Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Buitenkans

Ik wil uw aandacht brengen en u te informeren dat Consulting Bedrijf beginnen proces te inhuren en geven u een grote kans om carrière te beginnen nu met veel voordelen en de voordelen van dit werek.

Als u besloten om onderbreking in uw carrière te maken, of u op een moederschapsverlof bent, onlangs gepensioneerde of gewoon op zoek naar enkele aanvullende tijdelijk baan, dit standpunt is enkel voor u gemaakt.

Werkende uuren: Flexibele tijdschema van van 1 tot 3 uur per dag. We garanderen ongeveer 20 uur een week bezetting.
Salaris en voordelen: begin salaris is variërend van 2000 tot 2500 euro per maand, vermeerderd met extra commissie als u alle taken nauwkeurig vervullen.

Regio: Europese Unie.

Houd er rekening mee dat er geen betalingen of elke andere trucs om te gaan werken voor ons zijn.

Indien geïnteresseerd en wil u verzoeken een aanvraagformulier toepassen voor deze positie, uw interview plannen en of gewoon meer informatie ontvangen over deze positie voordat u toepast, kunt u antwoord op deze e-mail en stuur ons uw contact informatie.

Konijnen weer thuis

Vanochtend Sally en Thomas weer opgehaald.

Zal ze de rekening opsturen, vraagt de assistente.
Beetje vreemde vraag, want op de balie staat niet voor niets een pinapparaat.
Nee, zeg ik dus: ik betaal nu wel.

Het is véél. Zegt de assistente.
Met een verlegen lachje.
Hóe veel?
€ 233,70.

Had ik wel verwacht, zeg ik opgewekt.
Wat wáár is.
Ik heb daar eerder rekeningen betaald.

Ik krijg een factuur mee (niet om gevraagd).
Ik heb 50 Euro korting gehad, zegt de assistente.
“Wat aardig” zeg ik.

Thuis inspecteren de herstelde konijnen de ren.
Wanneer ik andijvie breng gromt Sally en rukt hem uit mijn handen.
Thomas eet niet direct zodat ik het ergste vrees maar het een uur later nog eens probeer – nu met wortel.
Thomas wil graag wortel.
Sally ook en gromt en gromt want o, ik zal toch eens niet alles eerst aan háár aanbieden.

Boos-grommende Sally. Wat een heerlijk geluid.

Nog een ‘weblog’tip voor de absolute beginner (of afgestompte .. eh)

Je hebt weblogs die giga populair zijn.
Duizenden hits per dag. Tienduizenden per dag.
De lezers kunnen er geen genoeg van krijgen.

Heb jij zo’n weblog – lees niet verder.
Als je zo’n weblog had wás je hier ook al niet.
Want die weblogs – dat is een andere wereld.

Stel jij hebt een gewoon weblog.
Zoiets als dit.
Beetje kneuteren over dieren en het leven, af en toe een statement over de politiek.
Plaatje, kiekje.

Je vindt het leuk je te uiten (daarom dat weblog).
Je vindt het nóg leuker als je bezoekers krijgt en nóg nog leuker als die ook af en toe reageren (want wie roept graag in de woestijn).

Nu komt-ie.
Als je zelf aandacht wil, gééf dan ook aandacht.
Want al ben je nog zo leuk, als iemand 4-5x bij jou vriendelijk heeft gereageerd en je bezoekt nóóit dat weblog *terug* dan krijgt je lezer er gegarandeerd genoeg van en raak je haar kwijt.

Leven, laten leven. Nemen en geven.
‘Wat een leuk stukje!’ en ‘Scherp gezien!’ (maar dan graag iets origineler geformuleerd)

Radioluisteraars

Ik ben 1 mens met een aantal belangstellingen en sommige ventileer ik vooral elders.
Mijn liefde voor begraafplaatsen bijvoorbeeld. Die uit ik maar heel af en toe hier.
Wat een ietsje raar voelt omdat compartimentaliseren mij niet van nature goed afgaat.

Andere liefde: Radio 1.
Daaraan geef ik uiting op de Klooiende Kalkoen.
Waar ik vandaag mensen verzoek te stemmen voor hun favoriete radioprogramma.

Mocht jij nou denken: stemmen? Dat lijkt mij ook wel leuk – hier kun je terecht.

Nog drie

Nog drie kerstkaarten te gaan.
Nee, jij zit daar niet bij want die drie mensen lezen me niet.

1) moet ik alleen nog maar even een origineler tekst voor bedenken dan ‘fijne feestdagen’ – moet lukken.
2) ben ik straal vergeten hoe de voornaam van haar man precies is dus wacht ik af tot haar kaart in de bus valt (met daarop ook de naam van die man) zodat ik dan alsnog kan sturen
3) dilemma.

Nummer drie is iemand die ik al sinds m’n 20e ken, met wie ik soms meer, soms minder contact heb en de laatste tijd steeds minder.
Kerstkaarten sturen, dat doen we nog wel.
Tot niet zo lang geleden ook vakantiekaarten maar dat is er de laatste jaren geleidelijk uit gegaan.

Eergisteren valt zijn kaart in de bus.
Leuk bedachte maar niet speciaal voor mij bedoelde tekst.
Ondertekend door: voornaam achternaam.

Mm.
Zó erg zijn we elkaar toch ook niet uit het oog verloren dat ik opeens niet meer zou weten wie hij is zonder zijn achternaam erbij?
Zeker aangezien zijn voornaam niet bepaald alledaags is.

Ik mail R. (die deze man ook kent en hem vaker ziet dan ik): raar, joh! Bij mij staat de achternaam erbij!
R. mailt terug: bij mij ook.
Dát is raar. Zou de tekst zijn voorgedrukt?
R. hanteert een loep. Inderdaad.
Totaal voorgedrukte kaart.
Alleen het adres op de enveloppe was met de hand geschreven.

Nou ik weer. Terugsturen bedoel ik.
Een kaart met een leuke hond erop misschien (hij heeft niets met honden).
Of een religieuze tekst (hij gelooft niet).
Of zelf wél een aardige persoonlijke kaart.
Of helemaal niets.

Vandaar: dilemma.

Betere konijntjes

De konijntjes zijn beter, zegt de dierenartsassistente.
Ik kan ze komen halen.
Maar, zeg ik, ze hebben toch een antibioticakuur?
O ja.

Assistente gaat het vragen.
Ze moeten inderdaad morgen nog geprikt.
Ik: “Dat kan ik niet.”
Zij: “Dat kan die meneer toch wel doen?”
Ik: “Die meneer woont in Amsterdam en hij gaat maandag op vakantie.”

O. Dan moeten de konijntjes tot maandag daar blijven.
Ik: “Zetten jullie ze nu wel bij elkaar.”
Ja. Maar het klinkt zo weinig enthousiast (mogelijk ook omdat er nu speciaal voor mijn konijnen morgen iemand naar de praktijk moet komen) dat ik het nóg maar eens vraag.
Assistente belooft het.

Ik bel R.
Die in gesprek is.
Wat maar goed is want mijn eerste impuls was op zijn gemoed werken zodat hij morgen twee konijntjes zou komen prikken.
Nu denk ik er over na, zie twee konijntjes vanmiddag vrolijk in de ren die we morgen met veel opjagen en geweld moeten vangen en dan ook nog prikken.
Nog een dag in de kliniek, lijfje aan lijfje, lijkt me voor de beestjes eigenlijk prettiger.

Dat lijkt R. ook.

Weblogs volgen en lezen en reageren en wat te doen en wat niet

Ik lees een paar weblogs.
Niet zoveel.
*Die* ik volg, volg ik ook écht.
Ik heb er een feed op, ik klik ze aan zodra er iets is gebeurd.
Ik reageer niet altijd (soms heb ik niets te zeggen) maar áls ik reageer klik ik aan dat ik op de hoogte wil worden gehouden van reacties ná mij.
En als een weblog die optie niet heeft kom ik uit mezelf regelmatig terug.

Ik weet niet of het zo móet maar als het mij zo gebeurt, vind ik dat prettig.
Waar ik de pest aan heb zijn mensen die af en toe eens binnen denderen, uit hun nek kletsend een ouwehoer-reactie in een commentje plempen (meestal kritisch over wat ik in mijn leven probeer te doen, nare betweters dat het zijn) en die dan de deur achter zich dichttrekken.
Niet meer kijken of er op hun harde, klapinhetsmoel-reactie een tegenreactie komt.
Gewoon wég.

O ja, nog iets.
Voor je een mening ventileert, een advies geeft, een eigen ervaring toevoegt: lees wat er al staat.
Een weblog is een ontboezeming of een beargumenteerde mening of wat dan ook maar iha doet iemand moeite een eigen idee vorm te geven.
Daar dwars overheen scannen, aanslaan op 1 woord en dan jóuw verhaal in de reactie zetten ook al heeft die niets met het originele verhaal van doen: NOT DONE.

Joris van de Kerkhof stopt met Het Filiaal

Wie wel eens ’s ochtends naar het Radio 1 Journaal luistert, kent Joris van de Kerkhof als houder van Het Filiaal.
Bijna 15 jaar deed hij zijn kunstje in de morgen.
No more.

Vanochtend was z’n laatste Filiaal.
Wil je weten waaróm en wat hij nu gaat doen: alles wat je weten wilt lees je natuurlijk op de Klooiende Koude Kalkoen.

Zieke konijnen

Gisteravond kwamen Sally en Thomas niet eten en vanochtend ook niet.
Sally kon ik nog verleiden tot een enkel hapje aardbeienblad. Thomas wou NIKS.

R. was zo lief om te komen en het was jagen en vechten want voor zieke konijnen waren ze beresterk maar we kregen ze in het mandje en gingen naar de dierenarts.
Daar bleek het grotehondenspreekuur. Waarbij 1 van die krengen (de linker zwart-wit) ook nog eens als een idioot zat te blaffen.
Wat de baasjes normaal vonden. Zodat Sally en Thomas nog meer in de stress raakten.
Net als een paar andere wat kleinere honden en 1 lieve kleine rode kat.

Dierenarts Jessica vindt de konijnen er goed uitzien (wij ook).
Sterk, mooie vacht, goed gebit, scherp kijkend uit de oogjes, geen poep aan de kontjes.
Wel wat spanning in de buik.
En, valt haar op, ze hebben onderweg niet gekeuteld. Dat is raar.

Thomas wordt getemperatuurd: is ok.
Sally wordt getemperatuurd: koorts.

We spreken af dat we ze daar achterlaten voor allerlei injecties en dwangvoer.
Mogen ze bij elkaar? Nee.
Want eerst moet duidelijk zijn hoe het gaat. Stel dat er opeens keutels liggen, dan wil je toch weten wie keutelt. En wie eet.
Dierenarts Jessica snapt ook niet hoe ze tegelijk kunnen zijn ziek geworden. Dat gaat ze ook niet uitzoeken. Ze krijgen een grove tegen alles goed behandeling.

Kunnen ze dan zo worden gehuisvest dat ze elkaar in elk geval kunnen zien?
Zodat ze niet denken: nou ben ik helemaal door God verlaten want ik ben m’n maatje kwijt.

Dierenarts Jessica zegt geen nee.
Pas later realiseer ik me dat hun hokken zo zijn ingericht dat dieren elkaar helemaal niet kunnen zien.
Wel horen. Hard hondengeblaf bijvoorbeeld.

Morgen om twaalf uur mag ik bellen hoe het gaat.

Aarzelen over de stap naar het onbekende

Mijn netbook Toshiba NB350 is een schatje.
Alleen is ze erg klein. En steeds vaker slaat ze op tilt als ik even leuk ad rem wil twitteren.
Wat niet rampzalig is. Een vrouw hóeft niet ad rem te twitteren.
Maar het is giga irritant als je net leuk in gesprek bent en dat kleine mechaniekje zegt: het komende half uur even niet.

Ik overweeg een nieuwe.
Ik kan die kado krijgen (althans deels – details zijn nog niet duidelijk).
Ik vraag om adviezen op twitter en op mijn lijst van WomenontheWeb.
Dat laatste levert weinig op, het eerste eigenlijk ook niet tenzij je vindt dat 1 luid toegejuichte suggestie van allerlei kanten een divers aanbod is.

Die suggestie is: MacBook.
Ik pruttel. Mac – die kan toch alleen met z’n eigen software? Nee hoor: hij heeft een ingebouwd ‘bootcamp’ waarmee je ‘m geschikt maakt voor windows-progs.
En: is-ie nou écht zo mooi, snel, perfect?
Van alle kanten: ja!!!

Dat weerhoudt me meteen.
Als ze nou zeiden: een Mac is leuk, maar er zijn wel nadelen nl…. terwijl ze natuurlijk toch het allerbeste zijn.
Een soort afweging.
Die zou me overtuigen.
Maar Apple-fans zijn niet zomaar fans, die zijn fanaat.
Wat me argwanend maakt.

Nu, drie vier dagen later (Toshiba heeft me net weer belemmerd ad rem te twitteren) denk ik toch: zal ik?
Ik kijk eens naar de MacBooks. Ik kwijl en kwijl en kwijl nóg erger.
Ze zijn wel verdomd duur.
Maar als ik me dit op twitter laat ontvallen begint het weer, het donderende: doen! doen! doen!