Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Naar de slager

Wanneer ik naar de mondhygiëniste of de tandarts ga in Oosthuizen, combineer ik dat met een bezoek aan Waterlant’s Weelde.

Vandaag heb ik er voor de deur geparkeerd en kijk vanuit het raam van de tandarts hoe de winkel erbij ligt.

Binnen vraag ik of ik wat foto’s mag maken, om mijn nieuwe camera uit te proberen.
Het mag.
 
En de slagersvrouwen willen ook bést even voor me poseren.

O got

Ik zei al: ik zit krap.
Ik vertaal dat in een hoop dingen die ik mezelf ontzeg en die ik hier nu niet ga opnoemen.

Maandag was ik met R. in de opera en maakte foto’s met mijn eigen mini camera en toen met de zijne en o! het verschil!
Dus gaf ik toe aan de diepe verliefdheid op de andere camera en kocht die.
En maakte van mijn blijdschap dat de camera vandaag was gearriveerd melding op Facebook.

Waarbij ik (stom!) mijn vreugde afzette tegen de vreugde van vrouwen om Zalando-laarsjes.
Die vreugde noemde ik (stom!) oppervlakkiger.

Waarna de hel losbarstte.
Vrouwen die wél dol zijn op laarzen.
Vrouwen die mij verwijten dat ik kwetsend(!) ben omdat ik laarzenlovers afzet tegen fotolovers.

En dat gaat door en door tot er meer dan dertig berichtjes zijn en ik me hartstikke klote voel en nog wel blij met de nieuwe camera maar helemaal niet meer blij met Facebook.
Doet me denken aan dat plaatje dat ik eerder vandaag hier overnam van Facebook.
Hoe je in wilde ruzies kunt belanden met mensen die je verder helemaal niet kent.
Dankzij de sociale media.

Handel

Ik vraag me af hoe ik aan meer geld kom.
Niet door weer als journalist te gaan werken.
Ik heb het overwogen maar op die markt is het ‘zéér velen met mij’ en bij elke ontslaggolf méér.
Voor simpele verslagklussen verdringen zich de jonkies en de ontslagenen.
Voor het betere commentaar- en opiniewezen was ik allang gevraagd als iemand naar me had gezocht.

Marktplaats!
Heb ik niet nog een paar analoge camera’s?
Ja! die heb ik. Maar dezelfde hebben veel anderen ook en raken ze aan de straatstenen niet kwijt.
Toch: dat kan ik proberen.

Dan stuit ik op een advertentie:
Op zoek naar extra inkomen? Verdien nu makkelijk geld als THUISWERKER!
Simpele en leuke werkzaamheden zoals:
•Balpennen In Elkaar Zetten
•Adressen Schrijven
•Inpakwerk
•Snoep Verpakken
En nog veel meer vormen van leuk Thuiswerk!

Ik krijg nare associaties met mijn moeder die voor 2 cent per etiket vele etiketten zat te tikken en ze dan ook nog zelf moest gaan brengen naar een dorp 15 km verderop maar als de nood hoog is, wil ik allicht even kijken wat de tarieven zijn.
Klik. En scroll naar beneden naar: Bestel het Thuiswerk Startpakket daarom nu meteen.

€ 29,75 moet je betalen voor dat pakket.
Dus dát is de manier om makkelijk iets bij te verdienen.
Hoeveel wanhopige sloebers trappen hier in?

Einstein

R. en ik gingen vanavond naar de opera Einstein on the Beach.
Dat was 40 jaar geleden een moderne opera en hij wordt zelden opgevoerd maar is cult en je móet hem gezien hebben ook al duurt hij bijna vijf uur maar dat doet er niet toe als je eenmaal bent betoverd.
Dat staat overal.

R. die de opera 40 jaar geleden al zag twijfelde of ik ‘m wel leuk zou vinden.
Omdat ik niet zo avontuurlijk ben.
Doe mij maar een Donizetti of Verdi of Mozart of Puccini met vrij klassiek decor (*niet* in een gevangenis of krankzinnigengesticht).

Dus keek ik uitgebreid op YouTube en dacht: dit zou ik heel goed heel mooi kunnen vinden.
R. kocht kaartjes voor de 1e rij in het midden (mijn favoriete plek).

Wanneer we even voor half zeven de zaal in lopen zitten er al twee vrouwen op het toneel.
O ja, herinnert R. me aan het grijs verleden: dat vonden we vroeger héél bijzonder.
Dat het al ‘begonnen’ was voordat het officieel was begonnen.

Zo vonden we vroeger nog meer bijzonder.
De wolken stoom die kropen over de grond bijvoorbeeld.
Die zien we tegenwoordig gelukkig nooit meer maar wél in deze Einstein on the Beach.

Het eerste ballet is lang maar wel aardig al had de muziek van mij minder up tempo gemogen.
Een rechtbankscène is behoorlijk flauw (en ook lang).
Maar zakt echt helemaal door het ijs wanneer de ‘rechter’ een monoloog houdt over feministen die zo nodig gelijke rechten willen en die zo preuts zijn dat ze bij het baden een blinddoek voor hebben.
Achterin de zaal wordt gelachen.

R. en ik overleggen: nog een half uur?
Nu een ballet dat best leuk is (hoewel ongelijk en dat is niet zo bedoeld) maar weer: lang.
Wegsluipen erna kan niet want alles is pikdonker en er is een ‘duet’ (zoiets) met weer veel stoom en ook hieraan komt geen eind en R. wijst me op de maan links in beeld: wanneer die vol is zal het wel afgelopen zijn.
Klopt.

Dan sluipen we weg en in de foyer is een honderdtal mensen gezellig aan het drinken en keuvelen.
Dat hóórt zo.
Er is geen pauze. Het publiek wordt uitgenodigd vrij in en uit te lopen.
Staat in het programma.

Wij lieten het bij ‘uit’ en niet meer ‘in’.
En verbaasden ons over wat eens schokkend was en nu gedateerd en knullig.

Niet leuker, nee

Mijn belastingman zei: je moet x bijbetalen.
Ik vond x aan de hoge kant.
Omdat ik niet méér heb verdiend met mijn winkel en mijn aandelen wél meer zijn gezakt (net als die van iedereen) dus het zal wel in het systeem zitten dat ten nadele van ook mij is gewijzigd.

Het was dus niet dat ik hem niet geloofde.
Maar ik dacht wel ‘dat zien we dan wel weer’ en stopte het hoofd relaxed in de zandhoop.

Nu haal ik de blauwe brief uit de brievenbus (eerlijk gezegd: op zoek naar het blad van de Opera ontdek ik hem in een stapel ongeopende post) en dat is schrikken.
Want het is wáár, dat bedrag x.
En het valt me vies tegen.

De belastingdienst kan het niet leuker maken.
Voor mij ook niet makkelijker trouwens, anders deed ik het wel zónder belastingman.
Ook weer zo’n kostenpost.

Besparen

In 1996 kwam ik op internet en al snel wees iemand me op de Webgrrls.
Een groep vrouwen die elkaar adviezen en goede raad gaven bij computervragen.
Ik heb er erg veel aan gehad.

Na een aantal jaren werd de naam van de groep na mot met de Amerikaanse naamgenoten veranderd in Women on the Web.
Tegelijkertijd of misschien weer later (ben ik even kwijt) werd er ook contributie geheven.
Dat was niet verplicht. Met veel lijsten (o.a. die over de computers) kun je ook meedoen als je niets betaalt.
Alleen voor wie wil deelnemen aan de lijst van de Vrouwelijke Ondernemers is betalend lidmaatschap verplicht.
Vanuit de gedachte dat je er zakelijk ook beter van wordt.
O ja – en je kunt af en toe op cursusdag, wat ik nooit doe.

Net als andere jaren hanteert Women on the Web een staffel voor het lidmaatschap, gebaseerd op je netto inkomen per maand.
De staffel voor 2013 is als volgt: tot 1.150 euro: 12 euro 1.150 – 1.400 euro: 18 euro 1.400 – 1.900 euro: 24 euro 1.900 – 2.500 euro: 36 euro meer dan 2.500: 48 euro.
Deze bedragen zijn richtprijzen. Leden bepalen zelf het bedrag, maar de minimumcontributie is 12 euro.

Dat valt net in de (mail)bus.
En plaatst me voor een dilemma.
Want wat heb ik het laatste jaar nou eigenlijk aan Women on the Web gehad?
Aan de Ondernemers: niks.
Aan de Computers: heel soms *iets*.
Maar die lijst is gratis.

Zodat ik áls ik betaal dat eigenlijk alleen doe als waardering voor wat ze ánderen leveren en voor wat ik vroeger aan ze had.
Doen. Of niet doen.
Ik denk er even over na.

Recht op het doel af (1)

Eigenlijk was ik van plan geweest Moab, UT nog een jaartje te mijden.
Het is het stadje waar Lodewijk en ik onze liefde voor Utah begonnen.
We reden langs Cedar Breaks Condos, een aardige vrouw was daar iets op het grasveld aan het doen en vroeg of we binnen wilden kijken, dat wilden we en toen waren we verkocht.
Tien jaar zouden we terugkeren naar Utah en steeds zouden we onze reis in Moab beginnen en eindigen.

De laatste keer was vijftien jaar geleden toen Lodewijk daar ziek werd en in het ziekenhuis(je) werd opgenomen tot we met spoed naar het universiteitsziekenhuis in Salt Lake verkasten.
Daarna was het vanuit het vliegtuig naar het AMC en een half jaar later dood.

Zodat ik jaren heel Utah heb gemeden en nu af en toe de zuidwest hoek aandoe (Moab is zuidoost).
Omdat ik er nog niet aan toe was. Of misschien ook: ben.
Want ik droom de afgelopen weken erg rare dromen nu het erop aan lijkt te komen dat ik toch naar Moab ga.

Waarom dat zo nodig moet (dit voor de kritische lezertjes met de getuite mondjes en de geheven vingertjes die alles altijd beter weten): in oktober beviel zuidwest Utah me erg goed zodat ik voor dit voorjaar plande dat ik zou aanvliegen via Phoenix (en dan Yuma) maar wég via Salt Lake City.
Alleen (en ja! daar hebben de getuite mondjes gelijk!) ik had niet vantevoren uitgezocht hoe het weer in mei in Utah zou zijn.
En dat bleek veel kouder dan ik fijn vind.

Daarom toch maar niet naar Blanding (emotioneel kleurloos) wat ik eerst overwoog.
En ook niet direct door naar Salt Lake (ook een optie).
Maar naar Moab, de enige plaats die in die periode een beetje behaaglijk is.

Recht op het doel af (2)

Natuurlijk maakte ik eerst ontwijkende bewegingen.
Ik printte een lijst uit van alle steden in Utah met op welke hoogte ze lagen.
Green River zou kwa hoogte ook kunnen.
Maar ik ken Green River en daar is echt helemaal *niks*.
En dus ook geen aardige hotels of vakantiehuisjes.

Zodat ik alle hotels van Moab overweeg behalve dat ene waar ik die maand verbleef terwijl Lodewijk in het ziekenhuis lag.
En Cedar Breaks Condos lijkt me ook niet zo’n goed idee.

De paar hotels die me wel wat lijken zijn idioot duur of hebben de dagen dat ik er wil zijn geen plaats.
De vakantiehuizen die in het off season nog geen $ 100 zijn worden zodra het seizoen (incl mei) begint tot wel 3x zo duur.

Ik zoek verder.
En vind een klein huisje met tv en WiFi en koelkast en magnetron (=levensvoorwaarden).
Maar vooral: met een veranda om het huisje heen met mooie uitzichten en dus ook mooie plekken om mee te bewegen met de zon.

Ik mail over de prijs.
Het ergste vrezend.
Die valt reuze mee.
Met -als verklaring- “The drawback to this unit is that there is not a dishwasher, oven, or bathtub.”

Ik besluit dat ik daarmee resp. daarzonder kan leven en boek het huisje voor vijf dagen.

Als huisje zal het me zeker bevallen.
Of Moab mijn ziel zal doen spoken zal daar blijken.