Jeanne's Weblog

Dat plaatje hieronder vond ik wel mooi.
Ooit een beeld, toen ingestort.
Ik houd van dat soort niet-schoonheid.

Dit als inleiding op: vandaag maakte ik met mijn hulp een gootsteenkastje schoon dat al vele jaren niet was schoongemaakt.
Zo ontdekte ik dat ik bij vrijwel elke aanbieding van Dreft handafwasmiddel 2 voor de prijs van 1 mijn slag heb geslagen. Terwijl ik alleen de bakjes van de dieren even met Dreft week – verder was ik alles in de afwasmachine.

Wat ik ook ontdekte: mijn oude tosti-apparaat!
Waarmee ik tosti’s maakte wanneer Lodewijk (=mijn man) op zaterdagochtend terugkwam van schaatsen op de Jaap Edenbaan. Dat is lang geleden want Lodewijk is al bijna 20 jaar dood.
Leuk! dacht ik! en ik vroeg mijn hulp het ding schoon te maken.

Toen in het stopcontact.
Zou hij het nog doen? Verdomd! het rode lampje ging branden.
En blééf branden.
En toen sloegen alle stoppen door.

Daarna dacht ik: nu wil ik een nieuw tosti-apparaat.
Hoewel ik het dus 20 jaar probleemloos zónder heb gedaan.
Maar tijdens het vinden en de doorgeslagen knoppen had ik visioenen gehad van hoe lekker die tosti’s konden zijn.

Ik kijk op internet.
Ik kan niet kiezen.
Ik denk heel even ‘gewoon 1 bestellen die niet duur is en best leuk kan zijn’.
En dan: why bother.
Wat ik ook vaak denk op de dagen dat ik me heb voorgenomen voor mezelf te koken.

Er was een tijd niet eens zo lang geleden dat als iemand tegen me zei: ik zal… (volgende week of binnenkort)… dat ik dat geloofde.
Ik heb het over ‘kleine’ dingen. Niet ‘ik zal een nieuwe keuken voor je aanleggen’ of ‘je gratis van een nieuwe garderobe voorzien’.
Maar dingen als: die ene zijkant van het konijnenhok waar wat balkjes uit zijn, weer stevig in elkaar zetten.
Of: mijn man de wc-bril (die door een stevige huisoppasser uit zijn voegen was geraakt) weer recht laten schroeven.

De laatste jaren weet ik dat ‘ik zal’ betekent: dat gaat um niet worden.
Ik heb me afgevraagd waarom mensen het dan zeggen.
In alle situaties die me nu te binnen schieten was het niet zo dat ik om hulp vroeg.
Het was dat ze ernaast stonden terwijl een euvel opviel.

Ze hadden kunnen zeggen: rot voor je.
Of: ik hoop dat je iemand hebt die dat klusje voor je kan klaren.
Of gewoon helemaal *niets*.

Ik dénk dat ze het doen uit behoefte aan een instant gratification.
Omdat ze het fijn vinden zich te laven aan mijn dankbaarheid.
Waarvan ze zich mogelijk op hetzelfde moment al bewust zijn dat die onterecht is omdat wat ze beloofden nimmer nooit niet gaat gebeuren.
Of ze hebben op dát moment nog een vaag plan maar als het een serieus plan was, zou het zijn uitgevoerd of er zou op z’n minst een ‘sorry dat ik beloofde maar…’ zijn gekomen.

Zelf beloof ik ook dingen waarvan ik later spijt krijg (aangenomen dat dát hun drijfveer is).
Alleen ben ik zo’n superbraverd dat ik het dan wél doe.
Of dat extra gewaardeerd wordt?
Eh… neu.

Vandaag kwam mijn tuinman.
Ik heb een grote tuin en hier en daar wat wegknippen en uitrukken doe ik zelf maar soms moet er écht worden gewerkt met grondig snoeien en grote takken afzagen.
Vandaag was zo’n dag.

Ik had het werk ingeschat op 2, hooguit vier uur.
Het werden er zes incl koffie en thee en toen hij wegging was ik totaal gesloopt.
Doodmoe. Spierpijn.
Helemaal kapot.

Het liefst wou ik gaan slapen maar een kip moest een uur later een oogbehandeling dus ik dacht: laat ik dat maar uitzitten.
Daarna wél naar bed. Twee uur lang.
Opgestaan en nog steeds kapót.

Het is duidelijk: ik kan niet meer tegen gezelschap.
Een enkel uurtje vind ik ook niet fijn maar zes uur! zelfs indien niet allemaal echt ‘in gezelschap’ doorgebracht: ik trek het niet.

Nu weer even op en net weer even naar bed en nu weer op.
Allemachtig.
Doe mij maar de woestijn en mijn lizards.

Ik heb ietsje meer dan 600 Facebook-vrienden.
Nou ja ‘vrienden’.
Een hoop ken ik er niet, andere ken ik vaag maar draag ik een goed hart toe.

Iemand wees me er laatst op dat ik 666 vrienden had.
Dat wil een vrouw natuurlijk niet.
Maar toen kwamen er weer twee bij dus was het geen 666 meer.
En gingen er ook weer twee af.
Dus was het weer wél 666.

Eén ervan is een corona-gekkie.
Ze wou ooit vrienden met mij worden en we hebben een vriend die ik wél waardeer gemeenschappelijk zodat ik ‘vooruit dan maar’ dacht.

Een paar keer neigde ik al tot ‘weg ermee’ maar ik wou niet flauw zijn.
Net toch maar ‘flauw’ geweest.
Weg met de gekkie!
En nu weer 665 ‘vrienden’.

Ik wil een nieuwe kip Carmen noemen.
Ik vertel dat op Facebook.
Ik plaats er een video bij van de Habanera uit de opera Carmen gezongen door een mezzo die ik bewonder.
Ze vraagt uitleg.

Ik geef uitleg.
Ze reageert dat ze dit niet beschouwt als een compliment.
Ik verwijder de video.
En meteen maar het hele bericht.

Wat kunnen mensen moeilijk doen.