Jeanne's Weblog

“Ik wéét dat het een beetje moeilijk ligt als u in de file staat op dit moment en als u alleen al naar buiten kijkt… maar het wordt een Mooie Dag.”

Ja hoor, hij hééft het weer.
Wedden dat-ie volgende week op vakantie gaat 🙁

“Mijn lief’.
Dat is wat vroeger “mijn vriend” was.
En in grachtengordelkringen “mijn verloofde”.

Dat zeggen dus vrouwen.

Mannen zeggen nu “mijn vriendin”.
Maar steeds meer “mijn meisje” en “mijn meissie”.

Ik weet niet of de aangeduide vrouwen onder de twintig zijn.
Ik weet wel dat de aanduidende mánnen boven de veertig zijn.

En ik vraag me af of als hun partners *niet* meisjes van 23 zijn waarom ze er dan zo over praten.

FYI: zelf had ik het altijd over “mijn vriend” en toen ik getrouwd was noemde ik mijn man als z’n voornaam.

We zijn Fanlog weer eens in eigen kring aan het evalueren.
En ik zou er een hoop van kunnen zeggen maar dat doe ik niet omdat – merk ik – dat altijd het ergste los maakt bij lezers hier.

Nooit eens een schouderklop. Nooit eens een ‘complimenten – ga zo door!’

Niet dat dat hóeft.
Al zou het wel leuk zijn.

Maar op de 1 of andere manier denk ik soms (stom!) dat bij kwetsbaar opstellen hoort dat anderen zorgvuldig met je omgaan en niet meteen met een honkbalknuppel op je hoofd gaan meppen.

Dat is helaas anders.
En de hardste meppers zijn meestal degenen zonder eigen lijflog, ja zelfs zonder eigen (echt) email-adres.

Rare wereld, ut web.
Rare wereld sec.

“Mag ik u een Mooie Dag toewensen?”
(korte stilte)
“Wel.
Mag wel.”
En nauwelijks nog hoorbaar: “Hè?”

Hij wordt weer steeds beter.

Ik ben niet blij met mezelf.
Om allerlei redenen en 1 is dat ik verouder en enkele kilo’s ben aangekomen.

R. belt.
Hij vertelt me dat hij gisteren T., een vroegere vriendin van me, tegenkwam.
Waggelend als een niet elegante gans want moddervet.

Dat hoor ik graag want T. dumpte mij indertijd als vriendin omdat ze me controlling vond (ik!) en ze is vijf jaar jonger dan ik en was toen mooi op een niet Sophie Hilbrand dus echt mooie manier.

En – stom toeval – ik heb haar een paar dagen geleden nog zitten googlen maar vond haar niet.

R. zegt dat ze lelijk was en in niets meer deed denken aan dat mooie meisje van toen.
Ik ben opgevrolijkt (en voor je me nou gaat neersabelen – ik kán het uitleggen maar ga nu naar bed).

Hyves dus.
Ik ben er niet actief op maar ik hang er wel eens rond.
De eerste vrienden die ik er opdeed waren V. en I.
Vandaag mailt V. me opeens dat ze haar vriendenbestand aan het opschonen is en dat ze overweegt mij te dumpen.
Allemachtig.
‘Niet doen’ mail ik terug en denk aan I. van wie ik sinds 3 januari (toen ze mailde het “druk”) te hebben niets meer heb gehoord. En rare ik dacht dus echt steeds dat er wellicht toch nog ooit iets zou komen.

Dus stuur ik haar ook zo’n ‘opschoonmail’ referend aan de mail van V. die een goede vriendin van haar is.
En stiekem hoop ik dat ze mailt: ik wil je niet kwijt, sorry, we gaan weer mailen!

Maar ze mailt dat ik groot gelijk heb dat ik klaag en dat doen er meer maar ze is nu druk met andere dingen.
En de groeten enzo.

Ik voer de knagers en voel warme liefdestentakels naar ze uitgaan.
Ik kijk naar boven: gierzwaluwen. Ik en gek op vogels. Maar waar zijn de vleermuizen toch dit jaar of ben ik telkens te vroeg naar bed.
Terug zeg ik in de schuur ‘dag liefies’ tegen Agnes en Femke.
Binnen zijn in een soort wijde wasem van liefde drie katten die elk hun ding doen (op dit tijdstip van de dag meestal slapen) in het besef dat ze worden bemind.

Ik ben goed met dieren.
Met eigen dieren, met vrije-natuur-dieren.
Ik voel me er één mee.
(niet zo eng als die vrouw met Bokito maar you get my drift in goed Amerikaans)
At peace.

Waarom niet met mensen.
Ik heb er niets tegen. Ik ken er die ik heel aardig vind. Ik heb andere gekend die ik ook heel aardig vond.
Er zijn er in mijn periferie die me wel wat lijken.
Maar het echte connecten. Ik kan het niet.
Ik wou van wel.