Jeanne's Weblog

Ik spreek vlot Amerikaans. Niet goed: vlot.
Hoe genant dus dat toen ik voor vertrek belde met Delta Airlines de computer niet verstond wat ik wou. ‘Did you say *new* reservation?’ nadat ik 3x *existing* reservation had gezegd.
Niet goed voor ego.

In het vliegtuig terug.
Ik zit naast een mooie vrouw en we mijden contact want voor je het weet moet je 8+ uur babbelen maar dan vraagt de stewardess de raampjes dicht te doen en ik smeek haar: alsjeblieft niet want mijn lampje werkt niet en dan kan ik helemaal niet meer lezen. En volgt gesprek over klagen bij stewardess (wat ik 3x doe – zinloos) en dat ik aankondig me dan maar laveloos te gaan drinken (niet gedaan) en pas ergens dáárna als ik vertel dat ik ‘going home’ ben komt uit dat ik niet Amerikaans ben want dat had ze geen seconde vermoed/gehoord.

Zij, trouwens, is niet tweede helft veertig zoals ik dacht maar 64 en ze heet Tooske, woont al 30 jaar in Dallas en is de vrouw van Jan van Beveren en omdat ik uit Eindhoven kom raad ik na haar “weet je iets van voetbal” spontaan wie dat was/is.

Ik ben er weer en hoe-was-ut.
Lastige vraag.
Twas leuk. En soms ook niet.
Tzt mogelijk meer.

Het is fijn weer thuis te zijn. Bij Eebje die al na een kwartier door had dat ik de vrouw van de rosbief ben. Bij Sammie die toen ik binnen kwam onder het bed dook maar toen ik ernaast ging liggen er direct onderuit kwam en kopjes en spin en: nu graag rosbief.
Guus nam er een paar uur voor maar toen zaten we ook alle vier op dezelfde golflengte.

De nieuwe kippen: wat zijn ze brutaal. En vandaag meteen vier eieren want ook & Co legde een (licht bebloed) ei. Ik moet aan ze wennen.

Fanlog – daar gaat het niet zo goed mee. Te weinig mensen.
Was er al bang voor. Maar had gedacht: als ik nu eens niet als kloek steeds verantwoordelijkheid neem. Misschien doen anderen dat dan wel.
Bleek slechts ten dele waar.

Morgen ga ik  terug naar de stad en komt J. weer naar de polder.

In de stad  heb je ook zeer zeldzame vogels. Deze is, met veel ander antiek, te koop in de Spiegelstraat – ik woon daar om de hoek. De Spiegelstraat is een directe verbinding naar het centrum van Amsterdam. Dat wordt maandag dus weer dringen. In Grootschermer bestaat de koninginneviering o.a. uit het oudhollandse ‘katmeppen’. Echte katten mogen tegenwoordig niet meer meedoen.

gegroet,

Roelof

Alkmaar is een mooie oude stad, iets te opgepoetst naar mijn smaak. Op vrijdag is er een nep-kaasmarkt en daarvoor komen honderdduizenden aangesneld.

Een paar honderd meter uit het centrum staat deze mooie schoornsteen. Ik kwam hem tegen doordat ik weer eens verdwaalde.

ps: naast die boot was een groote konijnenren, met een zeer springlustige grijze bewoner. Die had veel belangstelling voor mij; bij gebrek aan een bemind maatje.

 

Ginny en Bugs kunnen heel goed graven en dat mogen ze ook; ze hebben zelfs  een complete ondergrondse woning,  Maar een gang richting buitenwereld wordt dichtgestopt. Of over het hoofd gezien, ze zijn tenslotte ondergronds.

En zo gingen ze zaterdag stappen. 

Ze zijn weer terug. Een te lang verhaal. Bugs (dat is de bruine hangoor, of ie heet Ginny) was twee huizen verderop, waar hij liefderijk werd opgenomen en aan de dorpsvlaggemast als vermist werd gemeld.

En de gangen zijn weer dicht. Nadat ze hun hereniging met enig (seksueel) geknok hadden beklonken, rusten ze nu uit. Proefboringen zijn al uitgevoerd.

�

Toen ik vanmorgen mijn tanden aan het poetsen was – het eerste meditatieve moment van de dag – keek ik uit het dakraam en zag dit rustende duifje; die leek me ook in meditatief verband te verkeren met de electrotechniek.

Toen ging mijn tandenborstel grommen en weigerde verdere poetsbewegingen. De duif vloog weg en ging met z’n collega’s zaadjes pikken. Ik zette de pc aan om te kijken of er vannacht iemand iets besteld had bij www.dewinkelvanjeanne.nl.

 Conclusie? Ik moet een nieuwe tandenborstel kopen. De duif kan lekker roekoe gaan roepen.

De Barnies zijn voor God en Balkenende niet bang – en voor mij al helemaal niet. Ik kan ze zonder bezwaar oppakken, maar daar trekken ze zich verder niets van aan. Met ferme schraappoten zoeken ze naar wurmen, zaden en kruiden. Ze gaan twee uur later slapen dan Hillary & Co, dus dat levert extra power. Ze leggen dan ook iedere dag. En willen haantje de voorste zijn.

Lastiger is dat de Barnies grote belangstelling hebben voor het territoor van de anderen en die zijn weer nogal chicken. – en maar met z’n tweeen. Wat de slaapfaciliteiten betreft, houden ze nog steeds afstand en vrede.

De andere dieren, zowel de tamme als de wilde, doen zoals het hoort: zij genieten van het voorjaar. En ik eigenlijk ook.

De gele eend is een zeer zeldzame vogelsoort die in de wind een zacht zoeffend geluid maakt. Helaas niet te koop in www.dewinkelvanjeanne.nl (waar dezer dagen de z.z. pokamon-producten zeer in trek blijken te zijn) maar irl te Grootschermer.

De Barnies zijn onverstoorbaar, in eieren leggen en in verder gedrag. Ontspannen brutaal, inmiddels. De dames Hillary & Co voelen zich niet geheel op hun chique (en verwende) gemak bij die barneveldse straatmeiden. Bij gebreke aan echte haan, is het aan mij om de sociale orde te bevorderen. Nog zoiets waarvoor ik niet geleerd heb. Misschien moet ik Balkenende uitnodigen om een paar keer “samen” te komen roepen.

Op hun tweede dag hebben de Barnies weer ieder een ei gelegd. Ze blijken bekwame en tiegewijde scharrelaars te zijn – hoewel opgegroeid in een niet te groot kippenkok-met-uitloop en dat proef je.

Hillary & Co, hoewel meestal nogal nieuwschierig, doen of ze de nieuwelingen niet zien en de nieuwelingen zien de autochtonen niet. En zo schuiven de twee groepen in het rond. De Barnies slapen nog in een tijdelijk hokje maar te verwachten is dat ze opeens bij de anderen op stok gaan zitten en dat Hillary & Co dat ook goed vinden. De strategie – zoals die ook besproken is met mijn transatlantische adviseur – is niets doen, ze moeten en kunnen het ’t beste zelf uitzoeken.

Het voorjaar heeft wel een groot nadeel: het groen schiet omhoog. De kippen verdwijnen gedurig in het struweel. En ik vraag me dan af hoeveel kippen in het water gevallen zijn of door een adelaar opgepeuzeld. Of gewoon weggelopen. Maar dan hoor ik weer tokkeldetokkel – in twee talen.