Jeanne's Weblog

Virtuele relaties – ze zitten me niet lekker.

Die man dus, die wel leuk met me mailde en toen ik hem vroeg iets samen te doen (een voorstelling bezoeken! niet intiem dineren en al helemaal niet een romantische strandwandeling, bij mij thuis eten bij kaarslicht met uitzicht op sex of iets anders Spannends) terugmailde: nee.
Daarvan was ik behoorlijk van slag. Eigenlijk nog wel een beetje.
Hoewel de gêne die me direct erna overviel wat is afgezakt.

Maar wat zo raar was.
Ik dacht eerst: dit vertel ik niemand. Vanwege die gêne.
En dacht toen aan de virtuele vriendin die ik de afgelopen maanden driftig mailend door twee desastreuze affaires heb heen gesleept, alles mee adviserend van ‘wat zal ik aandoen voor de eerste date’ t/m ‘hoe overleef ik nu hij me heeft gedumpt’. Ik dacht: die begrijpt me. En mail haar mijn verhaal.
Waarop zij terugmailt: “Wat is er nou helemaal gebeurd – er is een uitnodiging afgeslagen.”
Zodat ik haar subiet afschrijf als iemand die mogelijk op mijn golflengte zit.

Intussen ben ik zelf ook helemaal niet aardig.
Zo ontving ik alweer een week geleden een erg aardige mail van iemand met wie ik vroeger vaker contact had en ik heb intussen al zeker tien keer in mijn hoofd een aardig antwoord gecomponeerd maar irl komt er steeds wat tussen dus die denkt nu vast ook van alles over mij.

Maar (nog) niet antwoorden is anders dan onaardig antwoorden.  Zeg/denk ik.
Wat mogelijk weer wordt ingegeven door mijn eigen fout gedrag.

Half-half luister ik naar het Radio 1 Journaal.
Geen zin. En Hansje zal nog wat onderwerpen doen zodat ik mezelf toesta weg te zakken.

Marjet Hamer (PvdA) doet opgewonden over iets.
En heeft het dan over “het gele kaart” die iets of iemand moet krijgen.

Kennelijk geen voetballiefhebster.

Een paar jaar geleden sloot mijn huisarts haar praktijk en ging ik over op een nieuw, jonger exemplaar. Daar ben ik een paar keer geweest en hij (her)kent me niet.
Ook was ik een paar keer bij de jongen die zijn invaller was op woensdag en die is best aardig.

Nu krijg ik een brief dat ook deze huisarts (begin veertig schat ik ‘m) ermee stopt en dat de invaller de praktijk overneemt met een andere prille arts die Karlijn heet. Wanneer ik op haar google zie ik dat ze in de medische commissie van de korfbalbond zit.

De patiënten gaan ze verdelen op postcode. Tenzij ik erg graag de ene of de andere wil.
Die jongen is, ik zei het al, ‘best aardig’. Het meisje ken ik niet.
En iha vind ik als vrouw een vrouwelijke arts prettiger. Maar m’n vrouwelijke gynaecoloog vond ik een ramp dus dat Karlijn vrouw is mag niet de doorslag geven.

Eigenlijk maakt het me niet uit. Maar om mijn artsenkeuze nou te laten bepalen door m’n postcode 🙁

Mensenschuwe sociaal niet-vaardige ik raakt gisteravond in gesprek met een man die me aardig lijkt.
Via mail.
Babbel babbel en klets en hé, vind jij dát – ik vind dít.
Keuvel etc.

Waarna ik mezelf verras door ‘zullen we een keer naar een voorstelling gaan’ te mailen.
En amper heb ik op Send geklikt of ik denk omygotwatdeediknu.
Maar tegelijk: misschien is dit goed voor me.
Een stap uit mijn kokon van afschermen van de buitenwereld en al die enge mensen die mogelijk best aardig zijn maar wat ik niet durf te ontdekken.

Het antwoord laat tien minuten op zich wachten.
Dan: “Sorry maar ik houd werk en privé streng gescheiden”.
Wat, voegt hij eraan toe “niet persoonlijk is bedoeld”.
Ok.
Ook sorry.
En dit dus na twee uur in zijn baas z’n tijd zitten mailen.
In het kader van dat ‘gescheiden houden’.

Ergens midden deze ochtend: een hels vogelgekrijs.
De hemel die vol raakt met kauwtjes. Tientallen, honderdtallen.
Kleine rondjes draaiend, heel snel, krijsend, krijsend.
Alarmfase 1.

Shit, denk ik: Guus heeft een jong te pakken en ren naar beneden.
Maar Guus ligt in een doos – niks jong. Niks oudervogel. Helemaal niks.

Na een minuut of tien trekken ze weg – de Birds.
En pas uren later wanneer ik naar de achtertuin loop zie ik de reden.
Een dood kauwtje. Plat naast het pad.
Ik raap hem op: in de snavel graankorrels. Verzameld om aan de jongen te voeren.
Kwetsures zie ik niet. Hartstilstand? In elk geval: dood.

De hele dag slechts een enkel kauwtje in de tuin terwijl die gewoonlijk met hele bendes neerdalen om alles te snaaien dat voor knagers en kippen wordt gevoerd.
Soms zie ik er 1 hoog in een boom.
Zodat ik voer op veilige plekken. Op de grijze bak bv. Of in de knagersren.
Maar slechts een enkel kauwtje waagt het eigen leven.
En ook de mussen kijken wel uit.

Ik heb opeens een rare, stille tuin.

De PvdA lijkt te profiteren van een beter oordeel van de kiezer over het kabinet. Honderd dagen geleden gaven zij de regering nog gemiddeld een rapportcijfer van 5,1. Dat is geklommen naar een 5,4 op dit moment. Vooral de kiezers van de PvdA zelf en van de ChristenUnie zijn positiever over het kabinet gaan denken.

De Hond heeft ook de mening van kiezers over de verschillende bewindslieden gepeild. Daaruit blijkt dat zij vooral hoge verwachtingen houden over minister Ronald Plasterk van Onderwijs en minister André Rouvoet van Jeugd en Gezin.

Ik zat in z’n peiling en heb mijn vertrouwen uitgesproken in Plasterk en Cramer.
Als enigen dus.

(Bron)

Ik had vrijdagmiddag Fanlogdienst en kon dus van minuut tot minuut met Marcel Oosten volgen hoe Bokito was ontsnapt, wat-ie had gedaan en dat-ie was gegrepen en dat zijn slachtoffer er slecht aan toe was.

Ook gisteren volg ik via het Radio 1 Journaal het verhaal. Ze hebben de man van het slachtoffer te pakken gekregen (die zie ik later ook op het NOS-Journaal).

Dit nu, valt geheel in het niet bij een gesprek met de Ontzettend Ernstig Gewonde vrouw zelf dat in De Telegraaf staat. En het zou geen rol mogen spelen maar door zoiets (praten over je leed met De Telegraaf) zakt iemand toch in mijn achting en ook in mijn medelijden.

Hier d’r spannende verhaal: “Ik stond bij de kleine aapjes in het Afrika-gedeelte, toen ik achter me een plons hoorde. Ik draaide me om en daar stond Bokito. Ik kon geen kant meer op. Hij greep me vast, ging met zijn volle gewicht op me zitten en begon me te bijten. Ik dacht alleen maar o god ik ga dood, ik ga dood.”

Voor Petronella Yvonne leek er geen einde aan de huiveringwekkende momenten te komen. “Ik voelde overal pijn toen hij me meesleurde over het pad, maar kon me niet verzetten tegen dit megasterke dier. Ik ben geen moment van de kaart geweest, wel veinsde ik dat ik dood was. Pas bij het restaurant liet hij los. Ik kon mijn broek, die was afgezakt, niet eens ophalen van de pijn.

Ik riep om hulp, maar niemand hielp me. Iedereen was in paniek. Het was een hel”, vertelt een lijkbleke en geëmotioneerde Petronella Yvonne in haar ziekenhuisbed, terwijl ze met snoeren en slangetjes aan allerlei apparaten ligt.

(Bron)