Jeanne's Weblog

Op tv is schaatsen en dat is ideaal om bij te puzzelen omdat er veel ritten zijn die er niet toe doen.
Helaas zendt Studio Sport schaatsen niet achter mekaar uit maar onderbroken door andere sporten die me niet interesseren.
Maar dan ben ik al zo gegrepen door de puzzel dat ik doorga en wanneer de sport me écht begint te vervelen (dat is bij rugby) zap ik weg.

Zo zie ik op FoxLife (de Ziggo zender van de maand – nu gratis, als je ‘m wil houden moet je dokken) een aflevering van Nip/Tuck die ik nog niet kende.
Die smaakt naar véél meer zodat ik later deze week meer zal opnemen van FoxLife want dadelijk is-ie weer weg.
Eerder deze week zag ik daar al Sisters and Brothers maar die serie is al zover op streek dat het niet echt loont er nog in te vallen.

Zap-zap naar Comedy Central en Melissa and Joey met die leuke actrice die ooit Sabrina the teenage witch speelde.
Nu is ze Melissa en die speelt ze eigenlijk precies zo maar dat is een aantal afleveringen best leuk.

Om zes uur mindert het licht en heb ik ook wel érg veel tv gezien zodat ik stop met de puzzel (die in ongeveer vier uur al érg ver af is).
Ik had een leuke middag.

Nog 64 dagen (bijna 63 want ik schrijf dit om 11 uur ’s avonds).
Dan vlieg ik weg en moet mijn huis enigszins opgeruimd zijn en schoon.
(daaraan werk ik)
En moet ik zijn afgevallen.

Want ze zijn er weer aangeknaagd, die extra kilo’s sinds oktober.
Terwijl ik dacht dat ik matig was met eten en niet idioot veel bewoog maar af en toe toch wel íets.
Helaas slaat de weegschaal uit alsof ik me al maanden zit vol te proppen met al het lekkers dat ik me écht ontzeg.
En bleef het maar bij de weegschaal.
Maar als ik die reclame hoor over ‘uw broek lijkt wel een legging’ ervaar ik schaamtevolle herkenning.

Over 63 dagen wil ik weer passen in mijn op de vorige reis als gerieflijk wijd aangeschafte korte broek.
Ik wil dan wanneer ik naar mezelf in de spiegel kijk denken: mm, mollig.
En *niet* zoals nu: bah vet.

Dus daar gaan we weer met ‘wat te doen wat te doen’.
– minder eten
– meer bewegen

Minder eten doe ik nu een week met resultaat NUL.
Meer bewegen ben ik wat onzeker over nu ik een paar dagen érg veel pijn in mijn knie heb gehad.
Wat net is verholpen dankzij Tantum, maar hoe goed werkt zoiets als ik morgen bv een half uur driftig zou fietsen op de stationaire fiets.

Is er groter leed in de wereld?
Ja.
Is er groter leed in mijn eigen leven?
Zelfs dat.
Maar ‘wat te doen wat te doen’.

Het raadsel van de vriendinnen op de Alkmaarse begraafplaats is opgehelderd.
Als je het leuk vindt: hier staat een verhaaltje.

Het is half acht en donker en de bel gaat en het *is* dat het een buur in nood kan zijn dus doe ik open.

Op de stoep een jongeman in een felblauw jasje met een map in z’n arm.
“Goeieavond, ik ben op zoek naar de hoofdbewoner.”

“Ja” zeg ik.
Hij: “Bent u dat?”
“Ja. Wat wilt u.”

“Ik ben van energiemaatschappij Oxxio…”
Ik: “Ik wil niet overstappen.”
Hij: “En dat weet u nu al?”
Ja en ik duw de deur dicht en hij zegt iets niet-zo-aardigs dat ik niet goed versta.

Wat een nare manier van iemand overvallen! Op vrijdagavond half acht terwijl het dan bovendien donker is.

Ik google.
De map blijkt een iPad te zijn. Zodat ik zó had kunnen switchen.
Ben benieuwd welke buren hier in zijn getrapt.

Deze steen trof me toen ik eerder deze week voor het eerst de Algemene Begraafplaats van Alkmaar bezocht.
Ik google op beide namen maar vind niets.

Zodat ik me concentreer op het embleem (als je erop klikt zie je het groter).
Wat, o wát zou het betekenen?

Ik wou iets zeggen over data maar gaande er over denkend vervlogen de gedachten en bekroop me: so what.

Maar wat ik dus op m’n gemoed had voordat het ging bekruipen:
Vandaag is Internationale Vrouwendag.
Ik haat de manier waarop de media (die ik volg) ermee zijn omgegaan.
Met als toppunt van ellende De Wereld Draait Door met flauwe YouTube-filmpjes waarin vrouwen -bij voorkeur schaars gekleed- ten val kwamen.

Ik had ook nog iets willen zeggen over de nu alweer tweede verjaardag van m’n Klooiende Kalkoen.
Die verjaardag was trouwens al een week geleden.

Een dag geleden was het x jaar dood zijn van Lodewijk.
En het is heel erg maar ik kan maar niet onthouden hoeveel jaar nou precies. De datum lukt nog wel, maar het jaartal moet ik opzoeken.
Het is 13 of 14 jaar. Of 15?
Niet dat het ertoe doet. Hoeveel jaar precies, bedoel ik.

De kop boven dit stukje slaat overigens niet op dit stukje maar op een boek van Renate Rubenstein.

Op de begraafplaats in Oosthuizen is Lizzy Sara May begraven.
Althans, dat wás ze.

Iemand meldde op mijn Begraafplaatsen-site dat hij het graf had gezocht met mijn beschrijving en foto’s in de hand, en dat hij het niet had kunnen vinden.
Vandaag ga ik zelf kijken en inderdaad: geen graf.

Iemand op twitter raadt me aan de gemeente Zeevang te bellen die over de begraafplaats gaat.
Ik bel en zal worden teruggebeld en sinds ik om half elf vanochtend heb gezien dat het graf écht weg is, voel ik me klote.
Hoe kán dat nou? Termijn verstreken, achterblijvers ook dood of geen zin of geld meer om de grafrechten te betalen?

Om kwart voor vier gaat de telefoon.
Het graf blijkt verplaatst.
Waardoor ik me erg opgelucht voel.
Wat een beetje raar is want ik kénde die vrouw niet eens.

Maar via haar komt het -denk ik- dichtbij: geruimde graven, niet terug te vinden doden, geen plek om te bezoeken.
Alles wat ik vroeger onzin vond.
Maar twee jaar begraafplaatsen bezoeken doet iets met een vrouw.