Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

INSP Service

Sinds eind vorige week zegt mijn VW Polo: INSP Service.
Wat, o wát wil het kreng nú weer.

Mijn eerste reactie: verdringen.
Vanochtend kijk ik toch maar eens in de handleiding.
Ik zoek in het register naar Storingen.
Staat er niet in.
Dan naar Waarschuwingen.
Ook niet.
Foutmeldingen dan?
Nee.
Service?
Ook al niet.

Zodat ik het in google gooi waar ik lotgenoten tref die het óók niet in de handleiding konden vinden (aangezien het daar niet in stáát – sufkoppen van VW!).
Men veronderstelt dat de auto bedoelt dat hij een Kleine Beurt wil.
En als je zelf vindt dat hij best nog even zónder kan, kun je die melding wegwerken.
Door op knopjes te drukken (een paar tegelijk).
Je kunt ook ‘even langs je garage rijden’ om te vragen of die het wil doen.

Helaas is mijn ‘even’-garage er 1 van: ‘gaat u daar maar fijn zitten wachten aan die tafel waar de Telegraaf ligt en waar een koffieautomaat naast staat en wacht u dan maar fijn af tot we tijd hebben om iets voor u te doen’.
Bovendien zit ik natuurlijk toch te denken: stel dat de Polo *niet* zit te zeuren en dat hij écht iets wil (lees: nodig heeft)?

Droom

Een presentator die ik bewonder heeft een prijs gekregen.
Hij neemt hem in ontvangst met in zijn kielzog een mooie vrouw met een kekke hoed en een topje op de borsten, bloot middenrif (mooi bruin) en hot pants.

Er is een feestje en ik ben er ook en om de een of andere reden ga ik over het opruimen.
Zodat ik weer ándere mensen instrueer dat ze verlaten glazen en bordjes en bestek moeten ophalen en naar een keuken(hoek)je moeten brengen.
Die ik dan weer afwas. Met de hand.

Ik vind het niet leuk.
Niet raar: ik haat afwassen.
Ook niet raar: ik zou best zelf op het feest willen zijn.
Maar ik ontleen bevrediging aan het commanderen van de mensen die het vuile spul aanslepen.

Gevoel waarmee ik wakker word?
Onduidelijk.
Ook omdat er deze nacht nog een hoop intense dromen waren.

Leven

Elke dag zou je moeten leven alsof het de laatste dag is van je leven – zegt men.
Dat vind ik wat drastisch.
Want wat te doen op zo’n laatste dag?
Genieten veronderstelt de opdracht. Maar wie gaat nou genieten als je weet dat je over een aantal uren dood bent?
Dat wil de pret behoorlijk drukken.

Waar ik wel voor ben: proberen van elke dag iets leuks te maken.
Niet teveel ergernis, niet teveel ruzie, niet teveel zorgen.
Als het kan wat léuks.
Mooi boek lezen, mooie muziek, interessante radio, vriendelijk vriendschappelijk contact (ev), lieve dieren, leuke tv.

Maar dan.
Vink je dat af?
Dit wel gedaan, dat niet.
Lekker/gezellig eten – hoort dat er ook bij?
Liefde? Seks?
En wat dan als je die niet hebt.

Hoe doen anderen dat?
Hoe leef *jij*, lezer, die zo graag kanttekeningen zet bij mijn uitingen van onmacht.

Spin-spin-around (in de verkeerde richting en dan toch weer de goede)

De reactie van Oe-etc op een stukje hieronder leert me weer eens dat ik er niks van bak kwa (zelf)promotie.

Ik probeer te vertellen over hoe het is een bedrijf te runnen dat in zwaar weer verkeert door omstandigheden die ook anderen treffen – en hoe ik m’n best doe mezelf door zwaar weer heen te sleuren tot het gotverdomme wél weer goed gaat.

De reactie: als het zo slecht gaat, geef dan alles maar weg want dát is hartstikke leuk.

Dat was natuurlijk niet waar ik op aankoerste.

Ik zie hoe anderen het doen op twitter.
“Alweer tien nieuwe bestellingen!” jubelt een vrouw die handwerkjes verkoopt op Nieuwjaarsdag en echt, heus: op Nieuwjaarsdag gaan zéér weinig mensen webwinkelen en al helemaal niet naar handwerkjes.
Zelfs bol.com krijgt dan alleen bestellingen van mensen die in hun eentje wat zielig zitten te surfen en denken ‘doe mij dan maar een boek’ (of eerder: een cd of een gadget).

Maar dat is de manier waarop je het doet.
*Niet* eerlijk zeggen: het wil niet zo erg met de klanten de laatste tijd.
Maar: ik kom óm in de bestellingen, ik been het amper nog bij en overweeg serieus binnenkort iemand in dienst te nemen!
En dat dan inderdaad met uitroepteken.

Dan denken mensen: goh, dát is een goed bedrijf, daar loopt het nl storm, daar wil ik dus ook kopen.

Bij mij loopt het niet-zo-storm.
Zodat ik alle tijd heb om jóu, lieve mogelijke klant, alle aandacht te geven die je toekomt.
Heb je vragen? stel ze! Ik antwoord en antwoord tot jij tevreden bent (en hopelijk bestelt maar zo niet – niet erg!).
Wil je per gisteren die ene sticker van € 1,50 in huis hebben? Mm. Gisteren wordt moeilijk. Maar mórgen kan wél.
En desnoods kom ik ‘m persoonlijk tot in Den Bosch bezorgen.

Nog even voor Oe-etc.
Mijn teksten gingen over bóeken die niet lopen (terwijl ik zelf het liefst boeken verkoop).
Wat wél loopt, al jaren en zeer gestaag: Betty Boop.
En (merkwaardig): boekenleggers.
Blijkbaar een leuk kadootje terwijl niemand meer een boek léést.

En de godinzijgedankt: de magneetjes.

Postzegelprobleem – opgelost

Ik zat in mijn maag met voor meer dan 200 Euro dubieuze postzegels van VerzendPro.

Via iemand die hier reageerde belandde ik op een forum van postzegelverzamelaars.
Sommigen daar vonden de vervalste zegels wel interessant.
Dus verkocht ik aan 1 iemand voor 4 Euro en aan een ander iemand voor 11 Euro.

Die laatste bood ik de hele collectie aan ‘om te bekijken’ en eruit te halen wat ‘m leuk leek en de rest dan weer terugsturen.
Goed idee vond hij en hij kende iemand die mogelijk ook nog wel valse zegels wou.

Vandaag bedacht ik: als ik nou eens zeg ‘voor € 175 mag je alles houden?’
Dan is mijn verlies 25 Euro maar ben ik wél van het gelazer af.

Deal, reageerde de postzegelverzamelaar die nu hoop ik voor hem vette winst maakt met de handel in de knappe VerzendPro-vervalsingen.
Zelf kan ik dit ranzige boek nu sluiten.
Klap! Dicht!

Raadsels onder water en de zwanen zijn terug

Je kunt op mij niet de klok gelijk zetten zodat de eenden die zeker willen zijn van een paar happen brood zich al om vier uur achter mijn huis verzamelen.
Ik kom dan met eten om half vijf maar ook wel eens om kwart voor vijf of om vijf uur.

Vandaag is het 16.40 uur.
Ik gooi brood en de eenden deinzen achteruit.
Ik ben toch niet eng? Wat zou het dan zijn?
Onder water een kleine haai die wordt gelokt door knapperige bruine bolletjes en die dan ook wel een smakelijk eendepootje wil meepakken?

Ik gooi het brood toch maar in het water (een deel althans) en ga weer naar binnen.

Dan zie ik om vijf uur: de zwanen zijn terug.
Niet die ene jonge die zich af en toe al meldt maar het volwassen paar dat ik een week niet zag.
Wéér naar beneden dus met brood. Opnieuw de eenden op veilige afstand maar de zwanen willen graag eten.

De wind is gaan liggen valt me op. Niet ‘minder hard’. Hij is weg.
De cavia’s lijken te spelen in de ren. Hier kijken, daar kijken. En: zeuren om hapjes.
Zéér overdreven aangezien de net verstrekte bakken met lekker eten nog 1/3 vol zijn.

Maar o, wat een feest: versgeplukte dovenetel!
Feest voor de caafjes, feest voor konijn Sally en feest voor mij.
Heel even samen doen of het lente is.

De weersvoorspelling voor morgen is weer om te janken.

Lezen

Als erg jong kind (amper op school) las ik al gretig.
Een paar jaar kwam er de klad in maar nu kan ik me een leven niet-lezend niet voorstellen.
Ik koop ook veel boeken.
Heerlijk! nieuwe aanwinsten in de hand houden en doorbladeren.
Dubben wat dit keer te lezen.
Er dan een paar dagen in op te gaan.

Hiermee hangt samen dat ik de boeken in mijn Winkel ook leuker vind dan de frutsels (hoewel ik de magneten ook een warm hart toedraag).
Maar boeken – ik raak ze aan de straatstenen niet kwijt.
In een maand verkoop ik 1 hooguit 2 boeken.
Dus bijna letterlijk: ‘hallo straatsteen, wil jij een boek?’ ‘nee, dank je.’

Dit merk ik ook op bol.com.
Wat ik ook aanbied en echt, er zijn mooie boeken bij en scherp aan de prijs: niets.
Nou ja, niet helemaal ‘niets’ maar € 2,41 in een maand is nou niet van ha! vlag uit!

Ik mail met de man die me enthousiast heeft gemaakt voor boeken verkopen via bol.com.
Ik vraag hem: wat doe ik fout?
Niets, zegt hij.
Ook bij hem (groter aanbod) is de handel via bol.com vrijwel gestagneerd.

Zijn verklaring:
vergelijk de kamer van een 50+-er en van een 20-er.
Veel boeken vs nauwelijks boeken if any.
Een trend waar niet tegenop valt te vechten.

Nieuwe notebook?

Ik kan een nieuwe notebook (kado) krijgen en mag zelf uitzoeken.
Deze moet langer meegaan dan anderhalf jaar dus moet het ook echt een goede zijn.

Ik oriënteer me via google en zie al snel door de laptops de ideale niet meer.
Ik vraag het op een computerlijst en krijg amper sjoege.
Ik vraag het op twitter en word doodgegooid met: Mac! Mac! Mac!

Ik heb het er hier over en word in zoverre wijzer dat ik ontdek dat een Mac misschien wonderschoon is maar niet voor mij.

Ik google verder, ik gooi het nóg eens op die computerlijst (geen enkele reactie) en nóg eens op twitter en dan ook op Facebook.
Dell! reageren twee mensen zonder enige motivering. Nee: HP!
Asus komt voorbij en ook Acer.
Maar argumenten, ho maar.

Iemand die me op Facebook ziet zoeken en die er verder óók geen verstand van heeft wijst me op de test van de Toshiba Satellite Z830.
Mooi, denk ik. Al heeft-ie ook nadelen maar ik snap de test maar half dus kan niet afwegen of die nadelen zwaar zouden wegen.

Wel herinner ik me nog hoe lang ik ben bezig geweest met het optuigen van mijn huidige kleine Toshiba.
Zodat ik denk dat ik met de aanschaf van haar opvolger niet idioot lang moet wachten als ik ‘m in mei in ideale staat wil meenemen naar Amerika.

Ja! VerzendPro laat eindelijk iets van zich horen!

….
Verzendpro heeft alle postzegels ter goeder trouw gekocht en dus ook ter goeder trouw doorverkocht aan hun klanten.

Hoe nu verder?

Bent u nog in het bezit van postzegels?

Mensen die nog in het bezit zijn van postzegels kunnen deze gewoon gebruiken om hun pakketten en/of brieven te versturen.
Ondanks dat valse postzegels met het blote oog niet van echt te onderscheiden zijn, zullen deze geweigerd worden door de authenticiteitsystemen van PostNL, indien ze vals blijken te zijn.

Bij de PostNL afgifte punten kunnen ze dit helaas niet beoordelen en moeten alle postfrisse postzegels van na 1977 geaccepteerd worden door PostNL.
Als het afgifte punt moeilijk doet als u een pakket aanbiedt, kunt u hoe gek het ook mag klinken, beter een ander PostNL punt in de buurt opzoeken.
….

Volgens PostNL heeft VerzendPro valse postzegels verkocht.
Daarom heeft PostNL hun agentschappen opdracht gegeven stickers met postzegels te weigeren.
Dit gebeurt. Ook hoorde ik over teruggestuurde pakketten en een pakket waarvoor de klant aan de deur alsnog moest betalen.
Mogelijk zijn ook pakketten tegengehouden (PostNL dreigt er wel mee, of het is gebeurd weet ik niet).
Van het ene agentschap naar het andere gaan en met je pakket leuren tot je hopelijk iemand treft die de oekaze niet heeft gelezen lijkt me dus zinloos – nog los van de benzinekosten waarmee je ev besparing op de verzendkosten ook vervalt.

En wat zegt VerzendPro over het váls zijn van de zegels?
Dat ze de zegels te goeder trouw hebben gekocht en doorverkocht.
Dat ze dus niet bewust valse zegels hebben gekocht of zelf in hun schuurtje hebben zitten printen.
Dat kan zijn. Maar… zijn die te goeder trouw gekochte zegels nu vals of zijn ze niet vals?

Kenners die ernaar hebben gekeken zeggen: in elk geval deels vals.
Knap gemaakt vals. Maar: vals.

Wie ook zijn gedupeerd: degenen die bij VerzendPro betaalden en nog niets ontvingen en de bedrijven die aan ze leverden en die niet worden betaald.
Ik zie ze allemaal op twitter.
Net als de lieve naïefjes met “sterkte! wat moet dit rot zijn voor jullie!”
@VerzendPro dus.

Waar iedereen is

Ik probeer bij te houden waar degenen met wie ik regelmatig mail-contact heb zijn.
Niet per se kwa locatie maar of het ze goed gaat (globaal) en als ze melding maken van ‘binnenkort naar het ziekenhuis’ noteer ik dat tenzij ik meteen door iets anders word afgeleid.

Wanneer iemand niet opduikt wanneer ik die verwacht aarzel ik vaak even voor ik ‘hé! ben je er nog?!’ ga prikken.
Wat maar goed is ook want iemand die ik al een aantal dagen had willen prikken meldt zich vandaag zélf in een collectieve mail.

Iemand anders (E.) over wie ik me oprecht zorgen maak – ik kijk in de mailbox.
Ik ontving geen papieren ansicht, ik ontving geen hartelijke kerst- of nieuwjaarsmail.
Maar ik was wél (totaal vergeten!) meegenomen in een collectieve ‘gelukkige etc’-mail van 21 december.

Goeie kans dus dat E. sinds die dag niet is overleden.
Hoi.

Postzegels – the continuing very sad story

Via Jeroen die hier reageerde werd ik geattendeerd op een Forum van verzamelaars van postzegels.
Sommige mensen daar waren geïntrigeerd door de mogelijk wel, mogelijk niet valse zegels van VerzendPro waar wij mee in de maag zaten.
Ze wilden er wel een paar van overnemen.
En dan eens kijken wat wel en niet echt was.
Waarna ook de valse in hun album zouden worden geplakt.
Met aantekening ‘vals’ uiteraard.

Ik stuur aan twee mensen op en hoop binnenkort tien Euro op m’n rekening te krijgen.
Hun mail met oordeel ontving ik al: deels vals, deels niet.

Algemeen probleem is dat PostNL na het: VALSE ZEGELS!!! niets heeft geconcretiseerd.
Wel hebben ze aan alle agentschappen een oekaze doen uitgaan dat álle zegels geplakt op een sticker moeten worden geweigerd.
Zoiets snapt de simpele Plusmarkt-caissière. Even per zegel kijken of hij vals ze snapt zij NIET.

Vervelend is dat er ook betrouwbare bedrijven zijn die zegels-op-etiketten leveren.
Ook die komen niet door de strenge controle-door-dummies heen.

Vanochtend twitterde VerzendPro dat ze morgenochtend vroeg met een nieuwsbrief zullen komen ‘over de stand van zaken’.
Waarna wij gedupeerde webwinkels ze bestookten met vragen waarop geen sjoege kwam.
Net valt iemand op dat hun website uit de lucht is.

Volgens mij is hier niet langer sprake van een bui die je kunt zien hangen maar van een noodweer dat in volle hardheid neerdendert.

Verdwenen vogels

Ik ben niet principieel tegen het voeren van eenden (de woerden verkrachten de vrouwtjes ook als ze *niet* worden bijgevoerd).
Ik ben er ook niet per se vóór.

De afgelopen maanden ben ik door omstandigheden eenden-, meerkoeten-, waterhoentjes- en zwanenvoerder geworden.
Plus 1 bergeend en af en toe een stel brutale meeuwen.

Het kwam omdat mijn werkster een man heeft die via zijn werk te maken heeft met een warme bakker.
Op zaterdagavond krijgt hij daar kratten vol ‘oud’ brood. Véél meer dan vroeger.
Dat deelt mijn werkster zelf uit aan vogels en ze verspreidt het over vogelvrouwtjes.
In mijn geval gaat een deel ook naar de knagers. Soms haal ik er een halfje zuurgranen uit voor mezelf.
En natuurlijk voer ik de vogels in de tuin.

Door het vele aangesleepte brood werd de sloot achter mijn huis steeds meer een paradijs voor hongerige zwemmerds.
Een deel herken ik. De zwanen en ik leerden van elkaar. Zij van mij vooral. Dat vals blazen niet helpt. En dat je beter een stuk brood nét van het randje van de steiger kunt pakken dan proberen het in het water van de veel snellere eenden af te pakken.

Het vuurwerk van Oudjaar heeft de meeste vogels weggejaagd.
De zwanen (twee volwassen, twee jonkies) heb ik niet meer gezien. De groep van ongeveer 100 meerkoeten is verdwenen.
Ook de meeuwen zijn weg.

De bergeend is er nog.
En drie meerkoeten en twee waterhoentjes en hoogstens twintig wilde eenden (het waren er zeker vijftig-zestig).

Ik mis ze.
En ik stik in het brood.