Jeanne's Weblog

Ik weet nog van toen ik net in Grootschermer woonde dat op een nacht de kikkers in de polder gingen kwaken.
Elke avond vanaf dat het donker werd en dan de hele nacht.
Betoverend.

Nu hoor ik het weer.
Soms ook overdag.
Maar in elk geval ’s avonds.

Heel vroeger kwaakten ook een paar kikkertjes in mijn kleine vijver.
Dat is al tijden niet meer zo, helaas.
Hoewel ik getracht heb de vijver met een net te beschermen tegen bladeren, er voldoende water in staat en er genoeg beschutting is tegen predatoren.
Maar ergens de afgelopen jaren zijn de kikkers gestorven of -beter scenario- gehupt naar de polder.

Een ander geluid is een heel naar geluid.
Het is het geluid van de schapen en de lammeren die door de boer zijn gescheiden.
De lammeren zijn naar een andere wei gebracht (wat er daarna mee gaat gebeuren is een ander verhaal) maar een paar dagen roepen ze naar elkaar.
Wanhopig.

Een geluid dat door merg en been en ziel en hart gaat.

Als ik wel naar Amerika was gegaan zou ik vandaag zijn teruggekeerd.
En ongeveer nu met een jetlag kater na mijn eerste bodemloze slaap toch maar zijn opgestaan.
Sammie blij dat ik terug was, Guus dolblij dat ik terug was.
De kippen doend alsof ik niet was weg geweest en dat geldt altijd voor de knagers.

Het hier belevend is de maand dat ik niet weg was snel voorbij gegaan.
Als ik in Amerika was geweest waren de dagen trager gegaan omdat ik meer had beleefd.
Die geplande reis (2 weken Yuma, 2 weken Kingman) zal ik in september niet maken.
De voor sept/okt bedachte reis is een week hier, vier dagen daar, vijf dagen elders, dan ergens drie dagen, dan weer vier etc.
Beetje hijgerig.

De reden is dat ik de eerste reis na de lange winter zie als een bijtankoplaadreis waarin niets *hoeft* terwijl ik voor de tweede meer avontuur in gedachten heb.
Omdat reis 1 verviel is DE reis nu de avontuurreis.

Ik tel de dagen en ik wou dat het eerder was dan over drie maanden.
Maar ik mis de reis van 2 weken Yuma en 2 weken Kingman met ev en klein uitstapje onderweg.
De dingen die ik had willen doen maar ivm het ‘niets hoeft’ helemaal niet had hóeven doen.

Ik zoek naar een afsluitende tekst. Iets over gezondheid en die te waarderen misschien.
Of ‘pluk de dag’ wat ik altijd een jaja-zal-wel-tekst vond.
Maar misschien zit er wel wat in.

Een week geleden deed ik iets waardoor het opeens veel beter ging met mijn rug.
De pijn was niet over maar zeer draaglijk en toen nog draaglijker en toen bijna weg.

Ik zal hier niet vertellen *wat* omdat het iets is waarop je “don’t try this at home” zou moeten plakken en ik wil niet het risico lopen dat mensen die snel van rugpijn af willen googlend hier terecht komen en het dan ook gaan doen.

Vandaag is het mooi weer en ik ben vrijwel pijnloos dus bezoek ik de Oude begraafplaats in Wormerveer.
Ik vergeet een horloge om te doen en ben al snel elk besef van tijd kwijt. Anders had ik misschien gedacht dat ik niet langer dan drie kwartier mocht rondlopen en bukken en me in rare houdingen wringen om foto’s te maken.

In elk geval ben ik er anderhalf uur en geheel betoverd en blij en pas wanneer ik thuis rondloop denk ik: mm, dit vond mijn rug dus niet zo fijn.
Ik doe wat oefeningen (waarin lelijk de klad is gekomen naarmate de pijn minder werd).
En ik denk: voortaan misschien iets meer geleidelijk en kalm aan.

Spijt heb ik niet.
Mijn grenzen ontdek ik alleen door ze te verkennen en ook door er overheen te gaan.