Jeanne's Weblog

“Boonen is zijn treintje kwijt!” roepen de tv-commentatoren bij de Tour de France.
Ik vermoed dat er ‘helpers’ zijn die voorop rijden en dan had hij moeten aanhaken en dan waren die helpers weer opzij geweken (wat lijkt mij het vreselijk om helper te zijn) zodat hij kon winnen.
Maar hoe weet je nou zeker dat je dan wint?
Anderen, concurrenten, houden toch ook niet in?

En die twee die een tijdje vooruit reden, die gaven elkaar een hand en lieten zich toen terug zakken.
Waarom in vredesnaam? Wouen die niet winnen dan?
Ik snap er niets van 🙁

‘Croftybom is een wapen’
Door FRANK VAN DEN ELSEN

DORDRECHT – De vijf jongens die op 15 december het bejaarde ezeltje Maaike in het Dordtse Weizigtpark ernstig verwondden met een Croftybom, zijn gisteren allemaal door de kinderrechter veroordeeld.

Een croftybom wordt gemaakt met gootsteenontstopper.
Hun straffen lopen uiteen van twintig uur leerstraf tot twintig dagen jeugddetentie. Dat heeft justitie in Dordrecht bekendgemaakt.

Geen van de jongens, nu variërend in leeftijd van 15 tot 17 jaar, hoeft nog de cel in. Alle vrijheidsstraffen zijn al uitgezeten in voorarrest. De jongen die de ontploffende fles gootsteenontstopper gooide, kreeg een werkstraf van veertig uur. Die moet hij bij voorkeur volbrengen op een kinderboerderij. Hij kreeg niet de zwaarste straf van het vijftal. Bijzonderheden over de rolverdeling van de jongens zijn niet bekend doordat de zitting achter gesloten deuren plaatshad in verband met hun minderjarigheid.

Uit het vonnis blijkt wel dat de rechter een Croftybom als een echt wapen beschouwt, dat valt onder de Wet wapens en munitie. Wie bezig is met het maken van zo’n bom met het doel die te laten ontploffen, pleegt een strafbaar feit. Ook als hij de bom niet gooit.

(Bron)

Tis niet echt klooimodus maar ik denk wegens gebrek aan een beter plan: laat ik eens een paar van die dozen beneden beter bekijken.
Doos 1 houdt niet over, doos 2 is interessant en tegelijk heb ik de tv met de Tour aan.
Zoals ik soms ook de radio met de Tour aan heb als aangenaam opgewonden achtergrondbehang en leuke plaatjes.

Maar dan is er opeens dat moment dat Willems en nog een paar voorop rijden en ‘de Fransen’ bakken er niks van en zal het peloton ze kunnen inhalen.
En eerst denk ik ‘zal wel’ maar dan maak ik me los van de dozen en zit ik op de bank en schreeuw ik Willems vooruit en als-ie het dan toch niet wint ben ik niet erg verdrietig maar wel erg moe en ‘ontladen’ omdat ik net een meeslepende sportgebeurtenis heb beleefd.

Waarbij me uit het commentaar is bijgebleven dat de Tour meer, veel meer is dan ‘hard fietsen’.
Snappen doe ik het niet. Maar ik ga het vanaf nu wel volgen.
Vanwege de spanning en omdat ik het wél wil snappen zoals ik ook de basisdingen van schaatsen en tennis snap.

Vijf enthousiaste leden heeft de Jeroen Tjepkema-fanclub nu.
En het is niet alsof ik niet smeek en mensen onder druk zet (Jeroen: mócht je dit lezen, even dóórscrollen dit stukje) maar veel meer worden het er niet zomaar spontaan uit zichzelf.

Daarom zet ik nu in op het quid pro quo.
Ben jij fan van iemand anders en wil je er foto’s-van-het-scherm van hebben: ik lever ze.
En als de kwaliteit je niet bevalt ga ik net zo lang door tot je ‘deze is ok’ zegt.
Waarna je als tegenprestatie lid wordt van de we adore Tjep-club.

Wil je een kadootje, een truth or dare: noem je prijs.
En ooit als ik 100+ enthousiaste Fanclubleden bij mekaar heb gezwoegd stuur ik mijn idool een ‘terloops’ gesteld mailtje om dat te melden waarna hij me spontaan uitnodigt om zijn 13e Hyves-vriend(in) te worden.
Mm. Misschien is veertien beter.

Nu vast een lekkermakertje voor de ándere-Jeroen-fans.

“Het wordt een fijne, *onstuimige* dag.
Een Hele Mooie Dag.”

Origineel. Dat ‘onstuimige’.
Maar niet met *feeling*.

We zullen het ermee moeten doen.
Nog twee keer: dan is-ie een maand op vakantie.
Dat van die maand is een gok. Ik bedoel: ik weet niet hoe lang-ie precies gaat.
Ik weet alleen dat z’n vakantie eind deze week begint.

Ja hoor, hij lacht.
Tis niet zo wonderbaarlijk als destijds Garbo maar een vrouw met een kutdag achter de rug is blij met kleine, levende musjes – in dit geval de vriendelijke glimlach van een aantrekkelijke presentator.
En dan wenst-ie ons ook nog een Mooie Dag.
Mét die lach.
Ben benieuwd of Rob Trip daar straks overhéén kan.

(btw had-ie nou een nieuw jasje aan?)

Ik probeer voor mezelf te bevatten waarom het contact van vanmiddag me weer zo’n kut-gevoel gaf.

Er zijn meerdere redenen.
De eerste is dat ik elk hier-zijn van een ander dan R. ervaar als een inbreuk op mijn bestaan.
En zelfs bij R. krijg ik na een aantal uren een ‘en nu wég’-gevoel maar dat weet hij.
Dat ze drie kwartier te laat kwamen hielp ook niet (en nee: geen excuus).

Ik voelde me overvallen door de ganse familie.
B. met 1 kind had ik wel verwacht. B. met vrouw ook nog wel.
Maar de ganse familie en daarbij twee puberzonen met strakke smoelen – nee.

Dan de ondervraging.
Alsof ik een pension was dat dieren opsloot in een koekblik maar er wel 50 Euro per dag voor vroeg zodat ik genadeloos gegrild moest worden over welke service ik bereid was te bieden.

Geen enkel positief woord. Geen vriendelijke babbel.
Over mijn dieren. Over mijn tuin. Over mijn huis. Over mijn uitzicht.
De standaard-beleefdheidsdingen.
Of over mijn bereidheid een kleine maand te zorgen voor hun dieren.

“Bedankt voor je tijd”.

Yeah – right. Senks.

Bah. Eerst zit ik dagen te stressen over wat mogelijk komen gaat, dan stress ik over wat is geweest.

Ter afleiding van mezelf de Tjep-kiekjes van vanochtend nog een keer doorgenomen. Deze vind ik wel mooi. Wie weet morgen meer. Afhankelijk van deze populaire nieuwslezer wiens Fanclub nog steeds slechts vier leden heeft.

Komop, mensen! Ik hoef toch geen kadootjes te gaan beloven of zo 🙁

Ze brachten ook dozen met boeken mee.
Wat hartstikke aardig was.
Maar nu voel ik me schuldig omdat ik niet heb gezegd: zet die giga kooi met die verder heel charmante cavia’s maar op de (lege!) tafel dan zorg ik toch wel voor ze.
Zodat ik niet eens in de dozen durf te kijken.

Ook denk ik steeds: ik ben geen aardig mens.
En: ik moet meer begrip hebben voor kinderen ook als die naar tegen me doen.
Dat dénk ik dus.
Ik voel het niet.