Over mezelf en andere dieren
R. en ik zijn bij Ranzijn om dierenvoer te kopen.
De deuren schuiven open en we kijken uit op een wand met hoofden.
Daar moeten foto’s van gemaakt.
Ze blijken bijna te geef, deze hoofden. Althans: bij de concurrent waren ze elf dagen geleden nog 50% duurder.
Dus kochten we er om te beginnen één en zetten die op een kast in de kamer.
Helaas verlieten Guus en Sammie toen krijsend van ellende het pand om nooit meer terug te keren.
Ooit hoorde ik bij een paar families maar voordat je nu denkt “wat zielig dat die jou hebben gedumpt”- meestal was ik de dumperd.
Zo hoorde ik via de zus van mijn moeder (tante Miep) bij haar familie De Visser.
Dus haar ex-man Henk en haar zonen Gerrie en Wim.
Ik had daar in de loop der jaren zéér sporadisch contact mee.
Toen ongeveer acht (?) jaar geleden zoon Wim me mailde dat Henk was overleden mailde ik (keihard) terug dat ik toen al heel lang geen contact meer had gehad met mijn familie en dat ik dat graag zo wou laten.
Aangetrouwde familie heb ik ook.
Met de broer van Lodewijk en zijn vrouw had ik toen Lodewijk nog leefde fijn contact.
Erna werd het formeel. Obligaat. Zodat ik ze schreef dat we beter het contact konden verbreken.
Ik ben drastisch in die dingen.
Protesteren en proberen mij erbij te houden deden zij trouwens evenmin.
Vandaag dacht ik: vader De Beaufort (‘Vawi’) moet allang zijn overleden.
Ik raadpleeg een site met online familieberichten. Daar vind ik hem.
En vraag de scan aan van de overlijdensadvertentie.
En ik geef toe: ik vind die advertenties waarop achter een kind een kruis staat om aan te geven dat het is overleden ook wat merkwaardig.
Maar afgaand op deze advertentie lijkt het alsof mijn man nooit heeft bestaan.
Ik ook niet maar daar heb ik vrede mee.
Maar Lodewijk! hoe konden ze die nou verzwijgen.
En: de vriendin van Vawi? bij wie hij in Lasne woonde?
Of was die onverwachts al eerder doodgegaan.
Maandag is cavia Taeq (spreek uit: Tek) gecastreerd.
Wanneer hij geen zaadcellen meer aanmaakt en het restant uit zijn lijfje is (dat is na 3 weken) én het lente is (want hij heeft geen wintervacht) komt hij bij mij wonen en wordt haremhouder.
Omdat alleen voor een cavia érg alleen is en Taeq niet kan opschieten met andere beertjes.
Ik hoor van zijn huidige eigenares dat de castratie de kleine man (die een Grote Man is nl anderhalve kilo caaf) niet is meegevallen.
Hij eet niet goed, lijkt pijn te hebben.
Net even een foto gemaakt van zijn acht dames zodat hij kan zien waar hij het voor doet.
Jammer dat cavia’s het niet snappen als je ze voor het beeldscherm houdt en zegt: Kijk! dat is over een paar maanden jóuw harem.
De plaat is er al een jaar, steeds op de radio, steeds hypnotisch in mijn hoofd.
Pas een paar weken geleden zocht ik naar de videoclip.
Iedereen kent ‘m natuurlijk allang.
Maar voor die trage typjes zoals ik: dit is ‘m.
HEERHUGOWAARD – Een 31-jarige man uit Heerhugowaard is in de nacht van dinsdag op woensdag aangehouden wegens diefstal van een bromfiets.
Eerder die nacht meldde het 21-jarige slachtoffer van de diefstal zich bij de politie dat zijn brommer was gestolen aan de Diamant. Getuigen vertelden hem dat zij de brommer hadden gezien bij een woning aan de Lek. Toen de man verhaal ging halen, kreeg hij nul op het rekest, waarna hij de politie erbij haalde.
Toen de agenten een kijkje in de schuur van de 31-jarige Heerhugowaarder namen, troffen zij inderdaad de gestolen bromfiets aan. De man werd daarop ingerekend.
Twee uur later kreeg de zaak een onverwacht vervolg. Een 20-jarige man uit Grootschermer meldde zich op het politiebureau in Alkmaar met het bericht dat hij de brommer had gestolen, en die vervolgens in de schuur van de woning aan de Lek had gestald. Hij had een sleutel van de schuurdeur. Hierop werd ook hij aangehouden.
De politie zoekt uit wie de echte dief is.
(bron)
Ik zei het al eens: het liefst zou ik alleen (of in elk geval: vooral) handelen in mooie boeken.
Helaas is in de boek(en)handel de laatste jaren lelijk de klad gekomen.
Niet alleen bij mij.
Het meest succesvol handel ik in Betty Boop.
Vroeger ook in Tweety maar Tweety is uit.
Als ik serieus naar de omzet kijk bestaat die voor de helft uit Betty Boop.
Sommige klanten gaan voor het goedkope werk (mapjes, bloknootjes, tasjes, potloden).
De meeste kiezen mooie oorbellen of een luxe sleutelhanger.
Van Betty Boop moet je houden.
Ik houd niet heel erg van haar, maar ze staat me ook niet tegen (Tweety wel).
Ik zit nu te aarzelen.
Zal ik bij een Amerikaanse groothandel méér Betty Boop inslaan.
De laatste jaren koop ik immers zo min mogelijk in.
Omdat meer investeringen niet per se meer verkoop laat staan winst opleveren.
En toch, en toch.
nb: dat je kúnt reageren betekent niet dat je hieronder moet reageren mn niet als je graag een negatieve boodschap brengt
Vandaag moet ik naar de borstenbus.
Ik ben ingedeeld voor een paar weken geleden maar omdat ik liever met vreemde vrouwen zit te wachten dan met dorpsgenotes met wie ik anders ook nooit praat maar dan verplicht moet babbelen, verzet ik de afspraak naar nu.
In de bus in Stompetoren tref ik vier vrouwen.
Later komen er nog twee uit de kleedkamers en arriveert één nieuwe.
Die is zo nerveus dat ze wanhopig gaat staan trekken aan de zelf-openende en zelf-sluitende (buiten)schuifdeur.
Omdat ze -het spoor geheel bijster- niet begrijpt dat zo’n deur werkt zoals-ie werkt.
Ook de andere vrouwen: strakke smoeltjes.
Bijna in tranen wanneer ze uit de kleedkamers komen.
Zodat ik denk dat het dit keer blijkbaar nog meer pijn doet dan anders.
(dat valt reuze mee)
Om niet alleen maar zwijgend aan mijn borsten te laten sjorren (Sylvia legt alles steeds keurig uit, ik sta m’n mond te houden) vraag ik of het niet vervelend is, de hele dag omgaan met al die gespannen vrouwen.
Dat is alleen hier, antwoordt Sylvia.
Wanneer ze elders staan, is de sfeer heel anders.
Te laat bedenk ik dat ik had moeten vragen: wáár is het dan wél leuk.
(relatief)
Want het zou best eens kunnen kloppen.
Die keer dat ik in Heiloo meedeed met het bevolkingsonderzoek trof ik daar een groepje vrouwen dat in elk geval veel luchtiger dééd.
Er is een correlatie tussen vroeg opstaan en positieve zaken als de mate waarin mensen zich gezond voelen.
Ochtendmensen voelen zichzelf gezonder, energieker en dus gelukkiger dan avondmensen.
Ik ben dus gelukkiger dan ik zóu zijn als ik avondmens was geweest.
Goed nieuws is dat.
(bron)
Ik vlieg al heel lang met Delta Airlines en meestal met plezier.
Twee maanden geleden bedenk ik een reisplan voor september van dit jaar.
Het *is* een beetje vroeg om alles vast te leggen maar ik weet wat ik wil, kijk bij Delta naar de beschikbare vluchten met beschikbare stoelen en zie op de heenvlucht én de terugvlucht de ideale exit row stoel 10A. Met een kleine bijbetaling maar dat heb ik er bij een vlucht van tien uur (naar Portland) graag voor over.
Een maand geleden een mail: er is iets veranderd in mijn reisplan en mogelijk mis ik nu mijn overstap in Portland.
Ik kijk op de site en zie dat terwijl mijn vlucht pas om 11.25 uur aankomt in Portland ze de connecting flight op zes uur in de ochtend hebben gepland.
Inderdaad, goeie kans dat ik die ga missen!
Het wordt teruggedraaid, ik krijg mijn oude overstap.
Twee weken geleden kijk ik opnieuw op hun site: ze hebben mijn ideale 10A-stoel (aan de exit) vervangen door een ingesloten 14A.
Wat?!
Ook dit wordt teruggedraaid.
En nu zie ik, voor alle zekerheid even kijkend want je weet maar nooit wat ze nú weer hebben bedacht: dat ze me vanaf Portland met een tussenstop in Seatlle naar Phoenix willen laten vliegen.
*Plof* van woede.
En, Delta: als jullie geen prijs meer stellen op mijn klandizie, zég dat dan gewoon!
Een paar dagen geleden dacht ik: laat de meerkoeten alsjeblieft weggaan. Terug de polder in.
Omdat er niet tegenop te voeren is, meer dan honderd hongerige lijfjes waarvan nog niet de helft 1 of als ze geluk hebben 2x per dag een enkel stukje brood naar binnen krijgt.
Toen de sneeuw smolt en het gras toegankelijk werd, gingen de meerkoeten inderdaad weg.
Om terug te keren op de vaste voedertijdstippen van 8 uur ’s ochtends en 6 uur ’s avonds.
Donderdag heb ik om zes uur met R. afgesproken zodat ik al om half vijf de eigen dieren voer en de eenden die op dat moment achter de steiger zitten.
Ongeveer honderd meter verderop zit een grote groep meerkoeten in de wei. Het duurt even voor ze doorhebben dat ik brood uitdeel.
Langzaam komen ze naar me toe. Maar dan ben ik alweer weg en dus komen ze voor niets.
De volgende ochtend om acht uur: geen meerkoeten.
Ook vrijdagavond zes uur: geen meerkoeten.
Vanochtend: zeven meerkoeten.
Ze zijn echt weg.
En ja hoor: ik mis ze.
Ik mis die opdringerige lijfjes, het gekrijs, de gretige snaveltjes die zonder aarzelen vanuit mijn hand brood aannemen.
Natuurlijk is het beter zo.
Omdat ik als ik niet voldoende brood *krijg* dat zelf moet bijkopen.
En vooral voor de koetjes, die niet afhankelijk moeten zijn van een vrouw die ze -een beetje- voert.
Wat allemaal niet wegneemt dat ik ze mis.
Ik was met R. naar het ballet.
R. gaat vaker naar ballet, ik al zeker dertig jaar niet.
Het was de première van Present/s2.
Het eerste ballet is heel veel mensen die steeds rennen en springen en draaien.
‘The nature of difference’ heet het en ik begrijp niet goed wat dat betekent.
R. legt me in de pauze uit dat dit geen Zwanenmeer is: ik hoef het verhaal niet te kunnen volgen.
Ook vertelt hij me dat als de meisjes nét ongelijk springen dit geen opzet is maar een fout.
Ballet twee, Souvenir d’un lieu cher, biedt twee dansende stellen.
Op muziek van Tsjaikowsky.
Ook dit ballet begrijp ik niet maar het doet er niet toe.
Ik raak betoverd.
Ballet drie, Short time together, is -denk ik- grappig bedoeld maar dan volgt er een duodans waardoor het eerste deel misschien toch anders moet worden gezien.
Met weer: een bedoeling.
De zaal is laaiend enthousiast.
Ik verbaas me over het zeer lenige meisje dat in het eerste deel de hoofdrol danst.
Erica Horwood. Anorexia-dun.
Op de foto in het programmaboekje oogt haar gezichtje juist rond en wat bol.
Day4 is het laatste ballet.
Met (nu las ik het programmaboekje voor het ballet begon) een duidelijke bedoeling.
Over ondergaan van de wereld en een nieuwe tijd.
Naar is de dreun die regelmatig in de muziek zit (of de muziek vervangt).
Een van de violisten in de orkestbak houdt dan demonstratief zijn oren dicht.
Naar is ook dat meer dan de helft van het ballet in het bijna-donker wordt gedanst met weer veel geren dwars door elkaar.
Pas wanneer er rust over de muziek komt en het licht ietsje aangaat en de dansers tot rust komen wordt het heel erg mooi.
Ik wil erg graag nog eens naar ballet.
Ook al val ik in het publiek uit de toon.
De meeste bezoekers zijn jong en dun en mooi en modieus aangekleed.
In Amerika vis ik uit de bak ‘weg ermee’ bij Hastings twee boeken van Susan Hill.
Vorige week lees ik het eerste. Deel 1 uit de Simon Serrailler-serie.
Ik ben onder de indruk. Omdat mijn andere Susan Hill deel 3 uit die serie is, zoek ik op het net deel 2, The Pure in Heart.
Dat kost bij bol.com € 11,99 plus € 1,95 verzendkosten.
Veel, vind ik.
Maar bij De Slegte kost het 5 Euro + € 2,90.
Wel tweedehands en ‘goed’ wat bij bol.com betekent dat je amper kunt zien dat het is gelezen.
Mijn eigen boeken plaats ik al als ‘goed’ op bol.com -ipv als ‘als nieuw’- als er een minuscuul klein rafeltje aan 1 rand met vergrootglas valt te bespeuren.
Vandaag arriveert het boek.
Het is niet ‘gelezen’, het is stukgelezen.
Tussen bladzijden 350 en 351 is het ruw opengevouwen. Ook verder zit de rug vol leeskreukels.
De onderkant van de kaft aan de voorkant vertoont een scheur.
Ik heb het boek nu anderhalf uur op mijn bureau liggen en voel een diepe weerzin.
Zo’n ruw behandeld, lelijk, vies boek wil ik niet.
‘Goedkoop-duurkoop’ flitst door me heen.
En: eigen schuld.
Maar ik moet het boek wel lezen want pas na deel 2 kom ik toe aan deel 3.