Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

PC komt terug

Yes!
Vanochtend gebeld (2x) door Paradigit.
Iemand van Marketing.
Eerst wou hij mijn verhaal horen, toen belde hij om te vertellen dat de PC al open was en dat als ze het snel konden verhelpen het vandaag nog zou gebeuren.
Daarover zou hij me voor het eind van de middag bellen.

En ja: hij belt. Om kwart voor vier.
De videokaart is vervangen.
Ze zijn ‘m nu aan het test(draaien) en dat willen ze tot morgenochtend doen.
Daarna wordt hij verzonden.
Zodat hij woensdag thuis kan zijn.
Met alle gegevens er nog op.

Joehoe! joechei!
“Ik zal iets aardigs op twitter zetten” beloof ik.
Maar, zegt de man, daar ging het niet om.
Hem was mijn tweet opgevallen, dat was alles.
Van een “Youp-syndroom” hebben ze geen last…

Facebook vrienden

Je kunt een hoop bitchen over dat het niks voorstelt: vrienden zijn op de sociale media.
Ik kan dat zelf ook.
Want as of today heb ik 2095 volgers op twitter en volg ik zelf 1537 tweeps.
Terwijl ik op Facebook 394 ‘vrienden’ heb.

De meesten ken ik niet.
Niet alleen ken ik ze persoonlijk niet (niet eens via mail of via bv reacties hier).
Soms reageren ze op me en dan denk ik ‘wie ben jij ook weer’.

Net zit ik op Facebook en zie een post van Nancy Guy (biograaf van mijn favoriete operazangeres Beverly Sills) en ik zie een reactie van Samuel Ramey.
De Samuel Ramey! (voor operaliefhebbers – anderen krijgen nu vermoed ik een niet-begrijpend waas voor de ogen)

Ik mail dat ik ‘huge fan’ ben (wat waar is!) en verzoek hem mij te accepteren als Facebook-vriendin.
Een minuut later: geaccepteerd!
Geweldig! ben helemaal blij.
Maar wat me mn blij stemt: in tegenstelling tot veel andere (ex)operasterren/(ex)filmsterren is deze man hartstikke anti-Republikein en plaatst hij alsmaar berichtjes daarover.

Dit is ‘m (toen-ie nog zong)

Klappen

Twee maanden geleden (dacht ik) is de laatste keer dat Sammie me ’s nachts aanvloog.
(ik check het net even op dit log en het blijkt 12/6 te zijn)

Sindsdien sluit ik de katten ’s nachts buiten.
Gisteravond staat Guus me verwachtingsvol aan te kijken voor de gesloten slaapkamerdeur wanneer ik ga slapen.
Vooruit, denk ik.
Die ene keer moet kunnen.
Want Sammie weet intussen dat ik de macht heb over de slaapkamer.
Mocht hij me ooit willen aanvallen, dan zeker niet de eerste nacht.

Ik laat Guus toe. En Sammie, want die volgt direct.
Guus ligt op mijn kussen. Sammie dringt zich aan hem op. Guus springt van het bed en ligt op het overloopje.
Verdomme! dat was dus net *niet* de bedoeling!

Wat ook niet de bedoeling was: dat Sammie me ergens in de nacht slaat.
Uit het niks, op mijn oor.
Niet erg hard.
Ik bedoel: het had ook mijn oog kunnen zijn en *wel* hard.
Maar Sammie wist verdomd goed wat hij deed.
En ik ook.

Dus doe ik daarna de slaapkamerdeur weer dicht.
En denk: dit kan dus nooit meer.
Arme Guus, arme ik.

Invoegtoepassingen

Omdat de Dell niet veel tegelijk kan promoveerde ik gisteren google chrome tot m’n primaire browser.
Soms wil ik toch iets met IE.
Alleen heeft die nu zijn Invoegtoepassingen uitgeschakeld.
Wanneer ik kijk bij ‘beheer de invoegtoepassingen’ staan ze allemaal als ‘ingeschakeld’.
Maar dat zijn ze niet.
Zegt IE zelf. En daarin heeft IE gelijk want ik zie een hoop *niet* op o.a. mijn eigen Kalkoen.

Help(functie).
Ga naar Bureau-accessoires en dan naar Systeemwerkset en dan naar IE.
Daar kun je die invoegtoepassingen aan en uit zetten.
Alleen staat daar geen IE.

Ik wil mijn PC terug!
Dit keer goed werkend svp.
En snel.

Zwanen

De zwanen zijn terug.

Vanochtend om kwart over zes sta ik de eenden te voeren (ik weet het: volstrekt overbodig maar ik heb het brood gekregen en die paar hapjes kunnen denk ik geen kwaad).
Dan: daar komen ze aanlopen.
Op het weiland rechts.
Heupwieg-waggel.

Pappa zwaan en mamma zwaan en de kinderen.
Wat zijn ze groot geworden!
Snel tel ik ze: zes. Echt maar zes? Eentje dood dus.
Wat me treurig maakt terwijl de gemiddelde wilde eend ervoor zou tekenen dat ze maar 1 pul zou verliezen.

Ik zwaai, hol weer naar binnen en keer terug met een zakje met zes bruine broodjes.
De zwanen hangen voor de steiger.
Pappa zwaan en de kinderen eten gretig.
Wanneer ik iets gooi richting mamma zwaan deinst die ietsje naar achteren zodat een kind het kan eten.

Pappa zwaan doet wel *iets* meer dan brood eten: hij jaagt de eenden die nog in de buurt zijn weg.
Geen twijfel aan de rolverdeling.
Huisje boompje beestje.
Of: weiland rietkraag brood.

Muis

Er zijn van die dagen dat ik me bewust ben dat ik teveel m’n best doe.

Ik stuur iemand een kado. Geen klein kado(otje) maar best groot.
Zomaar als aardig gebaar. Zonder enige verplichting. Wel aangekondigd dat ik iets zou sturen.

Ik denk: dat had ze vast niet verwacht, dat ik zo gul zou zijn.
Ik zie in mijnpakketten dat ze het pakket om 11 uur moet hebben ontvangen.
Ik zie haar actief op twitter maar geen ‘wat geweldig! dankjewel!’.
Dus vraag ik: heb je iets ontvangen. Nee. Om drie uur: nu is het er wel (via twitter waarna ze opgewekt twittert met anderen over van alles en nog wat – geen dankjewel).

Ik doe een klant die een kortingartikel (boekenlegger) bestelde een mooie bijpassende magneet kado.
Omdat we ook nog wat leuke mailtjes uitwisselden dacht ik: wat zal *zij* blij verrast zijn en me enthousiast bedanken.
Niets.

Ik krijg een ontzettende hekel aan mezelf.
Ik denk aan het liedje van Dory Previn met ‘my books and bikes I bartered to try and win a friend’.
Waarom doe ik dat toch steeds, lief zijn, attent zijn, dingetjes geven, grotere dingen geven – deels om anderen een plezier te doen ja, maar ook deels in de hoop dat zij dan aardig zijn tegen mij en dat ze mij lief vinden.
Om telkens weer een klap op m’n kop te krijgen.

Vanmiddag ben ik begonnen in een nieuw boek.
(het vorige gaf ik net weg, haha)
‘Mice’ heet het boek, en het gaat erover dat sommige mensen ‘muizen’ zijn.
Sneue typjes, gedoemd om steeds klappen op hun weggedoken kopjes te krijgen.
Misschien verklaart dat alles.

Modderen

De Paradigit PC (je weet wel, die alweer kapot is) staat klaar om te worden opgehaald.
Tussen negen en vijf.
Door UPS.
En ik weet wel dat UPS tussen drie en vier pleegt te komen maar je zult net zien dat ze vandaag om kwart voor elf komen en dat ik dan in de achtertuin brandnetels sta uit te rukken zodat ik niet op tijd bij de voordeur ben en de chauffeur alweer (‘zo gaat-ie fijn, lekker snel’) is weggereden.

Ik heb twee laptops.
Mijn leuke nieuwe kleine Samsung.
Flitsend snel dingetje.
Alleen: weinig geheugen.
Prima dus voor op reis maar onbruikbaar als vervanger van de echte PC.

Ik heb ook nog mijn oude Dell met XP.
Die traag is. En alweer vier keer is vastgelopen omdat ik (verwend door de PC en de Samsung) in IE een venster of drie open had en ook nog Firefox (1 venster) en Eudora en WP.
Daar kan de oude Dell niet tegen.

Zodat ik terwijl hij op apegapen ligt (dolgedraaid, niet meer uit te zetten) toch weer de Samsung grijp.
Voor even.
Mail checken. Twitteren.
Want dat vergat ik nog: de Dell twittert niet. Of liefst zo min mogelijk.

Ik zie op tegen de volgende drie, misschien wel vier weken.

Ik ben gebeld

De desbetreffende persoon van Paradigit heeft me gebeld.
Nee, dit keer kan de PC NIET sneller gerepareerd.
Ook al is hij na DRIE WEKEN alweer kapot terwijl hij net 3,5 week is weggeweest.
Waarom niet?
Omdat dat de REGELS zijn.

Kunnen ze dan mijn data behouden?
Nee. En als ik betaal? Misschien.
Hoeveel kost het?
In de winkel 30 Euro, zegt de persoon.
Doe dan maar, zeg ik.
Maar, zegt hij, het kan ook wel meer zijn.
Hoeveel, vraag ik? En: als het onder de 100 Euro blijft, doe dan maar.
Kun je dat erbij zetten?

Nee. Want dan zou ik toch eerst het bedrag moeten overmaken voordat ze dat doen.
Ze kunnen alleen beloven dat ze bellen.
O.

Ik probeer het nog een keer.
Dat ik het toch wel heel erg vervelend vind dat zo snel de PC alweer kapot is en dat ik er niet aan moet denken dat hij nu opnieuw 3, misschien wel 4 weken weg is.
Tja, hoor ik persoon denken.
REGELS enzo.

Morgen wordt hij opgehaald.
Als ik voor die tijd iemand heb gevonden om het kreng voor me naar beneden te dragen.

Ik ben niet-zo-blij.

Paradigit PC is opnieuw kapot

Drie weken is de PC thuis na 3,5 week in reparatie te zijn geweest.
Vandaag heeft hij opeens geen contact met muis en toetsenbord.
Ik zet hem uit via de knop op de toren (anders kan immers niet) en weer aan.

De monitor zegt dat hij geen signaal krijgt en dan: Monitor is going to sleep.
Ik druk alle stekkertjes en plugjes goed aan, probeer het nog eens.
Zinloos: de monitor blijft zwart (en slaapt).

Ik sluit de Dell laptop op de monitor aan om te testen of hij het wel doet.
Stiekem hopend dat het dit keer de monitor is die het heeft begeven.
Maar de monitor doet het.

Paradigit gebeld.
Met Vincent.
Ik bied aan: mijn reparatienummer en/of mijn referentienr.
Hoeft-ie niet.
Ik beschrijf het probleem.
O, de voeding, zegt Vincent.
En nu moet ik dus met meenemen van de reparatiebon en de aankoopfactuur naar een winkel.
Nee, zeg ik, ik heb verzekerd dat hij wordt opgehaald.
Dat kon niet, zegt Vincent. Dat kan wel, zeg ik. En ja: ik heb het oorspronkelijke ordernummer.

Vincent doet navraag.
De PC kan inderdaad opgehaald.
Maar de desbetreffende persoon die moet afspreken wanneer is er even niet.
Hij zal me terugbellen.
Ik zeg dat ik ervan uitga dat de PC nu niet nog een keer 3,5 week weg is.
Dat moet ik met de desbetreffende persoon bespreken.
Die me binnen het uur zal bellen.

Dat was een uur geleden.
Over nog een uur bel ik opnieuw de Helpdesk.
Maar misschien hoeft dat niet en heeft de desbetreffende persoon dan allang gebeld en aangekondigd dat-ie de PC vanmiddag nog hoogstpersoonlijk aan huis komt repareren.

Mis jij mij? ik mis jou ook (niet)

Sinds ik mijn PC opnieuw moest installeren verloor ik mijn RSS-Feeds.
Ze staan nog wel op mijn externe HD maar ik kan ze niet meer openen.

Enkele vind ik ‘gewoon’ terug.
0103 meldt zich hier (hoera!)
Maar zeker 20-30 zo niet meer weblogs die ik af en toe las en dan aan de hand van de Feeds zijn foetsie.

Eerst denk ik: die vrouwen (het zijn vooral vrouwen) zullen zich hier of op de Kalkoen wel eens melden en dan héb ik ze weer.
Maar na twee maanden realiseer ik me dat die vrouwen zich vroeger wel af en toe meldden maar dan alleen als een soort beleefdheid omdat ik hún log bezocht en de moeite nam een commentje achter te laten.

Tit for that.

Ik ga niet zeggen dat ik steil achterover sla van verbazing en ontzetting.
Ik ben langs de bocht geweest op de sociale media en ik weet dat het zo werkt.

Toch valt het me van sommigen tegen.
En – slap, slap! – 1 ervan mail ik vanavond zélf: ik ben je kwijt door PC-probleem waar is je log ook weer.

Sociale media-contacten zijn soms net echte contacten.
Ben je niet populair dan heb je alleen vriendjes als je die vriendjes zélf benadert om iets vriendjesachtigs te doen.

Pasfoto

Ik moet mijn paspoort verlengen.
Al weken stel ik het uit omdat ik erg opzie tegen het maken van de pasfoto.

Vandaag is het zover.
Ik heb mijn haren gewassen, ik kijk thuis in de spiegel, lach vrolijk en denk: dit moet het maar wezen.
Vanwege de harde wind haarborstel mee.

In het gemeentehuisje van Schermer is een pasfotoautomaat.
Een aardige vrouw gaat met me mee.
Is er een spiegel om te kijken of mijn haar goed zit? Nee.
Maar ik kan drie verschillende foto’s proef maken en dan kiezen.

Ik besluit opgewekt te kijken (om de blik van de vorige pasfoto ‘verschrikt konijn’) te vermijden.
Oei. Blijk ik mijn lippen ietsje van mekaar te hebben gehad! De foto wordt afgekeurd.
Foto twee. Foto drie.

Nu kiezen. Maar het zijn een soort hologrammen erg in de verte die er allebei beroerd uitzien.
Nog een keer drie maken? stelt de aardige vrouw voor.
Maar ik vrees dat het niet veel beter wordt dus vooruit: doe nr 2 maar.

De automaat doet er een minuut over en daar liggen vijf foto’s.
Verschrikt konijn. *Oud* *somber* verschrikt konijn.
Daar zal ik het weer vijf jaar mee moeten doen.

Haremhouder Joep

Begin mei een mail van de Opvang in Heiloo: ze hebben een mannetjescaaf binnengekregen.
Zó zielig. Amper een half jaar, totaal verwaarloosd, ónder de mijt, zo kaal dat niet was vast te stellen welk (haar)type hij was. En ernstig ondervoed.
Vraag: zou ik hem als haremhouder willen aannemen.
Nadat hij was hersteld.
Wat een tijd zou duren.

Antw: ja.
En het duurt een tijd want die mijt blijkt hardnekkig maar zondag – daar is-ie dan.

Joep verstopt zich eerst onder een hok.

Dan doet hij een halfslachtige poging caaf Samantha te bespringen die zich met een schoudergebaar van ‘mallerd’ aan hem onttrekt.

Daarna bedenkt hij dat hij hier helemaal prima zit alleen vindt hij mij nogal eng.
Zodat hij zich verschanst als ik eten breng en pas aanschuift wanneer ik buiten beeld ben.

Tot vandaag.
Twee dagen later.
De haremhouder maakt deel uit van de groep.
Van balletjes is trouwens niks meer te merken – testosteron heeft hij achtergelaten bij de deur/in de Opvang.

Moeder en dochter

Langs de weg van Grootschermer naar Driehuizen is een boerderij waar ze de kalfjes bij de koeien laten.
Zo hoort het want koeien zijn echte moederdieren en kalfjes van een paar maanden in een groepje met alleen elkaar in een wei – daar straalt ook de sneuheid vanaf.

Geheime plekjes

De laatste keer dat ik in Boulder City was wou ik op de route naar Kingman een begraafplaats in Searchlight, NV bezoeken die aan de weg lag achter een schutting.
Dat had ik erover gegoogled.
Maar laat het die dag stortregenen zodat ik niet in Searchlight uitstapte om schuttingen en gaten erin te zoeken waarachter mogelijk graven – deels van dieren – waren.

De opgeslagen url wiste ik omdat ik toen dacht dat ik nooit meer naar Boulder City zou teruggaan.
In oktober doe ik dat toch.
Dus zocht ik weer naar de begraafplaats in Searchlight.
Maar wat ik ook aan kernwoorden invoer: ik vind ‘m niet.

Wél beland ik bij een pet cemetary in Boulder City zélf.
Of althans in de buurt.
Maar het is geheim. En: haunted.
Want als je ‘m ’s nachts bezoekt (wat ik niet van plan was) is er een witte kat die je volgt.
Als hij je aardig vindt. Dan loopt hij zelfs door schuttingen heen.

Ik zoek en zoek.
Tot ik een geestenforum vind waar iemand die de begraafplaats weet als je het lief vraagt bereid is te mailen waar hij ligt.
Je moet beloven dat je nooit zult verklappen waar hij is.
Dat beloof ik.

De geestenjager mailt me en nu heb ik een locatie.
Ik dénk dat ik het google earth plaatje kan ‘plaatsen’.

Voorpret.
Écht.

Lief leuk wegloopkonijntje komt niet meer terug

Mail van het Knaagdierencentrum.
Er zijn gisteren ‘erg leuke’ mensen langs geweest die lief klein wegloopkonijntje aka Otto willen hebben.
Ze hebben hem gereserveerd.

Als de eigenaar hem niet ophaalt wordt hij 23 juli gecastreerd en verkast hij een week later naar de nieuwe mensen.
Daar mag hij door de tralies wennen aan zijn toekomstige bruid.
Ze krijgen een leuke ren, net als bij mij.
*Tenzij* ik nu zou zeggen dat ik hem wil hebben/houden.

Dat doe ik niet.
Zodat onze wegen bij deze officieel zijn gescheiden.

Redelijk – goed – stinkend

Ik koop bij bol.com een tweedehands boek.
Het wordt omschreven als ‘redelijk’ met als toelichting: ‘verkleurd, goed’.
Met verkleurd kan ik leven dus bestel ik het boekje van € 2,50 + € 1,95 verzendkosten.

Vandaag komt het aan.
Verkleurd inderdaad. Wat ik geen probleem vind.
Maar: het stinkt naar sigarettenrook.
En niet zo’n beetje.
Ik moet er niet aan denken dat ik uren met dit ding onder mijn neus moet zitten.
Gatverdamme.

Ik overweeg retourneren.
Dat kán bij tweedehands boeken.
Wanneer je zelf de verzend/retourkosten betaalt.
Dus in dit geval 2 Euro plus een stevige envelop.
Dat is wel erg veel. Want daarna heb ik nog steeds geen boek maar heb ik wel 2 Euro (plus die envelop) in de wind gesmeten.

Ik neem dus mijn verlies van € 4,45.
Waarbij me alleen nog rest de verkoper een zeer slechte beoordeling te geven.

Klant *zijn* (bij niet De Winkel van Jeanne)

Ik bestel bij twee bedrijven.
Ik verwacht de bestellingen gisteren of uiterlijk vandaag.

Vanmiddag mail ik het ene bedrijf: jullie plegen toch te verzenden zodra het geld er is en dat was dinsdag dus …
O, mailt het bedrijf binnen 5 minuten terug. Eén van de artikelen is uitverkocht.
Wil ik iets anders bestellen?
Dat wil ik inderdaad aangezien ik anders geen gratis verzending krijg.

Ik zoek dus iets uit, geef dat snel door en vraag: verzenden jullie nu nog vandaag?
Eerlijk gezegd vind ik dat ze nu een koerier op weg moeten sturen aangezien ze niet zelf contact opnamen maar zaten af te wachten tot IK informeerde waar de bestelling eigenlijk bleef.
Maar ik hoor niks meer. En aangezien ik door de vervangende keuze moet bijbetalen denk ik niet dat ze spontaan zelf naar het postkantoor zijn gerend om nu al te verzenden.

Bedrijf twee.
“Sorry maar je bestelling (van twee dagen geleden) is in de spam beland.
Verder heb ik een deel van de artikelen niet meer. Ga je ook akkoord met vervanging X?
Maak dan 40 Euro over.”

Alleen kreeg ik al een automatische bevestiging en maakte *dus* al twee dagen geleden die veertig Euro over.
Wat ik braaf bewijs met een print screen.

Geen idee wanneer *die* bestelling arriveert.