Jeanne's Weblog

Het is een raar idee maar als Lodewijk niet was doodgegaan zou hij vandaag 70 zijn geworden.
Hartstikke oud!
Maar hij haalde het niet bij benadering want ging bijna 14 jaar geleden dood en in het najaar ervoor had hij de kanker waarvan we eerst hoopten dat die overwonnen (! vecht tegen kanker!) kon worden maar dat werd hij dus niet.

Onze laatste Amerikareis (als we die van een jaar later waarop hij al direct heel ziek werd niet meetellen) was die van 1996.
We kampeerden, we zochten een weg door canyons, we zakten de Green River af.
Ik was intussen een best bekwame klauteraar (is dat met au?) geworden, had geleerd dat mijn armen niet sterk zijn maar mijn benen wel.
Waar ik ongelooflijk de pest aan had (en heb): ploegen door water.

Lodewijk was véél stoerder in die dingen en niet om stoer te zijn.
Samen beleefden we avonturen. Mooie avonturen.
Ik sloeg slechts 1 album op. Kwam zoveel namen tegen van plekken waar we in Utah waren en ik zou er echt een kaart bij moeten halen en natuurboeken want op de Green River na: geen idee.

Utah, zie ik, is ook echt veel mooier dan Arizona.
Hier een paar foto’s. Ook 1 van Lodewijk werkend in onze eigen tuin.

 

De auto is van het type XKR. Als je dat googlet blijkt het een Jaguar te zijn.

Een mooie.

Het stortregent en dan opeens om 6.17 uur een harde klap en lichtflitsen.
Bliksem? Nee.
Een knetterende vuurpijl afgeschoten dicht bij mijn huis. Ergens verderop gaat een autoalarm af.

‘Arme dieren’ is mijn eerste reactie en vooral: arme bangvooronweer Guus.
Dus open ik de deur naar het overloopje waar de lieverd al weken braaf ligt te slapen nu hij door wangedrag van Sammie niet meer ’s nachts in de slaapkamer mag.
Guus zit rechtop, Guus kruipt de slaapkamer in, laag op de buik, onder het bed.

Ik had willen uitslapen tot acht uur (ging pas na middernacht naar bed).
Maar ik lig te denken aan de dieren (wie er buiten allemaal erg zullen zijn geschrokken en dat het maar goed is dat ik ’s nachts het kippenhok afsluit zodat de kippen niet in het donker in paniek de tuin in kunnen hollen).
En ik denk: wie doet zoiets.
Vuurwerk afsteken in de vroege ochtend terwijl het hoost.

Ik vertel het op twitter en krijg als reactie: dat is hier (Alphen) al weken aan de gang – Pools vuurwerk.
Ik zoek naar de laatste tweet van mijn wijkagent. Ik denk: goeie kans dat die gaat over onrust in Grootschermer.
Daarover gaat-ie niet.
Zodat ik me extra bewust word dat ik van een Amsterdamse die bij nachtelijk geraas geïrriteerd en boos werd, ben veranderd in een dorpse vrouw die áls eens iets de nachtelijke rust verstoort er meteen over gaat liggen piekeren.

Ik denk er niet dagelijks over en ik lig er zeker niet van wakker maar wanneer ik intens word geconfronteerd met mensen die gelovig zijn denk ik wel eens: zou God bestaan?
Het geloof dat God bestaat lijkt me rustgevend. Een soort: alles komt ooit goed, al is het maar na je dood.
Tenzij je bent opgevoed met hel en verdoemenis. Maar dan kun je daar later nog mooie romans over schrijven.

Zelf denk ik dat áls God bestaat hij me op een dag een Teken geeft.
Een Flits. Een Bliksem.
Mensen die wel geloven zeggen dat het zo niet gaat. Dat je opeens wéét dat God bestaat. Zonder teken. Dat je daarna nog erg kunt twijfelen. Dat je er misschien zelfs je best voor moet doen.

Een schoolvriendin met wie ik weer contact heb gelooft wel in God.
In haar geval Allah want ze is moslima geworden.

Op haar weblog lees ik een juichkreet: “Hoe is het toch mogelijk. Wie zegt nog dat God niet bestaat? Ik dank U zo, o Allah Almachtige en Genadevolle.”
Ze heeft op marktplaats een bed kunnen kopen dat ze graag hebben wou.

En ik nog denken dat “Oh Lord, won’t you buy me a Mercedes Benz” een vorm van blasfemie was.