Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Tijd die vliegt

Het was lente en de zon kwam vroeg op en ging laat onder wat ik vooral merk aan de kippen.
En dan vooral aan het op stok gaan.
Tegen tien uur pas.
Althans de Wyandotte krieltjes.
De Lohmans maken het nooit erg laat.

Deze week valt me op dat de Wyandottes steeds vroeger op stok gaan.
Eerst half tien, toen tegen negenen en nu kwart voor negen.
De Brahma’s houden het dan ook voor gezien.
Wakker zijn ze nog wel en vanavond nog happend naar frisse lucht (sorry meisjes, het wordt voor ons allemaal afzien de komende dagen).
Ze slapen buiten.
Ik geef ze een extra bakje vers koud water.

Ze kijken me niet-begrijpend aan.
Alsof ze zich het nieuwe huis-met-tuin ánders hadden voorgesteld.
Ik ook, meisjes, ik ook.

‘Gewoon’

Ik ben sociaal niet zo handig wat zich op diverse manieren uit.
Zo vind ik telefoneren eng.
Ok! de dierenarts bellen! dát kan en doe ik natuurlijk als er iets met de dieren is.
Een afspraak voor mezélf maken met een dokter – dat is alweer lastiger.
Het moet bv omdat de Dupuytren pink erger krom staat dan ooit en elke zaterdag neem ik me voor: maandag bel ik.

Maar op maandag blijkt dat weer te dichtbij en stel ik uit tot het echt erg pijn gaat doen (want dat doet het nu) en op een avond denk ik nog wel eens dat ik ‘overmorgen’ ga bellen maar ik bel niet.

Toen ik opeens met lege plekken voor nieuwe kippen zat, plaatste ik een zoekding op Marktplaats zodat ik eens per dag word geïnformeerd als zich in mijn regio nieuwe kippen voordoen.
Nu héb ik intussen die twee hartstikke leuke en lieve Brahma’s.
En ik dacht dat ik de oproep had verwijderd maar vandaag krijg ik toch weer zo’n bericht.

Een van de advertenties is van een man die jonge hennen aanbiedt.
Hij zet erbij: “Niet mailen, GEWOON bellen.”
Idd: met hoofdletters.
‘Gewoon’.
Gelukkig héb ik al kippen.

Nieuwe kippen

Ik hád zes kippen en topkip Tosca ging niet onverwacht dood (ze was oud).
Toen ging Norma dood. Een van de Lohmans.
Omdat ze óp was.
Wat normaal blijkt te zijn bij dit op veel leggen gekweekte kippenras.
Dat continu leggen vreet energie.

Er moesten nieuwe kippen komen.
Via via kreeg ik twee Brahma’s die héél af en toe nog een ei schijnen te leggen maar die eigenlijk over hun productieve periode heen zijn.

Ze kwamen zaterdagmiddag.
Soms leidt dat tot conflicten met de oorspronkelijke kippen. Omdat die ze zien als indringers.
Daarom werden de Brahma’s eerst afgezonderd in de tuin.
Tot ze zó hard gingen krijsen dat ik besloot ze los te laten.

Ze inspecteerden de tuin.
Het bevalt ze hier wel.
Alleen het kippenhok waar ze op stok kunnen hebben ze nog niet ontdekt.
Ze slapen buiten.
Wat op dit moment niet erg is.
Maar daar moet dus nog iets veranderen.

Dit zijn ze

Gespleten

Ik schrijf hier en ik schrijf op Facebook.
Ongeveer ‘hetzelfde’.
Maar toch ook weer niet.

Foto’s: vooral hier.
Opera: vooral daar.
Katten: overal.
Gevoelens: vooral hier.
Nieuwtjes: kan overal maar afhankelijk van wat het nieuwtje is toch ook vooral daar.

Dat lijkt een beetje raar en missch is het dat ook wel.
Ik zie bv vrouwen die ooit hier op me reageerden 100% overstappen naar FB (en daar een geweldige following opbouwen). Hier reageren ze nooit meer.
Maar zelf ben ik ook ‘raar’.
Bv.
Mijn belangrijkste gebeurtenis van gisteren was: nieuwe kippen. Maar ik was zo bezig met dat verwerken (emotioneel) en fotograferen en erover berichten (op FB) dat het er hier niet van kwam.

Is dat erg?
Nee.
Er is geen plicht om me overal volledig te uiten.
Zoals er evenmin een plicht is me overal te volgen.

Waarsch is het juist wel logisch, die gespletenheid.
Omdat het leven zo is.

Sparen

Loki vindt het vervelend om gekamd te worden.
Echt kammen lukt me ook niet – dat laat ik 1x per jaar over aan de dierenartsassistente.
Maar soms kan ik wat plukjes verwijderen met een snelle ‘haal’.
Die plukjes doe ik in een plastic zakje om ze buiten te werpen wanneer het broedseizoen is.
Tegen Loki die ook dat plukken van de plukjes niet kan waarderen. zeg ik dan: “we sparen voor een jong musje”.

Niet dat Loki nog veel musjes vangt.
Hij wordt oud.
Vanachter het raam ‘kek-kek-kek’ zeggen wanneer hij iets smakelijks met vleugeltjes ziet, volstaat.

Tot vanochtend.
Op het terrasje achter de woonkamer zit een erg jonge, donzige mus onvoorzichtig te zijn.
Wanneer ik buiten kom en alle vogels in een snelle zwerm opstuiven, blijft het zitten.
Ziek lijkt het me niet, het pikt wel af en toe een zaadje.
Het is gewoon: jong.

Net gekrijs en een halve minuut later: Loki die een dode jonge mus aan mijn voeten legt.
Ik doe wat een moeder geacht wordt te doen: ik prijs hem. En geef de mus weer terug na te hebben vastgesteld dat die echt dood is.
Maar Loki heeft er geen belangstelling meer voor.

Het valt natuurlijk nóg mee.
1 jonge mus op een heel broedseizoen.

(poging tot) Opvrolijken

Mezelf opvrolijken bedoel ik.
Contact met andere mensen – mm.
Ik ben er gewoon niet goed in.
En ik zou liegen als ik zei dat ik daar dieptreurig over was.
Het is ‘ik’.

Het gelukkigst ben ik met mijn dieren en dan vooral met Loki.
Wanneer die een hele nacht op bed ligt en een deel ervan ook nog spinnend in mijn armen, dan sta ik op met “dit is een nacht, die je normaal alleen in films ziet!”

Ik ben ook gelukkig in Amerika.
Natuurlijk niet elke dag de hele dag, maar er zijn wel veel momenten van geluk.
Ik pleeg een deel van de gemaakte foto’s te bewerken om ze hier te publiceren en zo de periode tussen terugkeer van de vorige reis en begin van de vólgende te coveren.
Dat lukt niet nu ik een jaar tussen reis 1 en reis 2 moet vullen.
Niet genoeg mooie foto’s.

Dus kijk ik een paar jaar terug.
Af en toe vind ik nog een mooie.
Maar het doet ook een beetje pijn: al die mooie foto’s van die mooie plekken.
Mooie herinneringen.
*Herinneringen*.

Voornemen: begraafplaatsen bezoeken.
Deed ik vroeger ook wel/veel.
Doe ik nu weer af en toe.

Ik ga proberen er weer lol in te krijgen.
Ook dáár in.

Poging

Poging tot missch niet geweldig leuk of interessant zijn, maar wel eerlijk.
Ik kan er steeds slechter tegen, tegen ‘Corona’.

Eerst dacht ik nog: ach, ‘normaal'(=mijn ‘normaal’) zie ik ook amper mensen dus lamaar dat gezeik over social distancing.
Toen ging mijn reis naar Amerika niet door.
In mei.
En vervielen ook drie opera-uitjes.

Leek nog steeds ok in de zin van ‘dat is het dan’.
Daarna cancelde KLM mijn Amerika-vlucht voor augustus-september.
En even dacht ik: het is niet anders.
Maar geleidelijk werd ik wild-woest.
Ging ik me ergeren aan van alles.
Dacht ik: gotallemachtig, over een paar maanden ben ik 70!
Is het leven volgend jaar nog wél leuk?!

Ik ben nooit een gezellig kletsertje.
Babbel-babbel that’s not me.
Maar opeens betrap ik me op aan-lullen tegen aardige buren.
Ik zie hun ‘wanneer kan ik met goed fatsoen wég’-blikken.
Ik denk: verdomd! ik ben dus *eenzaam*????

Op de radio hoor ik dat augustus de ‘aanwaaimaand’ wordt = lokaliseer een eenzame bejaarde en ga daar ongevraagd langs.
Om met het zielige oudje te kletsen.
Ik moet er niet aan denken! dat iemand dat bij mij in haar/zijn hoofd haalt.

Maar ik zie onder ogen dat ik eenzaam ben en aangezien ik geen ge-aanwaai wil zal ik dat dus zélf moeten oplossen.
*gelukkig werkt dit weblog weer!!!*

Terug!! terug!!!

Ik ben er weer!
Terug van geschrapt uit de virtuele wereld!
Wat mijzelf natuurlijk opviel.
En drie(!) lezeressen.
(ik heb hier geen teller op staan dus mogelijk zijn dat ál mijn lezeressen wat er niet toe doet, wie de moeite neemt me te melden dat ik wég was koester ik – het gaat mij niet om toevallige anonieme passanten)

Uiteraard ‘geklaagd’ bij mijn webmistress. Die op vakantie bleek.
En geen WiFi had (wel email).
Nog eens geklaagd en gezeurd en me heel erg gerealiseerd dat als je (=ik) verder geen sociaal leven hebt, zo’n stom weblog een soort basis in je bestaan kan zijn.

Tien minuten geleden nog: bagger.
En nu: terug! ik ga proberen het waar te maken.
Léuk en interessant te zijn.
Yeah! yeah! yeah!