Jeanne's Weblog

Ik heb mijn ticket naar Las Vegas omgezet in een voucher.
Ja, dat kon zomaar.
Ik vroeg het voor alle zekerheid nog even via KLM-twitter, of ze me geen boete in rekening zouden brengen.
Nee hoor, het kán (kon).

Ik had verwacht dat na alle kritiek je intussen kon kiezen voor een KLM-voucher of ‘geld terug’ maar je kunt nog steeds alleen kiezen voor een voucher en wanneer die ooit arriveert (kan een tijdje duren, we hebben het druk), kun je weer vragen om geld.
Nu was ik toch al van plan de voucher te kiezen maar erg klantvriendelijk vind ik het niet.
Dat ze de klant dwingen toch weer die extra hobbel te nemen.

Het voelt raar.
Wanneer ik in mijn KLM-overzicht kijk, is de mei-reis weg.
Nu ga ik alleen nog in augustus.
Hoop ik.

Eergisteren valt het licht erg mooi op de polder achter mijn huis.

Dus grijp ik de camera en maak een foto.
Wanneer ik even niet focus op ver weg, valt mijn oog op de vogel rechts onder op het plaatje.
Een sperwer.

Ik weet dat hij in mijn tuin (en naburige tuinen) woont.
Regelmatig slaat hij hier een Turkse tortel.

Eerder de afgelopen week had hij toen de avond viel opeens een spreeuw te pakken die links boven mijn werkkamer onder een dakpan woont.
IJselijk gekrijs!
Waarop ik reageer door het raam direct onder dat nest te openen en ermee te klepperen.
Wég sperwer.
De volgende dag hoor ik de spreeuw weer op zijn vaste tijd op zijn vaste plek naar bed gaan dus blijkbaar was ik op tijd.

De sperwer die eergisteren op de rand van de konijnenren zat, zat daar een uur.
Pas toen ik de konijnen ging voeren omdat het écht bijna donker was, vloog hij weg.

Dús had ik volop tijd om hem te fotograferen (het was volgens mij de man, die is wat kleiner).
Ik doe mijn best maar het wordt niks.
Echt helemaal nada niks!

Ik had hem eens, een paar jaar geleden, wél goed voor de lens.
Terwijl zij (dat was de dame) direct achter mijn huis een tortelduif zat op te peuzelen.
We keken elkaar aan, ik zag dat de duif al het loodje had gelegd en dacht ‘foto  maken is leuk maar waarom nu wegjagen? sperwer moet ook eten’.
Mannetjes sperwer jagen trouwens op de kleinere vogels: mussen, merels en idd spreeuwen.

Maar goed. Vooruit.
Beter dan dit werd het niet.

Wie iets online koopt, kan er de klok op gelijk zetten: na een paar weken komt er een mail met het verzoek een review te schrijven.
Soms is het een ‘open’ verzoek.
Vaak wordt er een beloning beloofd.

Zelden een concrete beloning.
Meer een ‘je loot dan mee met een onduidelijk aantal anderen en wie weet krijg je geld’.

Vaak doe ik het en schrijf ik inderdaad een stukje.
Stiekem hopend dat ik in de prijzen val.
Wat nog nooit is gebeurd zodat ik wel eens denk dat helemaal *niemand* ooit iets wint en ze het alleen gebruiken als lokkertje.

Vandaag een mail van Hunkemöller.
Maar liefst € 50 kan ik winnen! daarvoor wil ik best even opschrijven dat de onlangs daar gekochte sweatpants me goed zijn bevallen.

Pas later lees ik de ‘beloning’ goed:

“Hi Jeanne,
Nogmaals bedankt voor je aankoop. Hopelijk ben je net zo verliefd op deze items als wij! Help anderen om het perfecte product te vinden door het schrijven van reviews.
Hiermee maak je elke maand kans op een lingeriecard t.w.v. €50.”

Een lingeriecard.
O ja.
Dan kan ik iets uitzoeken uit de collectie waarover ze me een dikke maand geleden een mail stuurden.
De strings en de open kruisjes 🙁

Ik moest nog 1 Airbnb (waar ik al 5+ x ben geweest) afzeggen.
Ik wou dat niet bot doen door op het knopje ‘Annuleren’ te drukken maar besloot een mail te sturen met uitleg.
Stiekem ook een beetje hopend op coulance.

Verhuurder schreef dat hij het begreep en hopelijk was de pandemie snel voorbij.
En alle begrip dat ik nu geen zin had te reizen.
Geen reactie op dat er een travel ban is vanuit Amerika naar de Schengenlanden.
Wat ik voor alle zekerheid nog erbij vermeldde.
Al zou ik het willen, ik kán niet reizen!

Vandaag officieel geannuleerd.
Reactie: de dieren zouden me missen.
Yeah… right.
Ik de dieren ook.
Smeken is dus mislukt.

Ik heb een uitnodiging gekregen voor het borstkankeronderzoek.
Tot nu toe deed ik altijd mee en dan kwam de brief: u hebt geen kanker maar o ja, bij 30% (oid) zien we het niet met de röntgenfoto’s.
Dan denk ik altijd: waarom doe ik het dan.

Het bijgesloten boekje noemt een hoop redenen om *niet* mee te doen zoals
– u kunt zich ongerust maken
(bv omdat ze denken iets te hebben gezien en doorverwijzen naar het ziekenhuis waar later mogelijk blijkt dat er niets aan de hand is)
– u loopt de kans onnodig behandeld te worden
(holy shit! ook dat nog!)
– het bevolkingsonderzoek biedt geen volledige zekerheid
(die kende ik al)

Ik denk terug aan alweer 4 jaar geleden.
Bij een routineonderzoek (jaja, ook toen) werd een vergrote eierstok ontdekt en hup! daar ging ik het medisch circuit in en de artsen wisten het zeker: kanker.
Waarschijnlijk moest álles eruit.
En zou ik een stoma krijgen.
Wat ik niet wou maar op de avond voor de operatie kwam de chirurg me onder druk zetten en zei ik ja.

Ik had geen kanker.
En alleen de eierstokken en de baarmoeder gingen ‘eruit’.

Ik besprak toen met mijn huisarts: wat als ik niets doe en nog 1x naar Amerika op vakantie ga en dat is het dan maar? want ik wist ieg zeker dat ik niet verder zou gaan dan een operatie.
Mijn huisarts durfde niet te zeggen dat hij dat een goed idee vond.

Mm.
Zo terugdenkend en tegen mezelf pratend geloof ik dat ik de knoop over dat borstenonderzoek heb doorgehakt.

Een beetje (vriendelijk) gepusht door een vriendin loop ik met de camera naar de slaapkamer om een foto te maken van de polder bij het opkomen van de zon. Nog nevel ook. Ik tref het.
Aardig kiekje.
Maar niet erg veelzeggend.

Een half uur later loop ik naar buiten.
De zon is niet meer ‘opkomend’, de nevel is er nog wel volop.

Ik heb veel foto’s vanuit de achtertuin richting Middenbeemster (met de kerk).
Ik probeer eens iets anders.
Een stukje riet.

Kijkend door de lens zie ik links iets méér: twee wilde konijntjes.
Of hazen, dat weet ik zo in het wild nooit zeker.

Inzoomen op de diertjes.

Ik heb de indruk dat ze spelen of misschien maken ze elkaar het hof.
Wat de ganzen in de verte doen weet ik ook niet, ik vermoed eten en wat chillen.

Geweldig zijn de foto’s niet – ik vermoed dat de vingers van Photoshoppers nu jeuken.
Het gaat me ook niet om de kwaliteit van de plaatjes.
Wat ik wou zeggen is hoeveel meer je (als in: ik) ziet wanneer je kijkt via de camera.

Teruglopend naar mijn huis zie ik ook nog bovenop het veel hogere buurhuis een reiger zitten.
Een reiger. Bovenop een enorme stolpboerderij.
Ook gefotografeerd maar die foto was nog minder goed en voegde niets toe aan de vermelding ‘reiger zat op huis’.

Dit ga ik weer meer doen, neem ik me voor.
Met de camera op pad al is het maar naar de achtertuin.

Vergeet het maar: mijn mei-reis naar Amerika.

Dat ‘wordt ‘m niet’.
Ik kom dat land niet in en sterker: met de huidige Covid-situatie *wil* ik dat land ook niet in.

Een reservering zette ik om naar September (wat nog een hoop geld kostte ook – geen idee of dat toekwam aan de verhuurder of aan Airbnb).
Ik zocht op wat het huidige beleid van Airbnb is.
Omdat ze een jaar geleden heel soepel waren.

Nu is het eigenschulddikkebult.
Had je maar niet moeten boeken.
Wat ik een domme benadering vind.
Zouden ze niet juist blij moeten zijn met die gasten die het na de teleurstelling van vorig jaar toch weer wilden proberen?

Ik heb nog drie reserveringen staan.
Twee bij mijn vrienden in Pioneertown. Die van het hondje Rosie dat dood is.
Zij hebben al gezegd dat ik altijd kan afzeggen, al is het op de dag zélf.

De andere is in Blythe bij Robert met de geiten en de kippen en de kalkoen Penelope.
Ik had voor drie nachten geboekt.
Hij heeft als beleid 50% terugbetalen.
Missch dat ik meer krijg als ik ga smeken.
Maar ik heb helemaal geen zin in smeken.

Daar is natuurlijk ook nog de KLM-vlucht.
Die kan ik cancellen en een voucher vragen.
Maar het is makkelijker als ZIJ cancellen en me die voucher spontaan geven.

Mbt laatste: gekruiste vingertjes.

Ik heb een wilde tuin met wilde bomen in die zin dat ik ze al vele jaren hun gang laat gaan.
Bij twee heeft dat ertoe geleid dat ze een helft hebben laten vallen.
De perenboom bij het huis viel half tegen mijn schuurdeur zodat ik het huis aan de achterkant niet meer uit kon.
De wilg bij de sloot liet een helft droppen op de konijnenren achter.

Dat gebeurde allebei een tijd geleden en ik liet me nu overtuigen dat de wilg moest worden gesnoeid.
Dat staat er wat vals, alsof het niet echt nodig was.
Dat was het wél.
Ik bedoel meer dat ik er tegenop zag.

Woensdag was het zover.
Tuinman 1 klom naar de top van mijn wilg, tuinman 2 ving beneden de takken op en sleepte ze naar de straat waar ze werden versnipperd.
Ik keek toe vanaf mijn werkkamer.
En schrok.

Want we hadden het niet vantevoren doorgenomen (ik had er ook niet naar gevraagd) maar ik had niet gedacht dat het snoeien zo grondig zou gebeuren.
Tak na tak viel naar beneden.
Steeds kaler werd de top.
(het was donker weer en de foto’s zijn gemaakt achter -vies- glas)

Zo eindigde mijn fraaie boom

 

Zo zag het er de volgende ochtend uit

En dit was twee jaar geleden.
In de zomer.

Ooit krijgen de stompen weer takjes.
Dunne takjes.
Dit jaar zal hij naar verwachting overslaan.
Ik probeer eraan te wennen.