Jeanne's Weblog

Vorig jaar, voordat Hillary vond dat ze eieren zát had gelegd, legde ze die in de schuur.
Op een speciaal plekje tussen stro en hooi.

Gisterochtend, toen de Barneys in afwachting van de dierenarts niet in het leghok terecht konden, trok 1 ervan zich op hetzelfde plekje terug en produceerde een mini-eitje formaat knikker.
Ze móest dus wel maar kón niet (vat ik het maar samen).

Vanochtend staat deze Barney met samengeknepen billen te wachten tot ik de schuur open doe, holt naar binnen en legt in het hoekje een ei.
Een uur later: nog een Barney, zelfde plekje, ook een ei.
In het leghok: & Co (weet niet of ze succes heeft).

Fascinerende wezens, kippen.

Vannacht schrijft Theo in een commentje: alleen bij echte uitbraak vogelgriep hoeven hobbydieren opgehokt – ik zou het dus niet doen.
Op het moment dat ik het lees zie ik Hillary & co die hun water al direct hebben omgegooid in de uitloop waarin ze zijn opgesloten ijsberen. Terwijl de Barneys helemaal over hun toeren zijn omdat ze hun leghok niet kunnen bereiken.

Ik bel R. en die belt de dierenarts die zegt dat hij zijn eigen kippen wel inent omdat je nooit weet wat de minister straks weer zal bedenken. Vind ik een goed argument.
Wel is hij bereid een uur eerder nl om half elf te komen.
Op dat moment verlaat ik na handenschudden het pand, ga langdurig shoppen bij de Plusmarkt, rijd met bonkend hart terug naar huis waar vanuit de tuin R. me toeroept dat alles is goed gegaan.

Hillary & co hebben bloed afgestaan (nou ja ‘afgestaan’) en zijn 1x geënt waarmee ze een jaar beschermd zijn. De Barneys moeten over drie weken nog een keer.
All is well that ends well.

Alleen ik ben kapot.

Het is acht uur de telefoon gaat en het is de vrouw van de dierenarts.
Hillary & co zijn morgen precies een jaar geleden voor de tweede keer ingeënt en dus moeten ze morgen weer geënt worden want anders moet het weer twee keer en als het morgen gebeurt maar 1x.
Of ze tussen half twaalf en twaalf klaar kunnen staan.

Ik zal R. bellen, zeg ik. Of die kan komen. En dan bel ik terug.
Maar R. is er niet. En als ik terugbel krijg ik de jonge dierenarts die vorig jaar is komen prikken waarbij een & Co er toen in is gebleven. Het nummer is nl overgeschakeld.
Morgen tussen acht en negen kan ik de praktijk bellen.
Om ‘ja’ te zeggen op de afspraak. Of nee.

Ik heb hier een helemaal niet goed gevoel over.

Ze bedoelen het niet slecht, de Barneys. Denk ik.
Alleen raken twee van de drie door het dolle heen van drift als ze merken dat Hillary & co ook iets te eten krijgen.
Ook al krijgen zij eerst én extra lekkere hapjes. Al verwen ik ze helemaal aan het andere eind van de tuin en gooi dan snel wat graan achter de grijze bak voor Hil & co: de trutten komen aanstormen en jagen mijn liefjes weg.

Ik heb hanen gehad die dan ingrepen. Ook hennen trouwens (ouwe Betty).
Dus verdiep ik me in wat een haan in deze voor Hillary & co en mij kan betekenen.
Niet veel, blijkt.

In theorie kan ook de afwezigheid van hanen meespelen. In natuurlijke omstandigheden waken de hanen over het gedrag van de hennen. Zo kakelt een kip wanneer ze een ei heeft gelegd om de haan te roepen die haar – volgens het oerschema – terugbrengt naar de groep. Maar op het pikgedrag hebben ze weinig invloed, denkt Blokhuis. `Hanen zullen hoogstens excessief gedrag intomen; niet het symptoom zelf. Het is een wijd verspreid misverstand dat pikken een vorm van agressie is. Daarom verwacht men te veel van de haan.’
Vermoedelijk heeft de opvoeding van de jonge kip wel invloed, zegt hij. `In een natuurlijke situatie doet de kloek het kuiken vóór hoe ze voedsel vindt. Ze pikt op de grond, maakt een geluid en laat het kuiken het gevonden voer zien. Zo leert het beest naar de grond te pikken in plaats van naar iets anders.’
Ook denkt hij dat moderne legkippen, die bijna een eeuw lang uitsluitend zijn gefokt op de eierproductie, onbewust zijn geselecteerd op een grotere neiging tot verenpikken. Er zijn kippenrassen die het minder doen, maar die produceren ook minder eieren. (Bron)

Wat ik ook heb geprobeerd: doen of ik een haan of oude hen ben.
Door de Barneys bij agressie zelf een corrigerende tik in de nek te geven en naar ze te schreeuwen.
Tot nu toe zonder succes.

Toch denk ik dat daar een oplossing kan liggen.