Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Caaf dood

Vanochtend samen met R. caaf Samantha laten inslapen.
Ik kreeg haar in de zomer van de Opvang omdat ze waarschijnlijk kanker had en niemand anders haar wou.
Ik wist dus dat ze niet lang zou leven.

Samantha werd steeds magerder, de afgelopen week viel ook het haar op haar lijfje uit (ze hield haar mooie kuif en de wilde lokken op haar kontje).
Vanochtend naar dierenarts Arjen die haar ook mager vond (en kaal) en veronderstelde dat door de kanker haar eierstokken teveel hormonen aanmaakten.
Oid.
Slechtnieuws-boodschappen hoor ik altijd maar half.

Inslapen dus.
Ik wist het vantevoren en ik hield dus de vaste riedel dat ik er vrede mee had en dat ze een leuk laatste half jaar heeft gehad.
Wat waar was.

Daarna met (veel) hulp van R. de treintickets voor Duitsland gekocht en geprint.
R. naar de bus gebracht, in de Plusmarkt eten voor de knagers gekocht en opeens janken.

Hieronder Samantha wachtend terwijl dokter Arjen de dodende prik haalde.
En een week geleden met vriendin Gloria Victoria en haremhoudertje Joep.

Brief van de dokter

Gisteren een brief van de dokter.
Ik houd twee dingen voor mogelijk:
1) ze vragen zich af waarom ik niet voor mijn vervolgafspraak ben komen opdagen (mm – zoveel betrokkenheid lijkt me onwaarschijnlijk)
2) ze herinneren me eraan dat ik de griepprik niet heb gehad en die alsnog kan halen (zou kunnen)

Maar de dokter schrijft aan “Beste mensen” dat per januari 2012 hij de praktijk heeft voortgezet met ‘dokter Hanekamp’ die blijkbaar direct zwanger is geworden en nu “meer tijd aan haar gezin wil besteden”.
Dokter Allick die haar tijdens de zwangerschap blijkt te hebben vervangen “zal haar werkzaamheden overnemen”.

Dan nog wat over assistentes (allemaal met voornaam) die komen en gaan.

Toch eens kijken wie die Hanekamp eigenlijk wás.
Raar. Na bijna een jaar nog geen fotootje op de website.
Ook niet van de huisarts in opleiding.
Wél van de assistentes.

Wat ouderwets: de assistentes, wat lager in rang, kun je -net als de arts in opleiding- met voornaam kennen.
Terwijl de doktoren meneer en mevrouw zijn.

De voornaamloze dokter die “werkzaamheden zal overnemen” blijkt (dank je, google) Gideon te heten en 37 jaar te zijn.

De brief is ondertekend door ‘Paul Grootes, huisarts’.
O. Hij heet dus Paul.

Paddestoelen

Bij Vroege Vogels gaat het over paddestoelen.
Ik heb er ook in de tuin, weet ik. Maar daar let ik er niet zo op.
Ik zie ze, denk ‘o ja’ en als ik ze nu zou moeten aanwijzen zou ik dat niet zonder meer kunnen.

Wel herinner ik me opeens de paddestoelen op de begraafplaats van Kingman.
Er stonden er veel, maar alleen in het arme deel.

 

Reizen in Europa – 2

Toen ik overhaast besloot dat ik op 24/11 naar het Festspielhaus in Baden-Baden wou gaan vroeg ik aan de vrouw die me erheen had gelokt welk hotel ze me kon aanraden.
‘We’ antwoordde ze, gaan allemaal naar… en dat was een hotel dat was volgeboekt.
Dus zocht ik naar hotels die er dichtbij lagen en kwam uit bij Batschari Suite Hotel.

Niet om een bepaalde positieve reden maar het was dichtbij en niet duur en zag er ook niet uit als een dump.
Ik reserveerde en kreeg een bevestiging.
In het Duits.
Logisch natuurlijk maar toen R. voor ons in januari in München reserveerde kreeg hij ook een Engelse bevestiging.

No problem dacht ik nog want dit hotel kost minder dan de helft.
Tot ik vandaag toch eens TripAdvisor raadpleeg en daar meermalen de klacht aantref: ze spreken er geen Engels.
O-oh.
Dat wordt dus aanpoten met mijn hele kleine beetje Duits.

Dan: hebben ze wel WiFi?
Ze hebben een kabel (à 6 Euro extra) en in sómmige appartementen WiFi.
Vervelend want mijn Samsung ultrabook doet niet meer aan die rare kabels (de oude Toshiba deed dat wel maar dat is dus écht uit de tijd – zoiets als een modem).

Nu word ik echt onrustig.
Verder gezocht. Het ‘hotel’ blijkt een appartementencomplex met een receptie en die appartementen zijn van allemaal aparte eigenaren en op de galerijen moet je er van buiten in en sommige zijn prima en sommige zijn om te janken.
Wel is er een ontbijtzaal met geweldig ontbijt voor 12 Euro (waar ik niet voor koos omdat ik geen Groot Ontbijter ben).

Reizen in Europa – 1

Echt! geef me een reisdoel in Amerika en ik regel het.
Ticket, hotels.
Zit er iets tegen dan heb ik contacten die het binnen een paar uur voor me hebben gefixed.

In Europa modder en zenuw ik aan.

Over een week vlieg en dan trein ik naar Baden-Baden.
‘Trein’ leek me nog knap ingewikkeld maar maandag zal R. (een ervaren treiner) me dat uitleggen.
Vliegen: fluitje-cent.
Gewoon eerst even R. oppikken in Amsterdam, dan via de route die ik door alle Amerikareizen kan dromen naar Schiphol rijden, koffertje uit de auto, ik naar het vliegtuig, R. de auto achterlatend.

Maar het is geen appeltje-eitje aangezien uitgerekend volgend weekend de IJ-tunnel dicht is.
Dus: afspreken op Schiphol, stelt R. voor. Waar hij dan met de trein heen gaat.
Maar aangezien die trein afgelopen week al 3x(!) vertraging had tot een uur is dat opeens ook niet meer zo’n goed idee.

Het oudere vrouwenlijf en haar knieën

Edita Gruberova begon haar carrière als een spichtig meisje.
Tot zeker 40 bleef ze superslank (hoewel ze twee kinderen had gehad – bij Netrebko was 1 kind al voldoende om vet te worden).
Tot eind vijftig (afgaand op de foto’s en de videoclips) bleef Frau Gruberova ‘een maatje méér’ dus niet meer 36-38 maar 42-44.
Ergens begin zestig werd ze dikkig.

Allemaal geen ramp en daar gaat het verder ook niet over.
Ze is nog steeds geen monsterlijk dikke pad met 5 onderkinnen en bokkenpootjes en gewoonlijk worden haar extra kilo’s met flatteuze kledij handig weggewerkt.

Waarover ik het wél wil hebben: een beetje zangeres in een dramatische opera knalt aan het eind tegen de vloer.
Hárd.
Meestal krankzinnig geworden en dan ook nog dood.
Dat doet ze nog steeds zéér soepel.
Terwijl ik denk: ik zou het niet durven en dus ook niet kunnen.
Ik zou mezelf willen remmen door mijn handen uit te strekken. Of ik zou plat op m’n smoel gaan niet wetend hóe goed te vallen.

Net zie ik een opname van vorig jaar.
Hij begint met Edita Gruberova op haar knieën.
Ze zingt, ze acteert en ik denk: hoe sjorren ze haar in vredesnaam straks overeind?

Op iets na zeseneenhalve minuut is het zover.
De mezzo (tevens haar rivale maar dat weet ze dan nog niet) reikt haar de hand en ze staat op.
Alsof het niks is.

Misschien zijn haar botten steviger dan die van de gemiddelde zestigjarige vrouw.
Of ze oefent erop? Niet alleen de toonladders maar ook opstaan en vallen?
Waarom wordt dát nou nooit eens gevraagd in een interview.

Mini egeltje

Ik doe mijn vaste avondrondje: gebutste eitjes neerleggen voor egel, konijnen in de voorste ren voeren, kippenhok afsluiten, knagers in de achterren voeren, eendjes voeren.

Ik loop terug naar het huis en op het terras zit een klein bolletje.
Een egel nog niet half het formaat van een volwassen egel.
Een baby.

Ik ren naar binnen voor mijn camera.
Ik maak wat beroerde foto’s waarop je niet eens kunt zien hóe mini de egel is.
Echt: een mannenhand zou hem kunnen omvatten.
En dan heb ik het over een gewone mannenhand, niet een kolenschop.

Ik trek me terug en zie egeltje worstelen met 1 van de eitjes.
Die was gebutst met het oog op een stevige egel, al lekker opgevet voor de winter die nog wat laatste nachten rondstruint en wel in is voor een late night snack.

Ik haal een nieuw ei (egeltje schiet rechts de struiken in), sla dat ferm doormidden en ga binnen staan kijken wat er gebeurt.
Egeltje is snel terug en gaat weer aan de slag met het eerste, voor de kleine niet te kraken ei.
Dapper. Maar wel een beetje dom.
En dan valt de duisternis.

Peper

Het ochtendpilletje van Guus krijg ik er het makkelijkst in met rosbief.
Dus koop ik bij de Plusmarkt voor elke dag een ons rosbief.
Op donderdag is dat dus vier ons.

Gisteren lagen er maar twee pakjes en vaak vraag ik dan extra af te snijden maar dit keer had ik daar geen zin (fut) in dus ik pakte die twee pakjes en 1x kalkoen en hoopte zo toch het weekend door te komen.
Vandaag zet ik het tweede ons in.
Het blijkt rosbief met peper te zijn.
Heb ik me nu zó vergist?
Ik controleer de verpakking: ‘rosbief’.
Niks over ‘peper’.
Verkeerd gesneden of geplakt dus.

En nu? Een kwartier rijden, winkel in, pakje onder de neus van een snijmeisje duwen en boos doen en geld terug eisen of een nieuw pakje zuivere ros?
Naar de servicebalie gestuurd worden (waar je altijd tien minuten moet wachten) en ja, dan zal ik mijn gelijk wel halen en rijd ik weer een kwartier naar huis terug.

Dat ga ik niet doen.
Dan maar proberen de kalkoen te spreiden en Guus na het eerste hapje (met pil) te paaien met brokjes.

Bont

Mensen moeten geen bont dragen.
Geen luxe jassen, geen kragen en ook geen nepbontkragen aangezien die vaak echt bont zijn en als ze dat niet zijn denken anderen dat het wél bont is en dus dat bont okee is.

Helaas draagt mijn idool Edita Gruberova vaak bont.
Wat haar fantastisch staat. Zoals het ook Elizabeth Taylor fantastisch stond.
Bont oogt sjiek.

Een paar weken geleden neemt ze afscheid van de Japanse fans.
In een mooie rode jas met zwarte accenten.

Ik maak op de site van de fans melding van deze videoclip.
En meld dan ook (niet direct maar toch wel na een paar reacties) dat ik het fijn vind als ons idool geen bont draagt aangezien ik een animal activist ben.

Een halve dag geen reacties.
Dan: I love her whatever she wears!!!!

Dat zat er natuurlijk aan te komen.
En ik LOVE haar ook.
Maar toch wou ik dat ze geen bont droeg.

Wat mogelijk verklaart waarom ik geen groupie ben en ook waarom ik terecht word geweerd van het vriendenetentje na afloop van de voorstelling.

Vogels voeren

Soms denk ik: overdrijf ik niet.
Want ik strooi graan voor de kippen en extra lekker graan ook voor de kippen en graan gemengd met iets dat de winkel ‘legzaad’ noemt.
Wat dat zaad doet léggen weet ik niet (twee kippen leggen al heel lang niet meer en de derde max 2x per week) maar de kippen vinden dat er enkele graantjes in zitten die jammie! zijn.
En dan strooi ik ook nog pinda’s en leg andijvie neer en sla en brood.

Zo trek ik dus héél veel andere vogels aan.
Mussen, merels, spreeuwen, tortelduiven, kauwtjes, heggemussen, koolmezen, pimpelmezen, vinken, roodborst (1 per tuin), winterkoning, ekster.
En een enkele andere die me verrast.

Ik durfde het amper te vertellen denkend: ik voer te veel, ik verwen terwijl de natuur nog vol zit met voedsel.
Maar dan lees ik dat ik het juist helemaal goed doe.

Vaak starten mensen pas met het voederen van tuinvogels wanneer het winterweer hard toeslaat. Maar dat is eigenlijk te laat. Vogels kiezen hun overwinteringsplaats nu en daarom is het raadzaam om reeds in november te starten met voeren en daar dan ook mee door te gaan de rest van de winter.

Lees hier meer.

Recessie

Weer een krimp.
1,1 procent.
Recessie.
Hand op de knip.
Zegt het CBS.

Tja.
Dus.
Want mij verbaast het niets.
Klaagde ik eerder al eens dat de Winkel niet liep gelijk een trein, nu is het janken met de pet op en ook af.

“Neem je leuke dingen mee uit Amerika?!” mailden een paar mensen gretig voor ik daar eind september heen ging.
En: “Nam je leuke dingen mee?!” toen ik terugkwam.
Het eerlijke antwoord is: alleen kalenders en een paar magneetjes en een paar boekenleggers.
Maar geen dozen vol frutsels en mooie boeken en varia.
Jammer, hè?

Maar… zou jij, die zo graag wil dat ik “leuke dingen” meeneem die dan ook hebben gekócht?
Nee, toch?
Want jij hebt óók minder geld of je koopt sowieso nooit bij me of heel af en toe iets van maximaal 5 Euro.

Vroeger legde ik het nog wel eens uit.
Waarom ik geen dozen Elmo’s en Poohs en intrigerende zeldzame boeken meer kocht (namelijk omdat geen hond die koopt).
Een paar dagen geleden krijg ik bij een bestelling van iemand (een Belg) voor 2 aanstekers en een setje potloden van Betty Boop (totaal: € 6.65) de suggestie: “misschien wat beeldjes van betty boop verkopen”.
Ja hoor: die dingen kosten in Amerika tussen de 10 en 15 dollar, moeten dik verpakt voor veel geld naar Nederland verstuurd, kunnen alleen als pakketpost aan klanten verzonden en als ik er minder dan 15 Euro voor zou rekenen zou ik écht gekke Hendrika zijn.

Ik leg het niet meer uit.
En mocht jij overwegen ook “maar waarop verkoop je niet X of Y?!” te roepen: bestel eerst maar eens iets uit het aanbod van ruim 7000 artikelen.
Dan praten we daarna verder.

Zevenmijlslaarzen

Voordat ik me liet overhalen over tien dagen af te reizen naar Baden-Baden had ik al met R. besproken wanneer hij weer kon oppassen zodat ik weer naar Amerika kon.
Door de stress om het nieuwe uitje kwam het er niet van de al geplande trip verder te regelen.

Net met zevenmijlslaarzen over 24/25 november heengestapt.
(nou ja – dat probeer ik)
Mijn ticket bij Delta gekocht.
En daar tegen problemen aangelopen omdat Delta zegt dat ik bést op de vluchten boven Amerika op een exit row stoel mag zitten maar wanneer ik dat voor de transatlantische vluchten wil vastleggen zegt de site streng:
“You are not eligible for this seat. Please choose another seat.”
Dan blijk ik geen enkele comfort seat te mogen kiezen.

Verder reserveerde ik de eerste acht dagen in Yuma.
En mailde aan het geweldige apartment complexje in Kayenta, UT dat ik vorige maand wat teleurgesteld was geweest toen ik er binnenstapte na de geweldige plaatjes op hun site.

*Mijn* optrekje oogde nl wat sober afgezet tegen de andere op de site.
Toch wou ik graag terugkomen. Nu acht dagen ipv de vier vorige maand.
En als het kón dan alsjeblieft het mooiste appartement.
Waarbij ik dacht: anders neem ik gewoon weer dat miezerige geval want ik was er wel gelukkig.

Maar ik krijg net mail dat ik het superappartement krijg.
Voorpret.