Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Netflix (almost)

Ik wou iets minder deprimerends dan de Handmaid’s Tale kijken.
Ik dacht eerst: seizoen 5 van Rita.
Maar terwijl de eerste 4 seizoenen me direct amuseerden dacht ik hier even direct na een paar minuten: nee.

Ik keek wat rond.
Ik zag (bij AmazonPrimeVideo) hele seizoenen van SVU.
Op goed geluk begon ik aan seizoen 10.
Denkend: even, een paar afleveringen.
Maar ik blijf hangen.

Veel afleveringen ken ik al.
Maar missch is dat juist wel extra fijn.
[en dan stopt het opeens miv seizoen 11 en got mag weten waaróm maar het is balen – ik bedoel, de seizoenen zijn er wel! maar IK mag ze niet meer zien!]

Voorbij

Ik heb er niet echt van ‘genoten’ maar: tis weer voorbij die mooie zomer.
Het weer is guur en de tuin verloor al een paar weken geleden zijn kleur terwijl sinds de laatste stormen de tot dan fier pronkende planten plat liggen.
Ik nam foto’s en zelfs die zien er niet uit.

De vogels zingen niet meer.
Wel paren de slakken.
Waar ik ook wel vrolijk van word maar toch… minder.

Egeltje is er nog.
Terwijl het niet eens donker is rent die al rond wetend dat hier drie gebutste eitjes zullen worden geserveerd.
Ik maakte laatst een wel ok foto maar de camera ligt beneden en ik heb geen fut die te halen om hier die foto neer te zetten.

Het voelt vaak alsof ook ik ‘voorbij’ ben.

Gezondheid

Gezondheid is belangrijk.
Af en toe kunnen ontspannen ook.

Dus had ik gedacht om in oktober naar Zürich te gaan, naar de operette.
Die Csárdásfürstin met Pavol Breslik.
Ok: mondkapje in het vliegtuig én in de metro.

Maar nu lees ik op de site van de Zürich Opera:
“To ensure audience safety and a pleasant evening at the opera, we have developed a comprehensive protection and hygiene plan, based on the resolutions of the Federal Council and the Government Council. This plan is continuously reviewed and adapted.
With the opening of our season 20/21, everyone attending performances at the Opernhaus will be required to wear a mask. The mask must be worn before, during, and after the performance.”

Dan ontspan ik liever bij de live stream die ze op 25 september gaan vertonen.

Kippen

Een jaar geleden kwamen hier de twee Wyandotte krieltjes Blondje en Aïda.
Eerst gingen ze op stok met de Lohman kippen.
Niet enthousiast, maar ze déden het.
Toen werd Aïda broeds en verstopte ze zich in de tuin en durfde Blondje niet meer op stok in het gewone hok.

Dús kocht ik een nieuw hok voor alleen Blondje en Aïda (die zich na een tijdje weer vertoonde).
Daarin trokken recent ook de Brahma’s Donna Anna en Donna Elvira – wat de slaapkamer behoorlijk vol maakte.

Nóg voller werd die een paar dagen geleden toen Lohman Lucia opeens bedacht dat ZIJ broeds was zodat ze op de eieren in het hok moest zitten.
Aïda wurmde zich nog in een hoekje.
Blondje zat weer op de houtstapel waar ze ook zat toen Aïda broeds en vrijwel onvindbaar was.

Ik pak haar daar af.
Ik zet haar in het hok.
1x loopt ze eruit en loods ik haar naar het *nieuwe* hok (dat was bedoeld voor de Brahma’s).
Vanavond dwing ik haar te blijven.
‘Dwingen’ = voor de uitgang blijven staan.

Het leven van een kipje gaat niet over rozen.

[Update: een dag later zit Blondje *niet* meer op de houtstapel maar in het speciaal voor de Brahma’s aangeschafte hok.
Het is geen ideale situatie maar ze zit ieg binnen en ze slaapt.
En hoeft niet door mij te worden opgepakt, wat ze vreselijk vond.]

Dancing

I’m dancing in the wind, just dancing in the wind…

The Handmaid

Gisteravond keek ik de laatste afleveringen van seizoen 3 van The Handmaid’s tale.
Er zaten momenten in waarbij ik ging aarzelen over het hoofdrol-personage.
Er was ook een heel vertederend/lief moment.
Maar ik wil geen spoilers schrijven – wat me, merk ik, behoorlijk beperkt.

Laat ik het er maar op houden dat ik vooral het slot prachtig vond.
Ontroerend.

Ik wou dat er al een 4e seizoen was.
Maar dat blijkt te duren tot volgend jaar.

Opruimen

Begin maart besloot ik wat boeken op te ruimen.
Om te laten ophalen door de Kringloop.
Toen kwam Corona en haalde de Kringloop niet meer op maar ik ging door want ik dacht: weg moeten ze tóch.

Daarmee stopte ik pas toen ik mezelf een tennis-elleboog had gesjouwd.
Daarop gegoogled en de ene site zegt opereren en de andere zegt fysio maar ik houd me vast aan weer een andere die zegt ‘niets doen, kan even duren maar gaat vanzelf weer over’.

Een afspraak gemaakt met de Kringloop voor a.s. maandag.
Waarna dit Loki’s favoriete plek werd.
Of bovenop de rechter stapel of ‘verstopt’ in de schuin staande deksel bovenop de linker.

Toen mijn hulp hier twee weken geleden was, wou ze een klap geven op de schuin staande deksel want ze vond het maar overdreven dat ik dat voor Loki liet open staan.
“Nee!” schreeuwde ik.
Want als het om mezelf gaat ben ik een deurmat maar voor mijn dieren kom ik óp.

Wie het verbaast dat ik net de ophaalafspraak voor a.s. maandag heb afgezegd komt hier denk ik niet vaak.

#Grootgeluk

In februari bleek Loki een kwaadaardige tumor te hebben.
Die niet was uitgezaaid.
Een paar weken geleden dacht ik een bobbel te voelen op zijn flank.
Gisteren ging ik met hem naar de dierenarts.
Die bekeek en bevoelde hem en concludeerde dat hij waarschijnlijk heel relaxed had gelegen zodat ik een nier moest hebben gevoeld.
Loki heeft géén kanker!

Met konijntje Tommie zijn we ook al een half jaar aan het klooien.
Het had syfilis.
Het wou niet eten.
En het had steeds een ontstoken oogje.

Met mijn lieve buurman Pieter heb ik Tommie nu al honderd(en) keren opgejaagd en gevangen voor ‘oogje zalven’.
Div zalfjes, div kuren.
We werden er allemaal doodziek van.
Omdat het steeds niet over ging. En dat jagen op het konijntje was echt goed shit.

Vandaag waren we weer met Tommie bij de dierenarts.
Oogje is idd nog ontstoken.
Maar niet zo erg als het wás.
Dus we gaan nu voor ‘aanzien’.
Als het oogje weer rood wordt en de pus weer geel, moeten we terug komen.
Anders moeten we er allemaal mee proberen te leven.

Problemen

Behalve dat ik sowieso de pest heb aan opruimen en dan mn kleding (omdat ik daar bitter weinig mee héb), stuit ik ook op echte problemen.
Die zijn samen te vatten onder ‘wat hoort bij wat’.

Normaal (denk ik) maak ik stapels met ‘zomer’ en ‘winter’.
En (relatief) ‘netjes’ voor de opera e.d.
‘Netjes’ kan nu ergens achteraan.
‘Zomer’ en ‘winter’ is ook al lastig. Want het is bijna september en dat is in mijn visie bijna winter maar het kan dan ook nog heel warm zijn.

Verder blijk ik wat ‘best fatsoenlijke’ kleren te hebben en de broeken heb ik nu onder controle maar hoe vaak draag ik nu helemaal die best fatsoenlijke truitjes.
Amper.
Zodat ze ergens achteraan belanden.
En op de planken die normaal worden vrijgehouden voor oppassers.

Dan heb ik nog de shirts die al heel oud zijn en al heel kapot en waaraan ik erg ben gehecht en die ik best kan dragen voor ‘in mijn eentje thuis en hooguit een pakje aannemen’ en voor boodschappen doen.
Die blijven vooraan.

Ik had stiekem gehoopt op een paar verrassende vondsten: o! wat leuk! helemaal vergeten dat ik dit beeldige shirtje had!
Dat deed zich niet voor.
(Slechts) drie truien bereikten het stadium ‘weg doen’, maar wat er nu nog over is kan alsnog kritischer worden bekeken voor het geval er in mei wel een huisoppasser komt en ik dus wel ruimte moet vrijmaken.

Nee, geen foto’s van het eindresultaat.
Want het ziet er nu wel ordelijker uit in de zin van ‘niet alles ligt meer door elkaar’ maar ik ben geen goede vouwer laat staan stapeltjesmaker.