Jeanne's Weblog

De laatste zes weken van het jaar, zo tussen mijn verjaardag en ‘de beste wensen!’ neig ik tot troosteten.
Omdat ik me dan niet zo lekker voel. Beetje eenzaam, beetje zielig.
Een bakje pinda’s, een schaaltje ijs, een handvol drop – ze lijken op het moment zelf soelaas te bieden.
En maken wanneer de kilo’s er in die anderhalve maand blijken te zijn aangevlogen nog bedroefder.

Niet doen! adviseerde me een vrouw die een jaar geleden zéér gelukkig is hertrouwd.
Niet troosteten dus. Wat makkelijker gezegd blijkt door iemand die gelukkig is hertrouwd dan gedaan door mij.

Ik probeer het wel.
Ik begin de dag niet met: ik ga me vanavond eens volstouwen met ijs.
Maar gaande de ochtend glijden de dropjes er eerst per twee en dan per vier en dan per vijf en dan nog eens per vijf in.
Niet tegen te houden.

Bewegen dan.
Minder dan dertig minuten per dag is zinloos, zeggen alle deskundigen.
En niet zo’n beetje ‘bewegen’. Nee: zweten.

Gisteren fietste ik acht minuten op de stationaire fiets en vandaag zes.
Wat zou het fijn zijn, zei ik vanavond tegen R. die ik belde over iets anders, als de deskundigen niet zeiden “das niks” maar “dat is een héél goed begin, alles is beter dan niets, hartstikke goed dat je weer met dat kreng in de weer gaat, misschien wordt het fietsen meer misschien ook niet maar elke calorie die je verbruikt is er één”.

Dat zeggen ze dus niet. Ze zeggen: 30 minuten zweten of anders kun je het net zo goed laten.
Wat ik dom vind want de aarzelende beweger denkt dan al snel: als een béétje toch niet genoeg is, dan maar niets.

Ik begrijp mijn eigen argumentatie.
R. ook en bovendien kan hij die duiden als: katholiek.
Bid een weesgegroetje, ga biechten, alle kleine gebaren van penitentie hélpen.

Geen wonder dat het ‘alles of niets’ (naar de hemel of de verdoemenis) mij niet aanspreekt.
Die instelling is puur calvinistisch.

Het is kerstkaartentijd.
Ik heb er al drie.
Ik moet dus ook schrijven.

Normaal koop ik wat kaarten, schrijf er mijn naam in en bij grote inspiratie een paar persoonlijke woorden.
Dan krijg ik minstens vijf kaarten die persoonlijk in mekaar zijn gefrutseld.
Of op z’n minst een eigen foto.
Dat laatste moet ik toch ook kunnen denk ik dan telkens maar iets eraan doen: ho maar.

Dit jaar liet ik een foto die ik zelf maakte tot kaart drukken.
Zonder voorgedrukte ‘Prettige Feestdagen en Gelukkig Nieuwjaar’.
Zodat ik er nu eigen woorden in moet schrijven.
Die me niet te binnen schieten.

Gelukkig heb ik vast nog ergens vrolijke kitsch-kaarten met de standaardtekst.

Iemand die me erg dierbaar is, is dood.
Niet onverwacht, wel snel.

Ik krijg een rouwkaart met als contactadres zijn dochters (studentes van begin 20) die ik niet ken.
Wel uit zijn verhalen, maar niet zélf.

Ik denk: ik moet iets schrijven. Ik wil ook iets schrijven.
Maar wát.

Ik probeer me te herinneren aan welke condoleance-brieven ik iets had toen Lodewijk dood ging.
Een ‘veel sterkte’? Een ‘mijn eigen verdriet is groot’? Een ‘opgehaalde herinnering’?

Voor zover ik het me herinner:
‘veel sterkte’ ervaarde ik als goed bedoeld, maar wat koop ik ervoor.
‘mijn eigen verdriet is groot’ kwam (meest) over als ego-gejammer van de scribent die geen enkel besef had dat hoezeer zij/hij een verre kennis/collega ook zou gaan missen, dat gemis háálde het niet bij het mijne.

De ‘opgehaalde herinnering’ dan.
Die vond ik het fijnst. Mn als ze me iets (positiefs) vertelden over Lodewijk dat ik nog niet kende.
Maar wát ik zou waarderen bleken weer alleen diegenen aan te voelen die ook mij een beetje kenden.
Andere herinneringen vielen vaak fout.

Misschien kun je beter niet te erg over zoiets nadenken maar het meteen spontaan dóen.
Helaas is dat moment van spontaniteit nu een gepasseerd station.