Jeanne's Weblog

Glad zou het vanochtend zijn, meldde alarmerend om 7 uur de radio.
En niet zomaar glad: spiegel-levensgevaarlijk glad.
Wanneer ik om kwart voor acht de buitendieren ga voeren merk ik al dat het onzin is.

Het dooit, de sneeuw dooit weg, het wordt pap en als er later ook nog regen op komt wordt het vieze pap maar het gaat *niet* meer vriezen dus wordt het ook niet glad.

Helemaal blij want:
het water voor de knagers blijft onbevroren
(het water voor de vogels ook maar daar slobberen de eenden hun zanderige snavels in zodat dat toch steeds moet vervangen)
kipjes An en Bernadette komen voor het eerst in weken de tuin in
kippen Klaartje en Greta zie ik eind van de middag zelfs helemaal tot aan de steiger lopen

Wat beter kan:
dat de 100+ meerkoeten weg gaan, terug de polder in
“om teleurstelling te voorkomen” want wát ik ook voer, het is nooit genoeg.
Gelukkig bracht mijn werkster een hoop brood. Om het ergste leed te lenigen.
Maar als ik niet in het wilde weg strooi (blik op oneindig) maar inzoem op een concrete meerkoet of eend zie ik die wanhopig naar een plekje zoeken waar voer zal vallen en steeds weer mislukken.

Ik vond het zo spannend: graven naar mijn wortels, takken afspeuren van mijn stamboom.
Ik ben ermee gestopt.

Er zijn meerdere redenen.
Ik kom erop door hoe anderen met de stamboom omgaan.

Apetrots omdat ze papieren hebben gevonden die ze linken aan iemand in de 16e eeuw.
Nou ja ‘iemand’- een naam met jaartallen.
Buiten zinnen van vreugde omdat ze tienduizenden hebben gevonden met wie ze zéér in de verte zijn verbonden.

Ik zie mensen met hun stamboom beginnen die helemaal niets zelf opzoeken maar fanatiek kopiëren van anderen en dan intens tevreden zijn wanneer ze binnen een paar dagen wel 250 doden aan zichzelf hebben verbonden.

Niemand lijkt te zoeken naar de ménsen in de boom.
Niemand wil iets weten over wie ze waren, hoe ze leefden, wat ze voelden, hoe ze zich emotioneel verhielden tot de andere takken.

Ik kap er dus mee.
Wat ik ook zoek, dit is het niet.

Van mijn schoonzus Marjan (die niet echt mijn schoonzus is maar dichtbij genoeg om haar zo te noemen) krijg ik in december 6 flessen zalige witte wijn.
Om me te bedanken.
Twee drink ik er tijdens de ‘feestdagen’.
Vanavond open ik fles drie.

Omdat het morgen écht gaat dooien.
En ik me onwijs verheug op niet meer elke 2-3 uur de vrieskou-met-snijdende-oostenwind in om waterflesjes te vervangen, steeds onzeker of de knagers wel snel gebruik zullen maken van het water dat weer rap zal zijn bevroren.
Ook niet meer elke paar uur het water op het terrasje eerst bijgieten (= echt water op ijs) en dan vervangen.
En, het lastigst, kipjes An en Bernadette wel 6-7-8 keer per dag van kleine bakjes water voorzien.
In de uitloop van hun hok.
Waar ik vanmiddag voor het eerst (van achter het raam) zag dat Bernadette ervan dronk.
Ik neem aan dat An dat ook af en toe deed anders was ze nu dood geweest.

Ik hoop dat de meerkoeten die nu collectief in het wak wonen snel verhuizen.
Omdat ze dan niet meer van mij afhankelijk zijn. Want hoe ik ook mijn best doe, wat ik ook gooi: het blijft te weinig.
Ik hoop het ook voor mezelf. Om dezelfde reden.
Want het voelt klote. Proberen zoveel mogelijk hongerige vogels te voeren en telkens zien hoe ze elkaar onder water duwen in de hoop op dat ene stukje brood – wat nooit genoeg zal zijn.

Ook gun ik mijn kippen een sneeuwloze tuin.
Geen blinde pijn meer aan de ogen. Lekker woelen in de aarde.

De weersvoorspelling was vanochtend nog: morgenochtend in Grootschermer dikke sneeuw en dán dooi (en dan ijzel).
Nu: morgenochtend géén sneeuw en rond het middaguur dooi.

Vandaar die fles lekkere wijn.
Feest.

Het mooist aan de Eilandspolder is: de polder.
De Eilandspoldertocht gaat niet door die polder maar langs de eraan gelegen dorpen.
Dat is ook mooi als je naar links kijkt (de polder in) maar omdat je ook moet opletten waar je de schaatsen zet en of degene die vlak voor je schaatst niet opeens inhoudt, moet je daar toch mee oppassen.

Gelukkig heeft de organisatie van de Tocht wel een groot hek met waarschuwende lap gezet voor mijn wak.

Er zijn ook wandelaars.
Een vrouw maakt foto’s van mijn wak en de eenden.

Een bij haar horend jongetje voert ze z’n boterham.
Gretig zie ik twee eenden die naar binnen schrokken.
Dat zouden meer mensen moeten doen: bij mijn wak mijn eenden voeren.
Verantwoordelijkheid delen voor de hongerige dieren.
Wat ik ze kan bieden behalve een goed gevoel is dat de eenden en meerkoeten nu zó gewend zijn aan gevoerd worden zonder dat ze iets wordt aangedaan, dat ze hartstikke tam zijn.
Dat is leuk voor kinderen.
Denk ik.

De vrouw controleert nog even haar foto’s.
Hopelijk zijn ze goed gelukt.

Uit Amerikaanse films ken ik de jaarboeken waarin bij foto’s een onderschrift staat: mooiste meisje, populairste jongen, most likely het ver te schoppen.
Dat laatste door branie en/of een studiehoofd.

Op mijn school waren geen jaarboeken maar ik denk dat ik kans had gemaakt een most likely te worden.
Wegens vlijtig en slim.
En dat ook nog tijdens mijn studie.
Toen niet zozeer wegens vlijtig maar wel wegens ondernemend en slim.

Ergens ging het mis.
Zoals bij veel mensen (denk aan de ‘Glory Days’ van Bruce Springsteen).
Meestal denk ik: oh well.
Al is het maar omdat er niet veel meer aan valt te veranderen.

Soms hoor ik opeens in het nieuws een vroegere klas- of studiegenoot die het véél verder heeft geschopt.
Of ik google, meestal getriggerd door iets heel anders, iemands naam en zie een indrukwekkend cv.
Dan baal ik een beetje.
En ook wel eens meer dan een beetje.

Maar de mooiste meisjes die niet meer mooi zijn (of wier schoonheid ze geen geluk heeft gebracht).
De populaire jongens die in een rotbaan zitten vastgeroest of werkloos thuis die helemaal niet meer populair zijn.
De ándere most likely’s die het ook niet hebben gered – die hoor ik natuurlijk niet en die vind ik ook niet op internet.

Gisteren zei ik tegen R: gelukkig plukt Sammie geen waterhoentjes meer uit de bomen.
Die in die bomen zitten omdat ze hier te eten hebben.
En hartstikke hongerig zijn.
Want normaal zijn ze erg schuw.

Gisterenavond vangt Sammie een waterhoen die opgejaagd naar het water strompelt en daarin verdwijnt.

Vanavond deponeert hij voor mijn voeten waterhoen nr 2.
Gotverdomme.