Jeanne's Weblog

Een paar weken geleden: grote ophef.
Een zielige vrouw had bijstand en ze had hoge vaste lasten (nog: zieliger) dus hielp haar moeder haar door af en toe een boodschapje voor haar te doen.
Lief.
Maar de gemeente! die eiste € 7000 terug aan bijstand.

Sentiment: schande! Onrecht!
Arme, arme zielige vrouw!
Een STRAF omdat haar moeder af en toe een halfje wit voor haar meenam!
Hoe wás het mogelijk.

Al snel bleek dat het niet om een enkel halfje ging maar dat moeder álle boodschappen voor haar deed.
Mm.
Nu blijkt dat de zielige vrouw met de ‘hoge vaste lasten’ in de bewuste periode van drie jaar een auto ‘uit het hogere segment’ had gekocht én een motor.
Eh…

Waar het mij aan deed denken.
Toen ik vroeger reisde paste Roelof op mijn huis.
Toen die dood was, wist iemand wel een leuk jong meisje dat een prima, ervaren oppas was.
Ze wou het dolgraag doen.

Ik zat amper in Amerika en ik kreeg een mail van haar moeder.
Het viel dochterlief vies tegen.
Want de dorpswinkel… dat was net een kámpwinkel! en ook nog eens hartstikke duuur.
GELD graag!

Natuurlijk dacht ik: als je in een dorp wil oppassen (ik vroeg het niet! ze bood het zelf aan!), weet je dat de winkel geen Aldi zal zijn.
Maar ja hoor, ik kwam over de brug met € 300.

Toen ik thuis kwam zag ik veel AH-verpakkingen – spullen aangeleverd door moeder.
Voor NIET-kampingwinkelprijzen.
Dat kwam dus in me op toen ik las over die zielige vrouw met haar halfje wit die opeens (snik! boehoehoe!) € 7000 moest terugbetalen.
Niet als *straf* maar omdat ze het bijstandsgeld niet had uitgegeven aan eten en wc-papier maar aan luxe-goederen.

Ik heb een nieuwe klusjesman.
De eerste keer dat hij hier was, een paar weken geleden, was niets hem teveel.
Hij werkte hard en wou ik iets extra’s? dat kon!

Morgen komt hij terug.
Ik vroeg hem (per mail) om bij het al vastgelegde werk nog iets extra’s te doen.
Volgens mij ‘iets kleins’ nl 1 kleinere tak van een boom die drastisch wordt gesnoeid (prijskaartje!) in een paar stukken te zagen zodat hij op een bestaand stapeltje houtblokken kan.

Ik vermoed dat ik hiermee de klusjesman opzadelde met een dilemma.
Als hij “maar natuurlijk! komt voor mekaar!” zou zeggen en doen, is de kans groot dat ik hem nog eens inhuur.
Maar het risico bestaat dan óók dat ik denk: handig! die man betaal ik bedrag x en daar bovenop vraag ik klusje y zonder daavoor extra te betalen.
(Zo ben ik niet maar dat weet HIJ natuurlijk niet)

Hij kiest voor: we zullen zien – als ik tijd over heb.
Waarmee hij de poten onder zijn stoel heeft weggezaagd, zijn graf als vaste kracht heeft gedolven en nog zowat.

Nogmaals: ik begrijp zijn dilemma.
En bij anderen werkt dit mogelijk prima.
Bij mij niet.

Dat is het probleem met dilemma’s.
Je weet nooit hoe het uitpakt.

Ik vloog 1x naar Amerika toen ik 15 was als een soort exchange student.
Ik werd verliefd op het land en de mensen.

Toen Roelof en ik samenwoonden en ik begin twintig was, vlogen we er een paar keer samen heen.
We reisden door de zuidelijke staten.
We woonden opera’s bij in de New York City Opera en in de Metropolitan.

Lodewijk sleepte ik ook mee zodra dat kon.
Elk najaar.
4-5 weken.
Eerst huisjes en motels. Steeds vaker kamperen in-het-wild.

We vlogen met Delta.
Twee stoelen aan het raam. IK direct aan het raam.
Overstap was Atlanta.

Ik herinner me hoe we Atlanta naderden en dan kon ik steeds beter de stad zien met de kleine zwembadjes in de tuinen.
De opwinding!

Wanneer ik nu naar Amerika vlieg, zit ik aan het gangpad.
Omdat ik anders steeds moet klimmen over mensen om de wc te bereiken.
Vandaag herinner ik me weer dat gevoel.
Daar ligt Amerika! ik wil de zwembadjes wel opslurpen.
Ik ga ietsje naar achteren zitten zodat Lodewijk ook iets kan zien.

Hiernaast staat een counter.
Met data waarop ik naar Amerika ga en weer terugkom.
Hij telt áf.

De eerste datum waarnaar hij aftelt is 2 mei.
Dan vlieg ik naar Las Vegas.

Rutte wil dat we tot april helemaal niet op vakantie gaan en ook geen reizen boeken.
Om-te-beginnen.

Verder is Amerika gesloten voor reizigers uit Schengenlanden.
En nog ‘verder’ is het kwa corona op dit moment ongeveer het gevaarlijkste land dat er is.

En tenslotte ‘verder’ is de kans fifty-fifty (maar meer niet zo erg fifty) dat ik op 2 mei mijn twee spuitjes nog niet heb gehad.
De kans dat ik op 2 mei wegvlieg lijkt me dus niet zo groot.
Wat een eufemisme is voor ‘vrijwel nihil’.

Ik neig tot weghalen het aftellen tot 2 mei.
Maar dat voelt ook weer zo “en daar gaat de derde reis die ik nog had gepland in de nadagen van mijn leven”.
Ik zie het nog even aan.

Ik was (uiteraard) geschokt door de aanval op het Capitool en sindsdien zit ik in mijn bubbel van mensen die Trump een klootzak vinden en dit een aanslag op de democratie.

Vandaag dacht ik: een paar jaar geleden verbleef ik 2x bij mensen in een Airbnb die Trump-aanhangers waren.
1x aten we samen en hoewel ik direct zei ‘let’s not talk politics’ en zij toen JA zeiden, deden ze het wel en het werd een pijnlijke bedoening.
Want ik had echt geen trek in discussie dus dat werd zwijgen door mij of mm-mm en af en toe bedachten zij ‘eh… missch toch beter niet’ maar het werd een lange, moeizame avond.

Een paar jaar geleden zag ik nog een foto van haar bij het Trump-vliegtuig met een MAGA-cap breed smilend naar de camera.
En, missch raar maar echt waar: af en toe mailde ze me nog: hoe het ging.
En dan wisselden we een paar vriendelijke mailtjes uit.

Ik mocht haar.
Hem vond ik een beetje een griezel.
Maar haar niet.

Vandaag dacht ik: je hebt veel rabiate Trump-aanhangers.
Maar er zijn er ook die nu de schellen van de ogen lijken te vallen.
Laat maar goed.
Beter laat dan nooit.

Ik kijk op Linda’s FB-account.
Hopend op gevallen schellen.
Maar we blijken niet meer bevriend.
Sterker: ze heeft me geblokt.