Jeanne's Weblog

Ik had me ingesteld op een vrouwelijke huisarts die ik niet ken of een vrouwelijke beginner die ik niet ken.

Ik kijg de gepensionneerde dokter Renkema die ivm de meivakantie waarneemt.
Hij stelt me vragen en onderzoekt me en zegt ‘geen hernia’ en ook niet rugpijn maar … tja.
Hij zegt het en ik vraag het wel drie keer en ik kan het nog steeds niet samenvatten.
Iets met bekken en een spier en die dénkt dat hij pijn heeft (oid).

Wat te doen? Naar de fysiotherapeut.
Zal ik Amerika halen?
Kan zijn, kan heel goed niet zijn en hij vertelt vast wat hij in de brief voor de verzekering kan zetten.

Weer thuis bel ik de fysiotherapeut en eigenlijk kan het niet maar ik mag komen als ik nú kom.
De blonde jongeman Kaj heeft een diagnose die -denk ik- overeenkomt met die van de dokter en die ik óók meteen weer vergeet.
(hoezo ‘stress’)
Ik dénk dat het iets is als een spier op het linkerdeel van mijn rug die klem (?) is geraakt door flexi en rotatie (?) en die uitsluitend door manipulatie weer goed te krijgen is. Die spier zou uitkomen op weefsel (?) of zenuwen (?) of nog iets anders. Waardoor de pijn uitstraalt tot ver in mijn bovenbeen.
Dus knijpt hij heel hard wat heel erg pijn doet maar dat is voor mijn bestwil.

Morgen zou ik al wat minder pijn moeten hebben, belooft Kaj.
En vrijdag, dinsdag en volgende week donderdag moet het nog een keer waarna ik over 11 dagen kan vliegen.
Zegt hij.
En het kán zijn dat hij het meent.
Maar het kan ook heel goed zijn dat hij het zegt omdat hij denkt dat ik dan ‘positiever’ door het leven ga wat de genezing ten goede zou kunnen komen.

Merels zijn niet echt intelligent (ze bouwen vaak hun nesten zó dat een kat er makkelijk krijsende jongen uit oplevert).
Maar ze kijken wel zo.
Die zwarte lijfjes met die pientere oogjes.
Wat ze niet weerhoudt van domme dingen.
Hoewel.

Een van de mannenmerels in mijn tuin zit regelmatig in de schuur als ik buiten voer uitdeel.
Vér in de schuur.
Wat -denk ik- dom is want dadelijk doe ik de deur zomaar dicht en dan is-ie spek voor het bekkie van de kat.

Maar wanneer ik hem binnen zie ga ik met opzet opzij staan van de deur en trippelt en dan vliegt hij weer naar buiten.
Het kán dus zijn dat hij helemaal niet dom is maar mij goed kent en weet dat ik hem nóóit zou opsluiten.

Wat me hierin sterkt is dat hij bepaalde hapjes die ik uitdeel graag eet/meeneemt.
Stukjes extra lekker brood bv.
Dan stelt hij zich strategisch op en een paar keer gaat het mis en grijpt een kauw of mus of eend zo’n stukje maar we houden allebei vol en dan grijpt hij het en vliegt ernee heen.

Ik vermoed waar deze merel broedt.
Omdat ik zie waar hij na het verschalken van iets lekkers heen vliegt.
Het is een struik rechts in mijn tuin, op amper 2 meter hoogte.
Levensgevaarlijk.
Wanneer de jonkies om eten gaan krijsen is het met ze gedaan want Sammie en Guus zijn niet goed en ook niet gek.

Elke avond ga ik naar bed met de vage hoop dat ik de volgende ochtend opsta en… de pijn is weg.
Zover is het nog niet.
Zodat ik vanochtend me weer eens overgeef aan google.

Er zijn twee deskundige richtingen.
Bij de ene heb ik mogelijk spit, ischias, hernia, een tumor (en nog wat in die richting).
Bij de andere is het ‘gewoon lage rugpijn’ waar bijna iedereen wel eens last van heeft dat binnen zes tot twaalf weken (slik) ‘gewoon overgaat’.
Oorzaak: kan van alles zijn.
Bestrijding: zinloos.
Maar wel pijnstillers slikken omdat ik anders bewegingen ga mijden en bewegen is een must.
Niet langer dan 20 minuten stilzitten met een comfortabel kussentje in de rug.

Ik grijp dus naar de pijnstillers en kijk dan naar de houdbaarheid.
2009. Mm.
Volgens mij ga je er daarna niet dood aan (anders was dat ook al gebeurd) maar veel kracht zit er denk ik niet meer in.
Even zoeken en ja: ik heb er ook nog die werken tot 2013.

Nu geheel ontspannen wachten tot er een wereld van pijnloosheid voor me opengaat.
Want ‘ontspannen’, dat vinden de deskundigen vrijwel unaniem verstandig.

Niet dat het hélpt. Maar gespannen is in elk geval slecht.

Ik schreef laatst dat ik was gestopt met m’n stamboom omdat ik toch niet verder kwam (oid).
Dat was niet helemaal waar.
Een reden om te stoppen was ook ‘niet zo leuk’-contact met een ver familielid dat me via de Stamboom vónd.

Deze week geef ik voor de 2e maal door aan Familieberichten Online dat er een fout zit in 1 van hun overlijdensberichten.
Cobi van Tiggelen was niet getrouwd met Adrianus Wilhelmus van Tiggelen maar met Adrianus Wilhelmus Doomen (mijn vader).
Ik meldde dat al eens maar nu vraag ik eerst het bidprentje op dat ze ook ter beschikking hebben en meld het dan nog eens.

Binnen een paar uur een reactie van een Van Tiggelen.
Is hij familie? vraag ik. En: ik heb foto’s van Cobi in het album van mijn vader. Wil hij die hebben?
Ik stuur er 1 mee.

Per bijna kerende mail een reactie.
Hij is geen familie maar ergens in de stamboom figureert Cobi wel.
Dus: svp geb.datum en plaats van mijn vader en overlijden idem en trouwdatum en ook alle informatie van zijn ouders.
Heb ik nog broers of zussen?

Ik vind die mail ’s ochtends vroeg, stuur direct alle info en voor alle zekerheid ook over mezelf en pas later realiseer ik me dat hij bedoelde of er broers en zussen waren uit het eerste huwelijk van mijn vader want dan waren die aan Van Tiggelen gelieerd.
Ik zelf doe er helemaal niet toe.

Dat was vier dagen geleden.
NIETS meer gehoord. Maar Van Tiggelen heeft dankzij mij natuurlijk wel zijn boom kunnen optuigen.

Dit is dus waarom ik er zelf mee ben gestopt.
Omdat ik teveel mensen ben tegengekomen die alleen maar namen en jaartallen aan bomen willen plakken en zelfs niet de normale beleefdheid hebben om je te bedanken als je daaraan bijdraagt.

En Cobi, die ik zo had gegund dat ooit iemand zou mailen: dat is mijn ver familielid, alsjeblieft, stuur me haar foto’s!
Cobi is nog net zo ‘alleen’ als ze hiervoor was.
En ik ook.

Vanmiddag laat ik buurhond Tashi in de tuin om even rond te hollen en ev met mij te spelen en te plassen.
Tashi rent doelgericht naar de sloot en gaat hard (en dreigend) blaffen naar een moedereend met vier mini-pulletjes.
Net geboren of hooguit 1, 2 dagen oud.

Moeder eend zou het beste snel weg kunnen zwemmen en zich met de kleintjes terugtrekken op het weiland aan de overkant.
Maar ze probeert zich groot te maken en kwaakt dreigend.
De kleintjes deinzen terug, hangen niet meer aan haar rokken (staart) maar zitten elk wel op een meter afstand.

O nee, denk ik.
Dadelijk duikt er een nare roofvogel op. Of trekt een nare roofvis ze onder water.

Zo snel mogelijk na de plas werk ik Tashi weer naar binnen en speel dáár wat met haar.
Eend heeft intussen gedaan wat ik haar in gedachten had aangeraden: ze zit in het gras met nog steeds vier kleintjes.

Ik moest meteen denken aan het mooie eendendagboek dat Shabnam op haar weblog heeft bijgehouden.
Het is de moeite om vanaf dag 1 te lezen (en te bekijken – mooie foto’s!) maar je zou er bv ook hier kunnen in vallen en dan naar boven scrollend kijken hoe het afloopt.
Waarschuwing: het eind is niet ‘al goed’.

Ik sta op met rugpijn, ik doe boodschappen, lopen gaat niet fijn maar niet moeilijk doen.
Ik koop XO-Beemsterkaas voor R. om die vanavond aan hem te geven met zes verse eieren en een boek.
Hij neemt voor mij mee: twee puzzels van z’n schoonzuster.

Wanneer ik thuis uit de auto kom, vliegt de pijn me aan.
De boodschappen ruim ik per kleine porties uit de auto.
Bijna misselijk ben ik van de pijn.

Ik bel R. dat ik het niet red: vanavond naar Amsterdam en de opera.
De kaas houdt het wel een paar weken. Eieren kan ik geven aan anderen (of zelf opeten).
Maar, besef ik opeens: ik heb geen puzzel meer!
Ik kan mezelf wel iets doen dat ik een paar maanden geleden drie puzzels van berglandschappen die ik van Linda te leen had ongelegd terugstuurde omdat ik ze ‘saai’ vond.
Nu zou ik er een moord voor doen.

Dus: internet.
Puzzelsites zat.
Maar ‘direct zenden’ is er zelden bij.
Eén belooft ‘meestal binnen een werkdag’ verzenden.
Daar bestel ik drie puzzels voor 40 Euro die ik helemaal niet over heb.
Maar de onthouding vliegt me aan.

Helaas geen bevestiging van de site dat vandaag is verzonden…