Jeanne's Weblog

Een dag of drie, vier geleden begint het weer: lage rugpijn.
Wat ik minder banaal vind klinken dan ‘spit’ maar het is hetzelfde.

Ik denk: okee.
Ik denk: geen paniek.
Ik doe: kussentje. En: kalm aan.

Twee dagen later slik ik ook pijnstillers, wrijf Tantum en doe wat oefeningen.
Haha doet mijn lijf.
Het heeft ingezet op *pijn* en pijn zal ik hebben.
Pijn bij het lopen, pijn bij het liggen, pijn bij het zitten.

Ik douche warm en laat de straal landen op mijn stuitje.
Wat bij een straal zo slap als de mijne nou niet echt ‘wow’ doet.
Resultaat: nul.

Ik wrijf, ik kneed.
Ik google.
Ik lees: het gaat het snelst over als je optimistisch bent.

Maar ik denk: als ik het nu alwéér heb en de vorige keer duurde het een week – wat als ik het in Amerika krijg?
Niet dwalen over begraafplaatsen, niet lange autoritten.
Maar moeizaam een houding proberen te vinden in m’n motelkamer met een kussentje in m’n rug.

Vandaag begin ik aan mijn allerlaatste leenpuzzel.
Zodra ik de doos opendoe word ik er verliefd op. Wat een leuke stukjes, wat een warme kleuren.
Móói is deze puzzel. Hij ruikt zelfs lekker.
Net wat ik nodig heb.

Dus zoek ik naar de rand en dan naar de rand direct ná de rand.
Een verkleurd post-it-velletje waarop een puzzelstukje is getekend snap ik niet en negeer ik.
Maar dan, na anderhalf uur puzzelen, stuit ik op een namaak-puzzel-stukje dat vermoedelijk een ontbrekend stukje moet vervangen.

Diepe teleurstelling.
En: zo is het zinloos.
Want het doel van een puzzel is dat de stukjes in elkaar passen.
Alsof je op die manier je leven in elkaar kunt laten passen.
Nou ja, op z’n minst even rust kunt vinden.

Maar rust-met-een-stukje eruit, dat bestaat niet.
Dus breek ik de rand weer af en doe de puzzel terug in de doos.
Morgen kan-ie terug naar de eigenaar.

Alweer zo’n leuk magneetje in de aanbieding.
Vier Euro incl verzendkosten.

Even op klikken, dan zie je ‘m in het groot.

Op = …. (je raadt het)

Weer iets gevonden bij het opruimen.
Een leuke magneet, afm. 7 x 9 cm.
In verpakking (met restantje van plakker erop maar met vlijtig poetsen krijg je dat er wel af).

Het leuke muisje dat dol is op kaas heet Speedy Gonzales en komt uit de Looney Tunes.

Ik heb maar 1 exemplaar en dat bied ik hier aan voor € 3,75 *incl* verzendkosten.
Voor de liefhebster (m/v).

Bijna iedereen (in mijn omgeving) heeft een tablet.
En een fotograferende en internettende telefoon.
Als het even kan van Apple. Maar andere zijn ook goed.
Nou ja.. ‘goed’.
Minder natuurlijk, maar nog altijd veel beter dan niks.

Ik heb ‘niks’.
Waarmee ik best kan leven.
Maar heel soms denk ik dat het ‘best leuk’ zou zijn, een tablet.
Alleen kan ik mijn geld maar 1x uitgeven en liever naar Amerika dan baden in gadgets.

Dan stuurt Viking me een aanbieding.
Alleen vandaag geldig. Sla mijn slag en op=op.

Een tablet.
Helemaal gratis bij 960 rollen wc-papier van een onbekend merk voor € 399.
Zal ik wel, zal ik niet…

Vorig jaar stuurde de Volkskrant een keer een dvd mee.
De film The American met George Clooney. Uit 2010.

Ik herinner me vaag dat die film geen laaiend enthousiaste recensies kreeg al heeft de Volkskrant uit de eigen bespreking als kwoot nog ‘Sterk acteerwerk van Clooney’ kunnen peuren.

Omdat ik aan het opruimen ben, wil ik er vanaf.
Tegen verzendkosten = 1 Euro.

Roept u maar.

Soms (nu bv) denk ik: zou leuk zijn nog even wat contact te hebben met iemand.
Dat contact hoeft helemaal niet direct en ook niet close.
Dus struin ik m’n (6) favoriete weblogs af in de hoop op nieuwe berichten.
Die zijn er niet.

Ik check twitter, zie erg veel hyperende kijkmijeens-tiepjes en laat dan Facebook ook maar zitten.

Mail dan.
Open mails waarop ik moet antwoorden zijn er niet behalve die waar ik veel tijd en aandacht voor moet nemen en waarbij kletsen niet genoeg is.
Als ik een beter mens was dan ik ben had ik die gisteren al beantwoord. Maar die stel ik uit tot morgen.

In alle andere mailcontacten heb ik zelf het laatste woord al gehad en omdat ik niets nieuws heb te melden behalve ‘hoi, wat ben jij aan het doen’ wat meer voor chatten is (wat ik niet doe) komen die niet in aanmerking.

Zou dit anders zijn als ik nog zou telefoneren.
Ik denk het eigenlijk niet. Ik denk dat het dan precies zo zou zijn.
Het is dus niet het medium.

Bovendien: wie kun je nou bellen om tien voor tien ’s avonds?

In een tweet word ik uitgenodigd een bijdrage te leveren aan een bundel.
Een gedicht of een kort verhaal. Over ‘verbeelding’.

Ik zoek de link op naar de bundel.
De samenstellers willen nieuwe talenten een kans geven.
Wat lief is en tegelijk ook niet aangezien ik wellicht een has been ben maar zeker geen nieuw, ongepubliceerd talent.

Toch denk ik gisteravond al in bed nét voor ik ga slapen: zal ik het doen met een gedicht?
En ja hoor – uit het niets tover ik flarden vol verbeelding en mn de laatste regels zijn wondermooi fraai.
Goed onthouden! denk ik.

Maar zoals die dingen gaan: wég is het gedicht bij de ochtendstond.
Net als het vage plan om een gedicht te verzinnen.

Al dagen droom ik actieve dromen.
In die dromen heb ik relaties. In die dromen werk ik.
In die dromen ben ik in alle opzichten op alle fronten zeer ondernemend.

In het echte leven tel ik de dagen af.
Tot 13 mei wanneer ik wegvlieg.
Elke twee-drie-vier dagen check ik of Delta Airlines mijn perfecte gereserveerde stoel niet stiekem heeft vergeven (hebben ze helaas een handje van).
Bij Hertz heb ik de gekozen auto ingeruild voor een kleinere met wél gegarandeerd satelliet-radio (wat de grotere raar genoeg niet had).

Ik heb een lijst met ‘wat te doen voor vertrek’ die ik afwerk.
In mijn hoofd zijn deze reis en die in september/oktober waarin ik naar Boulder City en Utah ga raar verweven.

Rust in mijn ziel staat niet op het lijstje.
Waarschijnlijk omdat je dat niet kunt (te) dóen.