken zijn.
Als het stormt en regent vanuit het Noordwesten lekt het in de woonkamer.
En niet zo´n beetje.

Als het hard waait vanuit het Oosten komt de wind dwars door de kieren in de buitenmuur en is het op mijn werkkamer (=waar ik leef) niet te harden.
Sinds een week is de verwarming in de slaapkamer (ernaast) uitgevallen.
Zodat wanneer ik nu van beneden de trap naar boven op loop de kou me tegemoet slaat.