Jeanne's Weblog

Ik hoopte dat als het weer maar slecht genoeg was, er misschien geen vuurwerk zou worden afgestoken.
Rare hoop natuurlijk.
Want als je voor 70 miljoen troep in huis hebt gehaald moet de troep natuurlijk ook de lucht in.
En dat gebeurt direct links van mijn huis op 5 meter afstand van mijn tuin.

Tegenover mijn katten doe ik, muziekzender aan op tv, in de luie stoel met laptop op schoot, glaasje slobberwijn, of er niks aan de hand is.
Sammie doet ‘bezorgd’ maar niet panisch. Guus zit onder het bed.

Arme katten, arme konijnen, arme cavia’s, arme kippen.
Arme vogels in de bomen en in de weilanden.

‘Gelukkig nieuwjaar!’ roept men elkaar toe op de sociale media.
Laat het alsjeblieft snel ophouden denk ik zoals ik elk jaar denk en hoop en bid.

Aso-knallers.
Vast dezelfde types als met de bontkragen.
Ikke-ikke-types.
Tuig.

En dan reageert op twitter de bitch die hier ook regelmatig meent mij de maat te moeten nemen dat het MIJN schuld is dat mijn katten bang zijn omdat ik dat natuurlijk uitstraal.
Wat áls het al ooit waar zou zijn zeker vandaag niet waar is aangezien Guus anders dan anders *niet* al de hele dag over de rooien was.
En ik bovendien tot tien voor twaalf lag te slapen.

Op twitter heb ik haar nu geblokt.
Hier nog niet omdat ik niet zo snel weet hóe maar mocht je dit lezen, betweter Brimxxx – weet dan dat je reacties hier niet meer welkom zijn.

Je moet niet dronken rijden.
En ook niet te snel.
Dat laatste al helemaal niet omdat je GTST wil zien (wat je sowieso niet zou moeten willen zien – maar dat terzijde).

Om beide vormen van gevaarlijk rijden tegen te gaan zijn er nu radioreclames.
De ‘bob’-reclame heeft als uitgangspunt het liedje Visite van Lenny Kuhr.
Met de passage “oom Joop heeft spontaan een krat pils meegebracht”.
Spontaan.

Toen kwam ook nog “Joke met de karaoke” dus: “het werd later en later die nacht”.
Logisch, want met een krat pils én Joke-met-de-karaoke kan de avond niet meer stuk.
En de nacht ook niet.

Ik heb nog nooit zo’n nacht gehad.
Wel gezellige avonden waarbij mensen aan kwamen met flessen wijn.
Maar meestal had de gastheer/vrouw zelf ook al wijn in huis dus het ‘spontaan’ aankomen met een een hele doos wijn was niet aan de orde.
Karaoke ken ik alleen van tv.
En dat wil ik graag zo houden.

Maar, vraag ik me opeens af, kén ik mensen die op die manier ‘visite’ vieren?
Ik denk het niet.
Maar je kent natuurlijk niet ieders donkerste geheimen.

Ik ben niet erg nieuwsgierig naar (of: niet erg geïnteresseerd in) de meeste mensen zodat ik zelden via google tracht iemands geheimen te achterhalen.
Wanneer ik dat wél doe, schrik ik ervan hoe makkelijk het kan zijn.

Zo wou ik een paar maanden terug de leeftijd weten van een vrouw die bij 1 van mijn Amerikaanse motels front desk clerk is.
Ik voer haar voornaam in, de naam van het hotel, haar woonplaats en bingo: achternaam, leeftijd en adres.

Van een andere Amerikaanse kennis wier leeftijd ik niet kan schatten voer ik gisteren in: naam, woonplaats.
Ik krijg haar leeftijd, meisjesnaam en adres.
Wanneer ik op haar naam incl meisjesnaam op Facebook zoek, vind ik haar daar (terwijl ze me had gezegd dat ze niet aan Facebook deed).
Ook vind ik zonder verder zoeken de naam en leeftijd en adres van haar ex-man.
Die doken meteen op bij mijn zoeken naar háár.

Vandaag google ik op de vrouw van die laatste vakantiewoning.
Eigenlijk wil ik ook van haar vooral haar leeftijd weten.
Die google me per omgaande verstrekt.

Wat nerveus geworden google ik nu mezelf.
En vind alles wat ik geheel bewust zelf op het internet gooi en boeken die ik heb geschreven e.d.
Er is vast méér.
Maar ik weet niet of ik dat wel wil weten dus stop met speuren.

De vrouw van het huisje in Blanding mailt me: ze zal uitzoeken of ze voor het huisje WiFi kan regelen.
Geef ik haar een paar weken?
Die geef ik haar.
Graag zelfs.
Want na al maanden surfen langs resorts en appartementen met giga lederen meubelen die me erg tegenstaan, denk ik: dit optrekje zou me heel goed kunnen bevallen.

Ik denk opnieuw aan de keer dat ik eerder in Blanding was (een plaatsje van niks trouwens).
En dan mn aan die ene wandeling.
Een heel simpele.
Eerst tegen een rots(je) opklimmen en toen een wei aan het eind waarvan (na een half uur?) weer een kleine klim en nóg een wei en dat herhaalt zich.
Niet spectaculair, maar heel plezierig.
En telkens het gretige gevoel: wat zou er aan het eind van deze wei zijn?
Iets heel anders? Hetzelfde?

Ik denk: waar zou hij geweest zijn.
Zou ik hem nog een keer kunnen vinden.
Stel dat ik een heel klein stukje ervan zou lopen.
Half uur heen, en dan half uur terug.

Ik kijk op mijn reisboekenplank waar ooit zeker tien-vijftien gidsen met wandelingen in Utah stonden.
Niets.
O ja, schiet me te binnen.
Weggedaan toen Lodewijk dood was en ik dacht: ik ga daarheen nóóit meer terug.

Nu: spijt.
Ook omdat de meeste boeken van tóen (20-30 jaar geleden) niet meer te krijgen zijn.
En wandelen in Utah is niet als op de Veluwe: volg de rode paaltjes en dan langs het pannekoekenhuis.

Met Lodewijk reisde ik altijd in Utah.
Startpunt Moab, dan alle kanten op.
Soms een ietsje Colorado of Arizona maar hoofdmoot: Utah.

Sinds Lodewijk dood is mijd ik Utah.
Tot recent St. George waar ik 1x met hem kwam en waaraan ik geen bijzondere herinneringen ‘samen’ heb.

De reis in mei laat tussen -weer- St. George en Salt Lake City waar vandaan ik terug vlieg naar Nederland zes dagen open.
Ik probeer: vier dagen Escalante (bv) en twee dagen Salt Lake.
Of zes dagen Salt Lake of vijf dagen Moab en een dag Salt Lake.

Zoekend naar mooie plekken en fijne condo’s.
Waarbij ‘Blanding’ bij me aanslaat omdat het weliswaar een plaatsje is van niks maar Lodewijk en ik maakten daar in de buurt ooit een geweldige wandeling (die ik nooit zal herhalen) zodat ik mail naar een vrouw met een huisje (‘bunkhouse’) dat aantrekkelijk oogt.

Alleen valt me iets op.
Op de site van TripAdvisor staat ‘WiFi’.
Maar op hun eigen site staat ‘WiFi bij het main house‘.

Ik mail: hoe zit het.
Huisje heeft geen WiFi. Main house op 100 meter afstand wel.
En niemand die er ooit een probleem van maakt om daar dan knus op een meter afstand van op de grond te gaan zitten om contact te zoeken met de buitenwereld.
Ik wel.