Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Wonderdiëet

Het wordt niks met ‘geleidelijk afvallen door iets minder eten’.
Soms lijkt het iets te worden. Maar weeg ik me twee dagen later dan zitten de verloren gehoopte onsjes er gewoon weer aan.

Dús klik ik op Facebook (waar ze me beter kennen dan ik zou willen want daar heb ik het nóóit over te dik zijn maar misschien staat dit overal) op: lokale moeder onthult de schokkende truc om 14 kilo vet te verliezen in twee weken en het kwijt te houden.
Kijk! dát zoek ik dus.
Klik.

Ik beland op een blog Gezondheidsnieuws en daarin weer bij het Consumentennieuws waar Julia de Boer (nb uit De Rijp! wat een toeval!) zéér kritisch AviLean heeft uitgeprobeerd.
Laaiend enthousiast is ze! Kilo’s is ze afgevallen.
En als ik nu een proefbestelling doe voor 1 maand hoef ik maar € 2,49 te betalen (verzendkosten) en als ik slim ben bestel ik óók Colon Flow zodat mijn darmen lekker fris worden gereinigd.

Het klinkt als te mooi om waar te zijn.
Maar klik op de AviLean-link en: Vet verdwijnt als sneeuw voor de zon!
Mm. Ik aarzel. Ik wil terug naar de vorige pagina. Weet ik dat wel zeker? vraagt AviLean. Ja. Nou das dan jammer want ik kom de pagina niet meer af.

Nog een keer via Facebook op die ‘lokale moeder’-link geklikt en nu eens bij het blog Gezondheidsnieuws geklikt op de naam om te kijken waar andere artikelen over gaan.
Blijken ze niet eens de moeite hebben gedaan om me wat fake-artikelen voor te schotelen maar beland ik wéér direct op ‘bestel NU bij AviLean’.
En, bedenk ik -wat traag- dat is ook wel héél erg toevallig dat die ‘Julia de Boer’ uit mijn naburig dorp komt…

Misschien toch niet zo’n goed idee.
Dit geheel vrijblijvende gratis monster tegen alleen maar verzendkosten aanvragen.

Do ut des, quid pro quo

Waar ik de pest aan heb is: ik geef jou en dan krijg ik.
Of omgekeerd: ik krijg en daarom geef ik.

Of het gaat om kadootjes of om mail.

Ik geef omdat ik wil geven.
Ik ontvang en ben blij (of denk: wat moet ik hiermee – kan óók) en voel dan niet de verplichting terug te geven.
Dat laatste gaat me moeilijker af.
Maar iha hoeft kado (terug)geven nie`t subiet dus heb ik daarbij tijd.

Niet met email.
Mail volgt op mail en dan volgt niks meer en dan denk ik: waarom zou X niet meer schrijven en kijk ik na een tijdje in de maibox en verdomd – de laatste mail was van háár. Stond niet veel in en vroeg niet echt om een reactie.
Maar uitgaand van ‘ik schrijf en dan schrijf jij’ was het inderdaad mijn beurt.

Ammehoela.
Denk ik dan.
Om een dag later vaak toch maar weer het initiatief te nemen (slap! slap!).
Maar soms ook niet.
Denk ik nu.
(haha)

Verwennen en manipuleren

Er was een tijd, niet eens zo lang geleden, dat ik om half elf én om twee uur een ons rosbief verdeelde over de katten.
Was ‘zo gegroeid’.

Omdat we allemaal de denkbeeldige broekriem moeten aanhalen heb ik de laatste maanden de middagrosbief vervangen door een kuipje Sheba.
Dat kost maar 62 cent (een ons rosbief iets meer dan 2 Euro).

Ik probeerde een paar soorten uit en ‘reepjes kip’ beviel het best. Zodat ik mezelf suste met dat het er vast niet in zat en het elke middag presenteerde.
Tot een paar weken geleden.
Toen bliefden Sammie en Guus het opeens niet meer.

R. en ik maakten een studie van het aanbod bij Ranzijn.
We kochten van alles wat en de afwisseling maakte het eten weer aantrekkelijk dus wat ik ook opende (telkens iets anders): smullen maar.

Tot vanmiddag.
Het is iets vissigs en het ruikt smerig wat meestal een goed teken is.
Maar beide katten kijken me aan met de ‘is dit eten??’-blik die al snel overgaat in ‘dit is geen eten! waar blijft het echte eten?’

Jullie bekijken het maar, denk en doe ik.
En net zie ik Sammie een beetje proeven en ergens vanavond of vannacht is het vast helemaal óp.

Ze denken misschien wel dat ik gekke Hendrika ben, maar dat valt reuze mee.

Dromen en daden

Vannacht droom ik dat iemand die ik een beetje ken zelfmoord pleegt en dat ik daar erg van schrik.
Vandaag overdenk ik de droom en kom er niet uit wat hij voor me betekent.
Ben ik bang iemand kwijt te raken of wens ik diegene juist mijn leven uit?

Laatst droomde ik dat ik het roer in mijn leven omgooide.
Ik besloot te gaan schrijven over genealogie (vakmatig – voor geld) en niet meer over radio.
Erg jammer, zei me in die droom iemand van de radio.
Want hij las me graag op de Klooiende Kalkoen.

Uit die droom werd ik wakker met: dit moet ik onthouden.
Goed wakkker wist ik niet meer wat ik ervan wilde onthouden en waarom.
Schrijven over genealogie kan ik niet, ik weet er te weinig van.
Bovendien ben ik zelf al een tijdje terug ermee gestopt om ‘privé redenen’.

Even dacht ik: zou de droom me zeggen dat ik moet proberen mijn radiorecenseren te gelde te maken?
Dat zou ik best leuk vinden maar tussen die droom en de daad staan ettelijke bezwaren.
Zoals daar zijn:
– geen enkel betalend medium heeft of wil een radiorecensent
– áls iemand al ergens een mening over wil is dat (tenzij: BN-er) van een jeugdig persoon.
Net zoals radio 1 zélf al jaren z’n best doet de vaste luistergroep (50+) van zich te vervreemden op zoek naar een jonge doelgroep.

Waarmee deze droom een echte ‘dream’ werd in de zin van wishful thinking.

Niet meer ‘bezig’

Ik was “goed bezig” met het opruimen van de troep op mijn eettafel.
Alle ongeopende bankenveloppen (= van mijn privé-rekening én van mijn zakelijke rekening van nu tot in 2008…) zijn geopend en op volgorde gelegd.

Toen wou ik ze in de mappen doen waarin ik ooit een paar jaar geleden de eerdere jaren begon op te bergen. Nadat die ook, zal ik zeggen: geruime tijd, op tafel hadden gelegen.
Alleen: ik kan geen touw vastknopen aan mijn systeem.
Ik zie wel dát er een systeem is want afschriften liggen op volgorde.
Maar welk jaar volgt nou op welk jaar en liggen privé en Winkel door elkaar of juist niet.

Ik weet dat als ik het écht ga bestuderen, ik eruit moet komen.
Zo ingewikkeld kan het ook weer niet zijn.
Maar ik heb direct geen zin meer en wanneer ik in een ándere map nog een hoop ándere te-ordenen-paperassen van vele jaren her tegenkom neig ik sterk tot: alles in de kliko kieperen.

Dat was zo’n tien dagen geleden.
Sindsdien heb ik er niet meer naar gekeken maar wel fanatiek gepuzzeld.
Omdat ik daar de stukjes wel *bijna* moeiteloos op hun plaats kan laten vallen.

Graven

Graven naar wormpjes is leuk maar ik wil het muntveldje niet totaal vernielen.
Dus denk ik: het trapje.
Daar liggen nl steentjes maar ze zijn bedekt geraakt door zand (nb links ervóór is een hoek van ‘munt’).

Ik spit de bovenlaag van de aarde van het stoepje wat om.
Eerst vindt Greta er niet veel aan (misschien heeft ze geen honger).
Maar wanneer Klaartje het wél interessant vindt, krabt-krabt zij al snel enthousiast mee.

Sms

En dan sms jij terug: Ben nu nog even bezig, kom over een uurtje langs.
Kan ietsje later worden.
Hou vol en tot straks!

De knip

Vanochtend ging het in het Radio 1 Journaal over boekhandels Selexyz.
Surseance van betaling.
Dreigend faillissement.

Een deskundige die er verstand van heeft zegt: mensen kopen geen boeken meer.
Ze amuseren zich met andere dingen. Computers, spelletjes, tv.
Een andere deskundige: sinds januari houdt men de hand op de knip.
Of het nou gaat om nieuw servies, wasmachines of boeken.

Dat samengevat: de handel in boeken ligt op z’n gat.

Zelf moet ik ook diep in de administratie graaien naar het laatste boek dat ik heb verkocht.
Terwijl ik vroeger nog half-half boeken verkocht en magneetjes/boekenleggers/andere fun stuff.

Ik vind het doodzonde.
Ik snap het ook niet.
Omdat ik graag PC-surf en ook graag tv-kijk maar er gaat toch weinig boven een meeslepend boek.

Kippenpootjes, wormen en echte liefde

Greta en ik hebben ons aangewend dat wanneer zij naast een steen gaat staan en me verleidelijk aankijkt, ik die steen omrol.
Dan vist ze er snel wat wormen onderuit en eet ook wat slakjes die aan de steen zijn vastgeslijmd.
Dat laatste vind ik wel zielig want ik vind slakken leuk.
Maar ja.

Vorig jaar wenden we ons ook aan dat ik in het perkje net na het terrasje achter het huis af en toe een schop zet en een beetje aarde omploeg.
De bedoeling is dat dit perkje volstaat met munt. Dus liever ploeg ik er niet te erg.
Maar vandaag kijkt Greta me weer verleidelijk aan en zet ik er de schop in.
Waarna ze helemaal enthousiast wordt.
Worm! kleine worm! grote worm! soort made! ontkiemend zaad!

Vroeger keek ze mij dan aan: en nu de volgende omschep graag.
Maar we hebben dit spelletje door de winter en de vrieskou en de harde aarde al zó lang niet gedaan dat ze is vergeten dat ze mij 100% kan bespelen.
Dus krabt-krabt ze zélf in de aarde die ik heb omgeschept.
Wat mij nóg enthousiaster maakt zodat ik al snel een kwart van het perkje heb omgeploegd.

Greta blij.
Krab-krab. Ze is zó goed gehumeurd dat ze zelfs toestaat dat Klaartje naast haar krab-krab doet.

Ik hou van die kippen.
En op hun eigen manier houden zij ook van mij.

Dreigende dood

Mijn moeder kreeg kanker toen ik 12 was en was 7 jaar later dood. Mijn vader twee jaar later.
Mijn opa was ook al jong dood (leukemie), zus van mijn moeder was vroeg dood, alleen oma hield het vol tot bijna 90.

Genetisch bepaald zal mijn eind eerder vroeg dan laat zijn.
Zodat het me telkens weer verbaast wanneer ik de uitslag van het borstenonderzoek krijg als ‘geen kanker’.
En ik stiekem begin te hopen dat het noodlot een generatie overspringt. Wat in mijn geval zou betekenen dat het noodlot tegen een muur te pletter slaat omdat ik geen generatie na mij te bieden heb.

Dat is van belang voor mijn spaargeld en wat ik wil doen.
Reizen wil ik.
Naar Amerika.
Leuke motels, mooie auto. En dan daar niet sjiek dineren maar alleen al verblijven en de auto voeren kost genoeg.

Als ik tachtig word én actief en alert blijf (en mijn Winkel mocht ik die aanhouden zo blijft pruttelen als-ie pruttelt = niet giga-winstgevend) jaag ik mijn spaargeld er rap doorheen.
Ik zou dus kunnen faseren.

Maar dan denk ik aan Willy die opeens kanker kreeg toen ze 42 was en een half jaar later dood was.
En Karen (59). En Jaap (62).
En net weer een vriend van mijn leeftijd opeens kanker.

Het leven is nu en het geld dat ik er doorheen jaag is ook nu.
Spijtig als over een paar jaar alles op is.
Maar wie weet stort het vliegtuig in juni als ik terugkom wel neer in de oceaan.

Kauwtjes

Ik hoor ze al een week driftig rommelen onder mijn dak, de kauwtjes.
Ik wil het wel eens zien, het gesjouw met de takken.

Wat jammer is: ze begrijpen niet dat ik het geweldig vind dat ze bij me willen wonen.
Zodat de kauw met de tak die mij de camera ziet heffen eerst wegvliegt.

Maar de nesteldrang is té groot.
De kauw komt dus terug en propt de stevige tak ergens onder mijn pannen.

Niet alleen bij mij wordt genesteld.
Ook de schoorsteen van buurvrouw L. wordt geïnspecteerd.
Moet wel heel raar lopen als daar ook niet gauw takken worden gepropt en dan eitjes gelegd.

Consumentenvertrouwen

We zitten in een dubbele dip en hét probleem is: consumentenvertrouwen.
Dat er niet is.
Zodat de consument niet koopt.

Voor mij speelt dat als koper niet zo maar misschien is dat omdat ik kwa luxe alleen boeken koop (en op reis ga – ja, ook dát).
Maar ik beknibbel dus niet op het allernieuwste kekke mobieltje of een tablet of een ander hebbeding.
Aangezien ik daar niet aan doe.

Ik merk het wel als verkoper.
Wild geshopt wordt er alleen nog maar op de radio (“meiden! leuk shoppen in Londen! -tiktiktik- hotelletje erbij!”).
Ik verkoop nog wel maar de aankopen zijn klein. Twee euro hier, drie daar, zes (yes!) daar.
Dat verpakt in hoogwaardige envelopjes dus tel uit mijn vrijwel nonexistente winst.

Wordt het beter?
Als mijn klanten naar de radio luisteren: nee.
Kan ik daaraan iets veranderen door mijn aabod nóg aantrekkelijker te maken?
Ook: nee.