Jeanne's Weblog

Vanochtend volgde ik een Webinar van Laura (“super!”) Vink.
Over Herfstfotografie.
Ik leerde wel wat alleen was het jammer dat de instructrice voor alle voorbeelden het bos in was gedoken.

De stad! daar kun je ook vallende bladeren zien.
En: een park.
Ik dacht: en mijn tuin dan?!
Of… een begraafplaats?

Na het webinar liep ik de tuin in en maakte wat foto’s die niet over-hielden en mijn hart lag er ook niet in maar waar dat nou aan lag? geen idee.

Laura Vink sloot de cursus af met: als je echt goed wil leren fotograferen en niet alleen af en toe een toevalstreffer wil hebben dan moet je een ándere cursus van mij volgen.
Die ruim € 500 waard is maar ik doe hem nu kado voor…. € 199.
Tjee.

Iemand vraagt of het ook zin heeft die cursus te volgen met een Bridge camera (ik héb een Bridge camera).
Nee.
Hoewel: ook wel weer ja.
Logisch, die vrouw wil haar cursussen verkopen.
Maar de laatste lessen, daar heb je dan niets aan want die gaan over verschillende lenzen die bestaan en die kun je niet op een Bridge camera zetten.

Achteraf vraag ik me af of de reden dat ik er opeens minder lol in heb is door het gepriegel en alle instructies.
Ik loop nóg een keer de tuin in en houd het na twee foto’s dan écht voor gezien.

Morgen beter? dat wordt lastig met de regen.
Maandag misschien.

Over een paar weken ben ik jarig.
Ik hoef géén badschuim en ook geen taart en als ik even doordenk kom ik met gemak op meer dat ik niet hóef.

Ik zag laatst bij een vrouw op FB die ietsje ouder is dan ik, dat ze een fotoshoot had laten maken.
Mooie foto’s en wég al die nare rimpels!

Ik dacht: zal ik dat ook doen?
De mooie babe in mij is allang ter ziele, de best-mooie middelbare vrouw is ook heengegaan maar als ik snel ben kan een goede fotograaf voordat ik totaal in verval raak missch van wat ik NU ben nog wat mooie kiekjes toveren.

Ik ken (via-via) een fotograaf die dat zou kunnen.
Ik bekijk zijn portfolio en hij heeft een duidelijke voorkeur voor bloedmooie jonge mannen, al dan niet gedeeltelijk ontkleed.
Hij kán het vast wel.
Mij kieken en wat rimpels weg-shoppen.

Maar terwijl ik ernaar kijk denk ik: word ik daar nou echt gelukkig door?
Concl: nee.

Af en toe neem ik me voor hier (bijna) elke dag niet alleen een foto te plaatsen maar ook een berichtje.
Niet omdat ik wil amuseren maar om mezelf te dwingen ook in woorden deel uit te maken van de wereld.

Vaak denk ik: ik heb niets te zeggen.
Ook vaak denk ik: ik héb wel iets te zeggen maar ik wil niet dat bepaalde mensen dat lezen.
Mensen kunnen nl hartstikke wreed zijn.

Een jaar geleden bv was ik in mail-gesprek met iemand en die ging dit weblog doorploegen om mijn ongelijk te bewijzen en opende haar mail met ‘handig, zo’n weblog’.
Waarna ze van alles aanhaalde dat ik ooit hier had toevertrouwd.
Dat beneemt me tot nu nog de adem.

Omdat ik er niet bij kan dat wanneer ik eerlijk mijn hart uitstort iemand daar met een venijnig kammetje doorheen gaat om het dan tégen me te gebruiken.
(vloek… doorgehaald… verwijderd)

Zodat ik nu wanneer ik wel iets zou willen zeggen dat vaak toch maar niet zeg.
En soms heb ik dus écht niets te melden.
Wat, nogmaals, alleen mijzelf aangaat.
Want leuk als een foto een kijker bevalt maar de teksten zijn dus écht (vrijwel) alleen voor mezelf.

Ik heb een Dupuytren-pink.
Die staat krom.
Niks erg.
Behalve dat wanneer ik Amerika in wil dat via een ‘kiosk’ moet waarop je de handpalm plat moet leggen en dat lukt dan niet met de pink zodat de kiosk ‘Fail-Retry’ zegt wat nogal frustrerend is.
Want daarvoor heb ik immers niet 10-11 uur gevlogen.

Een jaar geleden werd ik behandeld door dr Kuypers van de Kuypers-kliniek in Hoorn.
Naaldbehandeling.
Wat de minst erge behandeling is.
Minst ‘erg’ als in minst ingrijpend en snel weer ‘op de been’ = hand weer paraat.

De pink stond al snel opnieuw krom.
Ik ging eerst naar de handtherapeute (aardige vrouw die verder ook niks voor me kon doen) en toen naar een jeugdige handchirurg die meteen de alleringrijpendste operatie wou uitvoeren en wou dat ik daar ook meteen een afspraak voor inplande.

Ok.
Zei ik.
Maar ik zat nog niet in mijn auto terug naar huis of ik voelde me al zo ongemakkelijk over dat gesprek dat ik dacht: NEE. Ik dacht: ik heb me laten overrulen. Ik heb niet doorgevraagd. Maar ook: HIJ heeft onvoldoende uitgelegd.
Ik wou een second opinion met mijn oorspronkelijke dokter (die er pas eind oktober weer was en dit speelde in de zomer) en normaal moet een second opinion ivm de verzekering via de huisarts aangevraagd maar de assistente wou het wel inboeken als ‘vervolg-consult’.

Vandaag was het zover.
En deze dokter begreep me en samen bespraken we de mogelijkheden en dat was NIET meteen het allerergste.
Ik kwam zo BLIJ weer wég van dit consult!
Ik vertrouw deze dokter.

Mijn tuin is aan het instorten.
Dus vroeg ik de tuinman langs te komen.
Knip-knip doen.
Meteen maar ‘winterklaar maken’.

Dat deed hij vorige week woensdag.
Langs komen.
Hij repareerde een klemmende deur, hij kortwiekte twee kippen.
Toen zou de tuin aan de beurt zijn maar het regende en hij zei dat het geen goed moment was en dat hij op 1 december zou terugkomen.

Nu ziet de tuin er zo uit.
Stiekem ben ik dankbaar dat er nog zoveel wilds groeit.

‘Verval’ heeft ook wel iets.
Bij planten.
Bij mezelf niet zo erg.

Vroeger deed ik het: de griepprik.
Toen dacht ik: lamaar.
Nu dacht ik, toen de uitnodiging in de bus viel: toch maar doen.

Ik ging googlen.
De prik beschermt niet tegen Corona (dat had ik ook niet verwacht) maar stél dat je tegelijk Corona krijgt én de gewone griep… dan word je minder ziek.

Een week aarzelde ik.
Steeds meer ging ik denken: gewoon *geen zin*.

De dag voor de prik sprak een buurvrouw me erop aan: ging ik? Nee, zei ik.
Ze hield een ‘wel-doen-preek’.

Gisteren was het uur der waarheid.
Tussen 11 en 1 kon ik me bij de huisarts laten prikken met anderhalve meter afstand uiteraard.
Pas om 2 uur dacht ik: o ja! dat was vandaag.
Niet geprikt dus.

Een paar dagen geleden lag er een mooie waas over de weilanden achter mijn huis.
Ik zag het toen ik bij de achterste ren was om daar de konijntjes eten te geven.
Dus terughollen naar het huis, de trap op (mijn camera lag boven), weer naar beneden, weer naar de achtertuin.
Waar het mooiste kwa waas alweer was verdwenen.

Maar daar gaat het maar ten dele om.
Wat ik wil laten zien is hoe het uitzicht is wanneer ik amper inzoom (wel *ietsje*, anders valt het uitzicht een ietsje tegen).

Nu écht inzoomen en dan zie ik eerlijk gezegd zelf amper verschil.
De camera ziet dat wél en toont het me wanneer ik het sd-kaartje in de PC heb geduwd.
Btw: niks aan gedaan, aan deze foto’s.
Kwa ‘bewerken’.
Alleen wat gecropt.