Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Domme Bontjes

Je kunt weer stemmen voor het Domme Bontje van het jaar.

Kijk hier wie de vier genomineerden zijn en stem!

Ik stemde op de eerstgenoemde.
Omdat die écht beter moet weten en zich verantwoordelijk hoort te gedragen.

Hoe het was

Edita Gruberova was geweldig.
Op heel misschien een mini-missertje tegen het eind na (wat niemand verder hoorde dus dat zal ik me wel verbeelden).
De opera was saai.
Vond ik.

Het verhaal: een draak.
De muziek: op enkele aria’s na ook matig.
De dirigent: te traag.
De mezzo: niet van het niveau dat ik naast Gruberova verwacht.

Zodat ik aan het eind dacht: het enige dat me nu nog op een hoger plan kan tillen is als het FestivalHaus (dat -genant- slechts voor 2/3 was bezet) losbarst in een overweldigend applaus en haar alsmaar bljft terug roepen met E-di-ta, E-di-ta, E-di-ta!!!

Maar het publiek klapte beleefd en een fan timede het: na 8 en een halve minuut schoven de Baden-Badeners richting uitgang.
Ongehoord! want voor Edita klappen we standaard 30 minuten mét het scanderen van haar naam.

Wij, de hard-core fans van Edita of ‘Grubi’ zoals de allerhardcoorste haar noemen snappen er niks van.
Behalve degenen die al eerder in Baden-Baden waren en wanneer ik op twitter vertel dat ik niks begreep van het lauwe applaus vertelt ook daar een Nederlandse vrouw die in Beieren woont: zo zijn ze daar.
Beetje stijf, beetje arrogant zelfs.
Niet erg van harte, niet erg hartelijk.
Nee, dan München!
Als een artiest daar goed presteert gaat het dak eraf.

Ik stel me daar dus maar op in.

De reis naar Baden-Baden en terug

De reis viel me zwaar.
Ik vloog met een City Hopper.
Dat is een mini-vliegtuig waarheen je niet kunt lopen via een slurf maar waarheen je wordt vervoerd met een bus.

In Frankfurt was het Fernbahnhof niet in het terminal waar ik aankwam maar in een ánder terminal waar je met een bus heen moest.
Na een stevige wandeling door aankomst-Terminal en toen nog een stevige wandeling door het volgende terminal naar de trein.
Toen die trein en daarna nog een trein en toen een taxi bestuurd door een middelbare bruinverbrande god die ik matig fooi gaf omdat dat (ik had me laten voorlichten) hier gebruikelijk was.

Prettig hotel waar alleen internet het niet deed en ik ben intussen gehandicapt zonder internet dus dat was lastig.
Festspielhaus op 3 minuten afstand, leuk theater, matige plaatsen, na de pauze opgeschoven naar waar we lege plaatsen hadden gezien.

Volgende ochtend hotel taxi laten bellen, te vroeg op station, daar koffie gedronken en ohmygot internet!
R. gemaild en mijn stoel voor de terugreis vastgelegd.
De sufkopjes van KLM hadden me in een rij van 3 in het midden gezet.
Ik zette me in een rij van 2 direct aan het raampje (en zou -bleek later- niemand naast me krijgen).

Trein naar Mannheim, overstappen, naar Frankfurt Airport.
Blij dat ik terugreis, foto’s gemaakt uit de trein, zie opeens schoonheid in de combi van traditionele gebouwen en moderne techniek.

In Frankfurt snel in de volgende KLM City Hopper geladen en dan horen dat we pas over drie kwartier vertrekken want er is storm in Amsterdam en er is maar 1 landingsbaan open.
Ik vraag een stewardess wélke. Lijkt me nl wel leuk als het de polderbaan is en ik mijn huis kan zien.
Maar ze knielt neer en vraagt invoelend “ben je bang” wat ik raar vind, dat meisje van amper 25 dat ‘je’ tegen me zegt.
Maar tuurlijk ben ik bang (hoewel ik het ontken).

De vlucht valt mee tot de laatste tien minuten.
Dan worden we geschud, opgetild, naar links bewogen en dan naar rechts en dan omhoog en weer naar beneden en ik denk: dadelijk vliegen we tegen iets aan en waar is nou Schiphol.
Ik denk ook: als dat irritante kind dat achter me steeds tegen mijn stoel zit te schoppen gaat janken van angst, jank ik ook.
Maar we landen en het kind kraait: “We made it!”
Verderop in de rij zie ik een vrouw met net als ik tranen in de ogen.

De handtekening van het idool

Ik heb ‘m.
Twee maal maar liefst.
1x in het boek en toen ik zag dat anderen hun kaartje én het programma en soms ook nog meer prullaria naar voren schoven om te tekenen (per persoon) duwde ik ook het kaartje in haar richting en tuurlijk zette ze een handtekening want daarvoor zát ze daar.

Terwijl ik een stompzinnige tekst sprak.
Iets over dat ik haar wonderful vond en dat ik haar in januari weer zou zien.
Ze keek me daarbij glazig aan, was duidelijk niet onder de indruk, zei ’thank you’ en ik zei ook ’thank you’ en toen was de volgende aan de beurt.

Het is een raar iets, zo’n sessie.
Je hebt háár zojuist zien optreden.
Je weet dat ze later handtekeningen zal plaatsen maar niet wanneer.
Hoe lang zal ze doen over un-winden, hoe lang over verkleden?
Laat ze de bühne-make-up zitten of veegt ze die eraf en plamuurt een nieuwe laag ‘voor de smartphones’ erop?
Ander outfit uiteraard.

Op een bepaald moment begint zich een rij te vormen.
En dan: daar is ZIJ.
Je ziet haar niet (staat die rij voor) maar er gaat een zucht door de fans en vooraan wordt geklapt.
Waarna de rij langzaaam schuifelt.

Ik had niets concreets in mijn hoofd behalve dat ik niet te opdringerig wou zijn.
Je ziet soms mensen haar hand grijpen en niet meer los laten én maar praten en praten terwijl zij beleefd glimlacht en (denk ik) denkt: hoe kom ik hier weer vanaf.

In de rij, bijna aan de beurt, zag ik div. scenario’s.
De lange praters met vaak een kado waarover zij dan oh! en ah! deed.
Om ze erna al dan niet weg te gooien in de prullenbak.
De mensen die alleen het boek opengevouwen op het schutblad naar haar toeschoven kregen de handtekening – die keek ze niet eens aan.

Daarom dacht ik: laat ik iets zeggen.
Hoe stom mogelijk ook (en het wás stom).
Maar dan hoop je (of je tien of vijftien of tweeënzestig bent) toch éven op die blije blik bij je idool.
Het: wat ben *jij* een aardige fan.
Maar Edita tekende en glimlachte mechanisch of ik fan 496 van die avond was terwijl er nog 203 kwamen (wat ik ook was).

Zoals dat denk ik altijd gaat, ook als je tien of vijftien bent.
Of zou je het dan niet zo bewust merken?

Voor alle zekerheid

Even voor alle zekerheid voor de HH inbrekers die hebben genoteerd dat ik dit weekend twee dagen naar Baden-Baden ben.

Ik rijd morgenochtend vroeg naar Amsterdam, pik daar R. op, rijd naar Schiphol, geef de auto aan R. en wanneer de kippen amper doorhebben dat er iets ánders is, laat hij ze al uit hun nachthok en voert de knagers en de wilde vogels en past twee dagen op mijn huis tot ik weer terug kom.

Ik wil maar zeggen: haal je niks in je hoofd.
Die Amsterdammers zijn keihard mn als het aankomt op het verdedigen van huis en haard en dieren van iemand op wie ze zijn gesteld.

Oh boy!

Zaterdag ga ik naar Baden-Baden.
Om een concertante uitvoering van La Straniera van Edita Gruberova te zien.
Met gemengde gevoelens maar vooral negatieve omdat ik erg opzie tegen de reis en tegen het deel uitmaken van een groep hard core fans die me wél een ticket aansmeerden (omdat 1 van hen er vanaf moest) maar al heeft duidelijk gemaakt dat ik verder lucht ben: *niet* mee-eten na afloop bv.
Aangezien ik geen ‘friend’ ben.

Wat ik wel mocht doen, sterker, wat van me verwacht werd (en wat ik ook wóu maar dan als eerbetoon aan háár): na afloop wachten bij de artiesteningang om ‘Brava!’ te roepen.
Alleen is het in Baden-Baden zeker zo koud als hier. En dan is anderhalf uur -zo lang pleegt ze weg te blijven- erg lang.

Nu lees ik dat mijn idool na afloop een Signierstunde heeft.
Binnen.
Ze zet dan handtekeningen in haar biografie (die ik heb gespeld en met een stabilo heb bewerkt en bijna uit mijn hoofd heb geleerd met uitzondering van de Duitse passages die ik écht niet snapte).
Hallelujah! Niet wachten in de kou.
Ook: doodeng! want dan kom ik op een bepaald moment tegenover haar te staan en prevel onhandige teksten, doodnerveus, waarna zij een krabbel zet en ik moet opschieten.
Maar toch.

Wel meteen een praktisch probleem: ik heb geen schoudertas die groot genoeg is voor het boek.
Dus twee buurvrouwen aangeschreven of die me kunnen helpen aan een leenexemplaar.
Anders morgen op pad voor een nieuwe tas die een gebonden boek, een toneelkijker en een kleine camera kan bergen en die toch ietsje sjiek oogt.

Bagger

Eens per jaar wordt de sloot achter het huis uitgebaggerd.
Je krijgt een brief waarin dat wordt aangekondigd met de opdracht de sloot vrij te maken van bootjes en wild begroeisel (in mijn geval: een pomp).

Gisteren aan het eind van de middag wordt de machine op een ponton achter mijn huis gelegd.
Vanochtend om acht uur racet van rechts een motorboot met twee mannen die even aan boord gaan.
En dan weer weg.

Hulp

Ergens vannacht beneden gestommel.
Dan een harde klap.
Inbrekers? Nee, zal wel niet.
Nog een klap.
Als het aanhoudt vast het nummer van de politie in mijn hoofd prenten.
144? o nee, dat redt een dier.

Een kwartier later de ‘grote prooi’-loei en ik denk: als er nog katten rondlopen met een muis in hun bek zijn er géén inbrekers.

Vanochtend zie ik chaos.
Chaos in de keuken waar de radio van de magnetron is afge’vallen’.
De pillendoos voor Guus ligt op de grond, pillen over de vloer.
De kan van de citruspers ook vanaf het aanrecht tegen de grond gewerkt.
Klaargelegde poststukken bij het halletje overal verspreid.

Dit krijgen muizen niet in hun ‘eentje’ voor elkaar.
Dit móet gedaan zijn door de katten.
De schatjes proberen me te helpen bij het verdelgen van het opdringerige muizentuig.

En wat vind JIJ?

Ik heb drie websites.
Op ‘Mijn Begraafplaatsen‘ kan ik schrijven wat ik wil want die site wordt amper bekeken en heel af en toe krijg ik een reactie en nog meer af en toe is die reactie van een malloot en dat zal dan wel.

Over Radio 1 schrijf ik op de Klooiende Koude Kalkoen.
Die site wordt beter gelezen en soms reageert iemand leuk (zelden) en soms zeikerig (vaker).
Wat ook wel zal hoewel ik zou liegen als ik zei dat het me niets deed omdat ik daar veel meer dan hier probeer om te ‘amuseren’.
De radioluisteraar die zelf ook iets vond herkenning te bieden (of juist niet).
En dan ev. daarover te praten/schrijven.
Op een prettige manier.
Alleen werkt dat niet zo.
Omdat slechts een enkeling prettig praat.

Kom ik op dit weblog.
Waar ik behalve over nog het 1 en ander schrijf over mezelf.
Mn over wat me zwaar valt en waar ik mee worstel.
Misschien omdat ik giga-worstel maar ook omdat ik zelf niks zo pjoek vind om te lezen als “wat ben ik geweldig! mij lukt alles! ik ben een érg goed mens!”

Dus huppatee: aarzeling en twijfel en spijt en angst en *gedoe*.
Waarvan iedereen het hare (m/v) kan denken.
Maar onderaan staat: ‘Wat vind jij?’
Zodat sommigen dat letterlijk nemen en denken dat ik écht wil weten wat zij, even binnengevallen op dit weblog, zich heerlijk superieur voelend na het lezen van mijn getut van me vinden.

Dit, lieve superieur-voelende binnenvallers, is een misverstand.
Ik zie jullie liefst in een diepe plomp zakken, spartelend maar niet in staat nog adem te krijgen terwijl ik van de kant toekijk en ‘o jee nou toch’ mompel.
Ténzij je bij je bijtende commentaar een link zet naar een eigen weblog met kwetsbare teksten.
Maar dat doe je nooit.

World Peace

Miss Congeniality is een film (komedie) over een aanslag die zal worden gepleegd tijdens een Miss World verkiezing.
Een FBI-agente moet infiltreren. Gespeeld door Sandra Bullock.
Ze is een ruw type dat door Michael Cain wordt opgekweekt tot iemand die in elk geval elegant in een avondjurk kan paraderen.

Soms valt ze even uit haar rol.
Om -in het fragment hieronder- zichzelf snel weer te herstellen.

Het is een parodie op de missen die op de vraag wat zij het liefst zouden willen collectief antwoorden: “World peace”.
Na 3 tellen kun je de commercial wegklikken.

Muizen

Ik heb al een tijdje muizen.
In de schuur en in het huis (vooral de keuken).

Ik heb een vangdoos neergezet opdat ik een muis áls die erin zou wandelen een paar kilometer verderop zou kunnen vrijlaten.
Daar trapten mijn muizen niet in.
Ik heb een piepding in het stopcontact.
Eén in de schuur en één in de keuken.

Mogelijk hebben hierdoor enkele muizen hun biezen gepakt, maar de meeste zal het worst zijn, dat gepiep.
Of ze horen het niet of het stoort ze niet en wie weet vinden ze het zelfs leuk.
Zoals er mensen zijn die genieten van de herrie op een house feest.

Toen ik terugkwam uit Amerika viel me op hoeveel méér muizen er zijn.
Dat zal niet komen omdat R. nóg slordiger dan ik ben met het opbergen van voedsel.
Het zal komen door de leuke grote gezinnen en de uitbreiding ervan.
Zodat ik overal keutels vind.
In alle pannen, in alle kastjes, in de vergiet, onder de magnetron, in de bijkeuken op alle richels en praat me niet van de schuur.

Gatver, was mijn eerste reactie.
Maar sinds een paar dagen zie ik de muizen over het aanrecht (weg)hollen en net hoor ik ze de 5 kilometer rennen op de platen in het keukenplafond.

Wat te doen, wat te doen.
Wegvangen one mouse at a time zet vrees ik geen zoden meer aan de dijk.
De piep doet ze niks.
Kátten dan (dat zeggen sommige sites, dat alleen al de aanwezigheid van een kat ze zal doen vluchten) – haha!
Maar… vergif?
En áls ik het zou overwegen, hoe te voorkomen dat de katten het eten.
En: wat als dan overal in huis achter kieren in wanden lijkjes gaan liggen rotten?