Jeanne's Weblog

Vanochtend om half negen is het zover: Greta mag naar buiten.
Eerst snapt ze het niet: ze wil naar de keuken.
Daar is ze aan gewend.

Wanneer ze het doorheeft ziet ze buiten Klaartje en An die ik ook vrijliet uit hun hok.
Ik dénk dat ze ‘ha! wat leuk! daar zijn jullie ook!’ zal reageren maar dat is dom/menselijk gedacht want Greta stormt op Klaartje af en pikt haar hard.
Topkip is terug en dat moet kip nr 2 even weten.

Dan doet het drietal een rondje tuin om terug te keren op het terras achter het huis en *eten* dat Greta doet.
Waar ik haar binnen alleen met de allerlekkerste hapjes kon verleiden eet ze hier alles.
Het oude graan waar de mais al uit is dat een nacht in de modder heeft liggen weken: heerlijk.
Hark-hark doen de pootjes en smul-smul doet het bekkie.

Dan het zandbad waar ze vast al weken naar verlangt.
Niet in de overdekte uitloop van het hok (waar de kippen bij nat weer plegen te zandbadderen) maar op het oude plekje bij het huis.
Waar het goed badderen was toen Greta een paar weken geleden naar de schuur verhuisde.
Nu is het een natte boel.

Greta deert het niet.
Greta lijkt me gelukkig.
(en schoon)

Greta heeft het helemaal gehad met veertjes groeien in de ziekenboeg.
Morgen mag ze van mij weer naar buiten.

Nog 1 nachtje slapen.

Greta wil naar buiten.
Van de dierenarts mag ze pas na 5 dagen naar buiten.
Dat is over vier dagen.

Vóórdat ze in het dierenziekenhuis was, wou ze ook naar buiten.
Maar ze reageerde vertraagd.
Wou komen aanlopen wanneer ze mij bij de buitendeur zag, maar als ik die deur maar snel open en dicht deed zág ik haar denken (echt): o, dan niet.
Nu is ze gespitst op die deur.

Zodat ik net door het raam in de kamer naar buiten klim om de knagers van vers hooi te voorzien.
Daarna snel via de schuurdeur binnen glippen was het plan.
Maar direct achter de deur staat Greta met een gretig uitgestrekt nekje: ze wil ERUIT.

Ik klim dus weer binnen via het raam.
En voel me schuldig.
Want wat zou ik Greta graag naar buiten laten zodat ze weer gewoon haar eigen vrije uitloopkipje kan zijn.
Maar stel dat ze dan doodgaat van de kou.

Ik doe het nooit goed.

Greta is terug.
Ze zit oppervlakkig gezien weer goed in de veren.
Maar het is een dun laagje dus mag ze pas over vijf dagen weer naar buiten.

Greta eet.
En heeft dat volgens dierenarts Martin stééds gedaan.
Dat meisje van gisteren lulde dus uit haar nek.
En heeft me zo een érg slechte dag bezorgd.

Greta heeft het helemaal gehad met de schuur.
Ze wil naar de keuken.
Maar liever wil ze naar buiten.

Helaas.

Tussen de middag bel ik een dierenartassistente die zegt dat Greta alleen nog wordt gedwangvoerd (“super makkelijk!”) maar dat ze niet zelf eet.
Ze belooft dat vanmiddag een dierenarts me zal terugbellen.
Om tien voor zes een andere assistente: of ik vandaag “contact heb gehad”?
Ja dus. Althans een beetje.
Maar niet echt.

Zij zegt dat ik Greta morgen kan halen.
Ik vraag of Greta zelfstandig eet.
Ze zegt dat het kipje “wat zaadjes pikt” maar dat het thuis *buiten* vast beter zal gaan.
Op mijn ‘je collega zei dat ze NIETS at’ zwijgt ze onduidelijk.
Ik zeg: jamaar – dierenarts Martin zei dat ze na vier dagen bij jullie binnen te zijn geweest bij mij zeker nog zo lang in de schuur moest zitten en niet zomaar naar buiten mocht.
Dus: kun je vragen aan de dierenarts hoe lang ze eenmaal thuis nog binnen moet blijven.

De assistente roostert me in voor een consult bij dierenarts Martin.
Morgenochtend om tien voor twaalf = tien minuten voor de praktijk dicht gaat voor het weekend.
Dat zijn niet de consulten die op tijd plegen te zijn.

Boek mee dus maar.
En Greta mee op de terugweg.
En als na de tragisch na de narcose opeens overleden Jozef nu ook Greta het dierenziekenhuis niet kan verlaten ga ik serieus denken over een andere dierenarts.
Want op z’n minst is daar iets mis met de onderlinge communicatie wat altijd slecht is voor de patiënt.

Het liefst zou ik (leuke) mensen altijd op hun plek houden.
Dierenartsen bv. En hun assistentes.

Zo was het na het vertrek van dierenarts Theo erg wennen aan de drie nieuwe.
Bekwaam zullen ze wel zijn maar wanneer je opeens niet meer ‘gekend’ wordt mbt wat je wel en niet voor een dier over hebt (alles – zolang het dier plezier heeft in het leven) en wat je wel en niet kúnt (ik niet veel als het op dwangvoeren e.d. aankomt) – das rot.

Eén dierenarts kent ons intussen.
De twee anderen stellen zich telkens opnieuw voor en daarvoor ben ik slechts die sjofel geklede oudere vrouw met héél veel dieren in hun PC.

Idem de assistentes.
Met vier kan ik lezen en schrijven.
Voor een vijfde ben ik een naam en de eigenaar van een dier dat bij ze in een kooi zit.
Het dier dat zich steeds makkelijker laat dwangvoeren (dat is positief).
En waarvan ze kan melden dat “op het briefje staat dat hij vrijdag naar huis mag”.

Ik zeg dat als er dan nog steeds moet worden gedwangvoerd het kipje beter nog een dag kan blijven.
Omdat ik dat niet kan.
Ze kan me daarover door een dierenarts laten bellen, zegt ze.
Wanneer? Morgen tussen “in de loop van de ochtend en begin van de middag”.
Dat vind ik te vaag dus zeg ik dat ik zelf wel bel om 12 uur.

“Is Martin er morgen?” vraag ik hoopvol.
Omdat dat de dierenarts is die Greta heeft behandeld.
Helaas – die is vrij.