Een halve minuut voor 12: Twan van Paradigit.
Hij moest me bellen.
We gaan naar Schijfbeheer.
We zien géén tweede harde schijf.
Weet ik zeker dat ik een tweede harde schijf héb?
Ja, dat weet ik heel erg zeker.
Twan haalt er mijn bestelling bij van twee jaar geleden. Ik heb inderdaad een tweede harde schijf. En die zien we niet.
Dus, denkt Twan, moet de kast open.
Hij kán die laten ophalen.
NEE.
Ik kan er ook mee naar een filiaal.
NEE.
Ken ik misschien iemand die de kast kan openen?
Ja. Zelf kan ik het trouwens ook. Zo weet ik óók dat ik een tweede harde schijf heb.
Maar ‘even kijken of er een kabeltje moet worden aangedrukt’- dat zie ik me zo gauw niet doen.
Zeg ik.
Wanneer ik die iemand in huis heb mag ik Twan weer bellen.
Wanneer werkt Twan, vraag ik.
Door de week.
Maar meestal niet op woensdag.
Zodat ik nu zit te denken: hoe moeilijk kan het eigenlijk zijn.
Die kast. Dat kabeltje.
Als ik nou morgen wanneer de PC is afgekoeld ‘m gewoon openschroef.
Voelen of alles stevig zit aangedrukt, dat moet toch te doen zijn?
Kan ik ook bij de tv wanneer die een raar beeld geeft.





