Jeanne's Weblog

In Amerika kocht ik ooit op een yard sale een t-shirt met de tekst ‘Doesn’t play well with others’.
Een tekst die mij zeer aansprak maar waarvan ik merkte dat *hier* niet iedereen hem begreep.

Op Facebook volg ik o.a. een asiel in Texas.
Het vangt vooral honden op en veel ervan zijn love bugs en sommige zijn actief en sommige willen het liefst op de bank tv hangen.
Er zijn er die dolgraag spelen met andere honden en er zijn er die zelfs goed zijn met katten.

Er zijn er ook die not dog friendly en not cat friendly en ook nog eens not kid friendly zijn.
Zo’n hond noemen ze: a unicorn.
Wat stukken leuker klinkt dan ‘aso zonderling’.

Ik heb al lang een PC en maakte me indertijd snel de voor mij meest essentiële programma’s eigen.
Daar liet ik het bij.
‘Zomaar’ ermee spelen en dingetjes proberen te ontdekken – dat trok me niet.
Ik had het ook niet nodig.

Ook met de smartphone deed ik niet meer dan geld overmaken.
Daartoe zette ik een beperkt bedrag op de phone.
Dat was dan telkens heel snel op.
Ik vermóed omdat wanneer ik de phone aanzet er meteen van alles in werking gaat dat ik helemaal niet wil.

Ok, dacht ik: laat ik KPN (daarop draait de phone) eens een sms sturen om mijn saldo op te vragen.
Sms sturen… hoe moet dat ook weer?!

Toevallig stuurt de Consumentenbond me op dat moment een brief over het boek ‘Smartphone Supertips’.
Gekocht.
Net op mijn bureau gelegd mét de smartphone (een android – dit voor de kenner).
Ping! zegt hij. En: Ping!
Het zijn meldingen via Facebook.
Note to self: snel leren hoe ik dát kan uitzetten want zelfs deze digibeet snapt dat zoiets saldo slurpt.

Burgerplicht gedaan en gestemd.
Gaf geen speciaal gevoel.
Nu afwachten.

Vandaag ging ik naar de borstenbus.
Ik dacht eerst: ik doe het niet.
Maar zodra ik dat eigenlijk had ‘besloten’ kreeg ik pijnsteekjes in beide borsten.
Waarschijnlijk hartstikke ‘psychisch’.
Omdat iets in mijn hoofd dacht: niet verstandig.

Vandaag ging ik dus.
Naar de borstenbus in Purmerend.
In de brief stond dat ik op tijd moest zijn.
Dus was ik tien minuten te vroeg.
Dús moest ik buiten wachten.
(het was koud)

Ik wou de brief waarop ik mijn gegevens had ingevuld overhandigen maar dat mocht niet (corona!). Ik moest hem tegen het raam houden.
Idem legitimatiebewijs.
in het ontkleedhokje zong Robbie Williams ‘Angels’ – dat was wel leuk.

De rest was kut en ik kwam er doodmoe vandaan.
Nu al denkend: had ik het wel moeten doen.

Dit was in het najaar van 1996.
We ‘dreven de Green River af’ (als dat Nederlands is).
We werden ergens te water gelaten en een week later zouden we ergens verderop worden opgepikt.

Soms legden we ergens aan en iemand anders was daar ook (hopelijk niet voor lang).
Deze man nam een foto van ons (dankjewel!!).

Onze bedoeling was om dit nog vele jaren te blijven doen.
Een jaar later vlogen we weer naar Utah maar al tijdens de vlucht kreeg Lodewijk last van zijn benen.
We arriveerden in een rolstoel (hij) en hij werd een week+ opgenomen in een ziekenhuis in een dorp en toen was er een vlucht terug geregeld en toen ging de medische magische op volle toeren en een half jaar later (op 7 maart 1998) was hij dood.