Jeanne's Weblog

Hillary Clinton is the star of a new Internet meme that features the secretary of state wearing dark sunglasses and sending text messages to everyone from Barack Obama to Mitt Romney to Oprah.

Texts from Hillary.

“Eet je de hele Pasen andijvie” vraagt de aardige caissière Marja me bij de Plusmarkt.
Nee, haast ik me te zeggen. Is voor de konijnen en de cavia’s. En de kippen.
Ergens in mijn verhaal raakt ze afgeleid en ik kijk naar de vrouw achter mij in de rij of die het misschien een aardig verhaal vond maar die trekt een strak smoel dus: nee.

Ik kocht ook voor mezelf.
Ik had overwogen: hutspot. Als dat er nog was.
Omdat ik van de biologische slager nog een mooie riblap had.
Maar er is geen voorgesneden wortel met ui meer (ook geen boerenkool).

Dus werd het de niet erg lekkere salade (2 voor € 2,99) omdat er denk ik weinig calorieën in zitten en ik als ik het toch niet opeet de sla aan de knagers kan geven.
Ook kocht ik verse (uit een buitenland of een kas) tuinbonen maar die waren eerder deze week wel lekker maar nu al niet.

Eieren kocht ik ook.
Allemaal vrije uitloop heeft de Plus sinds deze week.
Zodat ik me afvraag wat ze deden met de eieren die eind vorige week nog in de schappen lagen.
Mee gegeven aan het personeel? Weggegooid?

De eieren leg ik elke avond klaar voor egel.
Die er nog niet is of die eraan voorbij loopt.
Zodat Klaartje en Greta zich er elke ochtend enthousiast op storten.
Ook kook ik ze voor de kipjes. En bak ik ze soms voor mezelf.
Omdat ik het zonde vind de eieren van de eigen kippen te bakken omdat die gekookt zo lekker smaken.

Dat is het wel, kwa Pasen, wat mij betreft.

Vandaag heb ik voor op 600 gram na 10 kilo vooruitgestuurd naar Amerika.
Dat zijn vloeistoffen zoals sun tan spray en gezichtscrème.
En erg veel kabeltjes en opladers en de Amerikaanse GSM met oplader en handleiding.

Ook wat leesboeken en enkele kledingstukken.
Mapjes met rij-aanwijzingen naar begraafplaatsen.
Bestek.
En ik kan het nu even niet bedenken maar alles bij mekaar dus echt bijna 10 kilo.

Bij de Plusmarkt trof ik een vrouw die anders heel aardig mijn onzen rosbief snijdt.
Ze zette het pakket op de weegschaal, noemde een bedrag dat me aannemelijk voorkwam, vergat te scannen (waaraan ik haar herinnerde), kon eerst het plastic mapje waarin het douaneformulier moet verpakt niet open krijgen maar tenslotte lukte ook dat.

Bij T&T zie ik dat het pakket is aangenomen en verder ‘onbekend’.
Ik zou er wel naast willen vliegen. Zo graag wil ik naar Amerika.
Maar hier is het ontluikende tuinleven ook leuk. Dat is ook de reden dat ik steeds later vertrek.

Nu overal ontspruitende hop bv. En dovenetel.
Helaas ook brandnetel.
Die ik voor ik wegga zal aanwijzen aan R. met ‘svp verwijderen’ waarna ik écht de voeten in het vliegtuig zet.

In september 2010 ben ik voor het laatst in het El Rancho Boulder motel in Boulder City, NV.

Ik hoor dan dat de receptioniste met wie ik bevriend was, Karen Causey, een paar maanden eerder is overleden aan kanker.
Het grijpt me zo aan dat ik denk: hier kom ik nooit meer terug.

Nu ben ik toe aan ’toch weer terug’ nl in oktober van dit jaar.
Dus mail ik de eigenares (met wie ik nav Karens dood contact had) – geen reactie.
Daarna mail ik het andere adres op de website – ook geen reactie.
Weer een paar dagen later vul ik het formulier op de site in – niks.

Ik denk: zou het aan mij liggen, slokt mijn spamfilter alles op?
Ik ploeg een week gevangen spam door: niks.
Ik zet voor alle zekerheid beide adressen op de witte lijst.
Ik mail nóg een keer, nu vanaf een eigen ander mailadres en verzoek om het antwoord ook te sturen naar mijn gmail-account.
Just to make sure.
Niks.

Ik google of het motel mogelijk recent is afgebrand.
Nee.

Ik kán nu de laatste mail nog een keer naar het alternatieve adres sturen, waarvan ze zelf zeggen “als je binnen 24 uur niks hoort, mail dan nog eens aan het andere”.
Ik kan ook denken: blijkbaar willen ze me niet meer als klant.
Maar dat slaat nergens op.

Zodat ik vrees dat ik moet doen waar ik als een giga berg tegenop zie: telefoneren.
En alleen wie net als ik telefoonangst heeft begrijpt wat een gruwelijk vooruitzicht dát is.

Sinds ik me verdiep in begraafplaatsen komen de doden dichterbij.
Ik stop ze minder ver weg. Ik stel me voor ze open. Soms. Een beetje.

Dat is niet altijd fijn.
Met mijn vader (bv) had ik tijdens zijn leven weinig contact.
Nu duikt hij soms op in mijn bewustzijn. Niet zoals hij was maar zoals ik denk dat hij zich mogelijk voelde.
Dan heb ik met hem te doen. En dat doet ook weer pijn. Een pijn die ik eigenlijk niet wil.

Mijn man is er vaak de laatste tijd.
Ik zie hem komen aanlopen op 1 verder helemaal niet zo leuke kampeerplek ergens in de woestijn. Zijn armen vol hout dat we later zouden verstoken.
Ik zie hem naast me zitten op een andere, veel leukere kampeerplek, allebei op een ministoeltje.
Thee in een plastic mok met een theezakje. Boeken.

Andere doden zie ik niet. Mijn moeder bv.
Ik weet niet waarom. Want ze was heel belangrijk voor me.

Oma is er vaak. Zeurderig zoals ze de laatste jaren kon zijn.
En met de prima groentesoep die ze maakte en die ik erna namaakte maar nooit zo lekker als zij.

Ik benijd de mensen die denken dat er een hemel is en dat je daar iedereen terug ziet.
En terwijl ik het optik denk ik.. nou… wil ik iedereen wel terugzien? Want goede herinneringen is 1 ding maar er zijn ook een hoop klote herinneringen.
En hoe doe je dat dan wanneer ze je staan op te wachten achter de hemelpoort.