Jeanne's Weblog

Een paar jaar geleden had ik een redelijk opgeruimde klerenkast.
Wanneer ik op vakantie was, kwam Roelof oppassen en die had voor zijn eigen kleren genoeg aan 1 klein plankje en zijn koffer.

Nu komen er vreemden en meestal zéggen ze, dat ze niet veel plankruimte nodig hebben.
Maar omdat ik niet weet of dat bescheidenheid is of écht, heb ik steeds gezorgd voor 1 lege la en vier lege planken.
De kleding op die planken legde ik bij de kleding op ándere planken.
Eerst heel netjes.
Maar daarin kwam de klad.
De laatste tijd zó veel klad, dat ik zelfs ongevouwen truitjes in het wilde weg ergens op en tussen stopte.

Ik neem me al weken voor deze kast op te ruimen.
Omdat er voorlopig ruimte zat is in het andere deel van de kast (ik ga toch niet weg en er komen dus ook geen oppassers).
En omdat ik al een tijdje denk over de aanschaf van nieuwe sweat pants terwijl ik niet uitsloot dat ik die al hád. Geen nieuwe, eerder oude uit thrift stores.
Waarmee ik geld uitspaar.

Het levert vier verrassingen op.
(twee sweat pants had ik al, drie nieuwe, oude zijn best aardig, 1 vind ik niks maar doe ik toch niet weg).
Alle zes opgestapeld. Die paarse niet erg netjes.
De rest van de kast is trouwens nog een chaos.

Baby steps, baby steps.

Nu ongeveer – geef of neem een (paar) uur – zou ik zijn ingecheckt in mijn hotel in Henderson, NV.
Gevlogen van Amsterdam naar Vegas.
En dan morgen rijden naar Pioneertown.
Naar mijn cabin met het hondje Rosie dat mij (en elke andere gast) altijd enthouiast tegemoet komt hollen en later op mijn vloer komt liggen maffen.

Een vriendelijke wuif en een `welcome!’ van Sachi (als altijd bezig met haar schildpadden).
Een warmer welcome van haar man Dave (meer een people person) met een hug.
Mm.
Dat laatste nu missch toch niet.

Ik mis mijn reizen.
Niet zoals de kids van 18 hun feestjes missen.
Maar omdat mij een gevoel van eindigheid bekruipt.

Lang dacht ik: mijn mei-reis gaat vooral naar Californië en in de herfst ga ik (ook) naar Arizona en New Mexico en soms Utah.
Zo doe ik het al jaren en zo blijf ik het ook doen.

Nu denk ik: hoe lang nog.
En als dit echt nog jaren duurt, waaraan ga ik dan weer iets moois ontlenen.

Want lezen en puzzelen en Netflix – best leuk.
Maar om dat nou te doen met het idee dat het nog vele jaren de invulling van mijn dagen zal zijn?
Zonder mijn dieren was ik echt helemaal niks.

Ik kijk al vele maanden met veel plezier naar de Vet Down Under en wanneer ik vandaag wil instellen dat die ook a.s. zondag weer wordt opgenomen zie ik dat RTL5 ermee is gestopt en dat we op nul beginnen met de UK vet.
Ook leuk.

Maar die andere vet, daarover wou ik nog iets vertellen.
En nu het eigenlijk voorbij is moet het nu maar.

Ik was begin jaren zeventig met Roelof in de zuidelijke staten van Amerika.
Hun Bible Belt.

Ik zou me er waarschijnlijk meer van herinneren als ik de fotoalbums (ik heb er vele) bekeek, maar ik ben wat benauwd als het aankomt op pijnlijke herinneringen ophalen.
Wat ik me wel herinner:
We waren in denk ik Florida en daar zijn alligators.
In swamps.

We konden een vrouw inhuren die ons om 5 uur ’s ochtends door de swamps zou varen en ons de alligators zou wijzen. Dat was dus vroeg opstaan want we moesten er ook nog heen rijden.
We deden het en het was heel bijzonder.
Echt alligators in het wild. Niet in een natuurparkje.

Ik kwam erop omdat in de serie van dokter Chris Down Under ook altijd een stukje zat van een man (naam kwijt) met krokodillen (1 ervan heette Elvis).
Zodoende Roelof en ik en die vrouw en de alligators.

Soms vragen mensen op Facebook of ze daar vriendje met me mogen worden.
Iha weiger ik tenzij we een vriend(in) gemeenschappelijk hebben, dan denk ik: dat zal wel goed zitten.

Gisteren gebeurde het opnieuw.
Omdat ik de gemeenschappelijke vriendin graag mag, accepteerde ik zijn verzoek.
Hij reageerde direct met een chat-boodschap.
Ik antwoordde dat ik niet chat maar dat ik me beperk tot het mensen volgen.

Hij: excuses, ik wou je niet lastig vallen.
Vijf minuten later: maar waarom wil je niet met me chatten?
Ik heb geen zin in dit gezeur en ik ontvriend hem.

Nu vólgt hij me (dat houdt in dat je een deel van de berichten nog steeds kunt zien).
Er zit niets anders op: ik blokkeer.
Facebooks (standaard)reactie: wat vervelend dat je dit is overkomen.
En toont me een lijst met de namen van iedereen die ik ooit heb geblokkeerd.
Dat zijn er nogal wat.
Ik kan ze ook weer de-blokkeren.

Ik loop de namen na.
Op sommige mensen ben ik niet meer zo woest als ik indertijd kennelijk was.
Maar de-blokkeren.
Ach.
Laat ik het maar laten zoals het is.

Een FB-post van iemand die ik als mens aardig vind/vond.
Nu toch maar ontvrienden.

Er is van alles mis met mij maar er zijn twee dingen waarmee ik echt iets móet.
1) Dupuytren
2) mijn computer die steeds vaker niet opstart en nu al 2x (o.a. vanochtend) raadselachtige foutmeldingen geeft

Ik overweeg bij beide: uitstel.
Dan denk ik: bij de Handkliniek staat op de website dat ze voor een consult én een ingreep 33 dagen wachttijd hebben.
Die kan ik dus rustig bellen want daarna duurt het nog heel lang voordat ik echt iets hoef.

Het aardige meisje aan de telefoon zegt dat de dokter die ik vorige keer had er pas in oktober weer is. Dat klinkt aantrekkelijk in het kader van ‘uitstel’. Of ik een afspraak wil maken en meteen de behandeling.
Nu gaat ze weer te hard.

Ik zeg dat ik vooral wil praten over mijn opties omdat na de eerste behandeling ik kwa kromme pink al snel terug was naar *af* en intussen veel verder terug dan af.
Ik wil ook best praten met een andere dokter.

In dat geval heeft ze een gaatje voor me a.s. maandag om 9.40.
Ik schrijf het braaf op en ik krijg ook nog een email ter bevestiging.

Een verstandige vrouw had nu doorgepakt en een computerreparateur gebeld.
Ik stel uit.

Het is weekend en dat is altijd een goed moment om na te denken over doktersbezoek.
Mijn rechter pink doet steeds meer pijn en staat ook steeds krommer.
Mijn linker pink doet ook pijn.

Ik had zelf bedacht: die naaldbehandeling werkt dus niet.
Niet voor mij in elk geval.
Maar een heuse operatie? en dan 4-6 weken mijn rechterhand niet kunnen gebruiken? dat is nogal wat.

Toch bezoek ik vandaag weer wat websites.
Ik lees: als het (weer) mis is, ga snel naar de dokter.
De echte operatie kan met een verdoving of onder narcose.
Ik wil niet.
Ik durf niet.
Ik wou dat ik Roelof nog had om dit mee te bespreken.