Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Sally enzo

Wanneer ik vanochtend bel hoe het gaat met konijn Sally ben ik al voorbereid op: o, die is dood.
Maar met Sally gaat het prima.
Ze eet goed en keutelt goed en laat zich braaf de nuttige medicijnen toedienen.
Ik haal haar op samen met E. die de verzorging van Sally de komende weken op zich zal nemen en krijgt uitgelegd hoeveel Sally hoe vaak moet krijgen.

Ik mag kijken waar Sally gaat logeren en antwoordt op de vraag “ben je bang voor honden?” dat ik dol ben op honden en totaal verslaafd aan de serie ‘The Dog Whisperer’.
(I rehabilitate dogs, I train people)
De deur gaat open, de honden (ongeveer zes) komen naar buiten, ik ben voorbereid op besnuffeld en belikt worden en op hoofdjes aaien.

Waarop ik niet ben voorbereid is 45 kilo wolfshond (oid) die in 1 vloeiende beweging de poten op mijn schouders legt.
Volgens mij steekt hij een hoofd boven me uit maar dat kan het gevoel zijn geweest.
Want smák sla ik tegen de stenen op de stoep.

Wanneer, eenmaal omhoog gehesen, de vólgende hond (iets minder groot maar óók groot) tegen me opspringt ben ik intussen wél bang voor honden.

“Ze willen je alleen maar begroeten” word ik gerustgesteld.
En nee, ik heb me op een geschaafde hand na niet pijn gedaan.
Wel ben ik geschrokken en wil voortaan even geen honden meer zien tenzij begeleid door Cesar Millan.

Edita

Na de reis die ons gisteren om zes uur op de Mariënplatz in München uit de metro deed kruipen was er geen optie ‘naar hotel en omkleden’: de opera begon om zeven uur dus liepen we daar naartoe.
De Staatsoper is prachtig. Groot, sjiek.

Lucrezia Borgia was geweldig.
Edita Gruberova zong subliem, acteerde idem en raakte mijn hart.
Regelmatig zat ik bijna in tranen en aan het slot helemaal in tranen.

Ik dacht: nu krijgen we het beroemde Münchense applaus voor Edita.
Dertig minuten! Minstens.
En scanderen.
E-di-ta! E-di-ta!

Maar na tien minuten werd het stil op enkele dappere klappers zoals ik na en enkele minuten later hielden ook die het voor gezien.
Zelf had ik dolgraag doorgeklapt desnoods met 100 man/vrouw maar wanneer de andere 99 het opgeven, wie ben ik dan.

Dit nu, was extra pijnlijk omdat Edita Gruberova een dikke week geleden op een persconferentie zei.
„Wenn die Leute weniger als zwanzig Minuten klatschen, dann stört mich das regelrecht.“

Dan zie ik Vera, de leukste vrouw die ik in november ontmoette in Baden-Baden.
We omhelzen elkaar en zij begrijpt ook niets van het matte applaus en ze vraagt of we meegaan naar de artiesteningang.

Daar verschijnen na een klein half uur eerst de perfecte bariton Franco Vassalo en ach, wat jámmer nou, in een dikke bontjas mezzo Sonia Ganassi.
Ze zijn goedlachs, kletsen, delen gul handtekeningen uit.
Ik vind ze óók leuk maar vind dat ik niet bij Edita kan aankomen met een programmaboekje vol met handtekeningen van anderen waar zij in een hoekje nog een een krabbel bij kan plaatsen.

Dan: dáár is Edita!
Ze kijkt naar een hoek waar ze zich kan positioneren om handtekeningen uit te delen, gaat daar staan en de pakweg 20 max 30 mensen zoemen op haar in.
Mannen(!) met stapels papier: programma, ticket, foto’s. Of ze maar even wil tekenen.
Edita tekent.
Ik ben aan de beurt tegelijk met een andere vrouw.
We kijken elkaar aan en gebaren allebei: ga jij maar eerst.
Een man achter mij maakt hiervan gebruik en kwakt weer een stapel papier neer.
(lul)

Dan ik.
Ik overhandig mijn programma met een pen.


Ze kijkt naar beneden, ik denk: een tekst! zoek een tekst!
En wat me te binnen schiet maar niet de lading dekt want weet zij veel wat R. en ik hebben af-geleden is: “We’ve come all the way from Holland just to see you and I think you’re great”.
*zucht*
Waarop zij -obligaat- opkijkt en ’thank you’ zegt en zich wendt tot de volgende die komt voor een handtekening.

Maar ik, die in Baden-Baden nog hoopte op contact heb die illusie nu niet.
Zodat ik, niets verwachtend van háár, alleen ervaar dat ik in haar ogen kan kijken en hoe mooi die ogen zijn en hoe mooi ZIJ is.

“Ik ben verliefd!” strompel ik terug.
Tegen Vera “I feel like a 16-year old!”
Tranen weer over m’n wangen.
Oog in oog geweest met mijn idool. Dat mij niet eens ZIET maar dat doet er niet meer toe.

Vera lacht en zegt dat het “very normal” is hoe ik reageer.
Zelf ervaar ik het als betrekkelijk krankzinnig maar wel fijn.

Later bekijk ik de foto’s die R. maakte van Edita toen ze handtekeningen uitdeelde.
Ik zie een vermoeide, oudere vrouw. Met onderkin en hangwangen.
Raar.
Want de vrouw die ik in Baden-Baden en ook in München in de ogen keek was een stralende schoonheid.
Met prachtige blauwe ogen om in te verzuipen.

Even op en neer

Wanneer ik het zeven maanden geleden bedenk lijkt het zo simpel:
opera in München met Edita Gruberova op 15/1, heen die 15e en terug de 16e.

Alleen blijkt 15/1 een ramp kwa weer zodat ik eerst mijn vlucht niet lijk te halen (ik doe 3,5 uur over rijden naar Schiphol) maar die vlucht -van 11 uur- is gecancelled en we kunnen om 1 uur weg.
Die vlucht wordt eerst vertraagd tot 2 uur en vertrekt uiteindelijk om half 4.
Waarbij het Lufthansa personeel uitblinkt in niks zeggen en de klanten lekker in hun eigen sop klaar laten zenuwen.
En wanneer er tenslotte een soort-van verontschuldiging komt wordt alles geschoven op Schiphol dat niet op het slechte weer was voorbereid.

Nét voor de opera begint komen we bij het theater aan en de hele avond ondergaan we misprijzende blikken van het sjieke Münchense operapubliek (veel bont!) aangezien we geen tijd hadden onze gewone broek en trui in het hotel te verwisselen voor iets mooiers. Dat hotel bereiken we pas ’s avonds om 11 uur.

Het hotel dat het moet hebben van ‘lokatie-lokatie’ is elementair en ik slaap amper omdat ’s nachts dronken uitgaanspubliek door de smalle straat loopt (hard pratend) en al heel vroeg bouwvakkers beginnen met hun klus verderop in de straat.

Omdat we pas in de middag terugvliegen lopen R. en ik wat rond door het centrum van München.
Mooi, vind ik. Die contrasten tussen heel oud en vers opgebouwd namaakoud en heel modern.

Terugvliegen gaat vlot nadat we wat barrières van bitches van hell van Lufthansa grondstewardessen hebben genomen.
Types die met een strak smoel doen of *niets* kan en als dan toch iets kan dat zo mogelijk met een nog strakker smoel mededelen.

Daar tussenin was Lucrezia Borgia met Edita Gruberova.

Zieke konijnen

Konijn Sally loopt al een paar dagen niet zo vlot als anders.
Vanochtend denk ik: ze lijkt wel krom.
Dus grijp ik het konijn (dat dat kán is al een veeg teken) en bel de dierenarts: ik heb een ziek konijn, ik heb het al in een mandje, kan ik nu komen.
Dat mag, zegt de assistente.

Een half uur later lever ik Sally in.
Ze zal ergens in de ochtend worden onderzocht en ik mag tussen de middag bellen.
“O ja,” zegt de assistente dan: “Is het u al verteld?”
Eh?
Tijs is dood.
Gisteren al.

Tussen de middag gesprek met dierenarts Arjen.
Sally heeft een slepende achterpoot.
Het kan komen door
– een trauma (verkeerd gesprongen, gevallen, zoiets)
– abcessen in ruggenmergkanaal (niet vast te stellen want zijn heel klein)
– een besmetting met Cuniculi (= parasiet die veel konijnen hebben zonder dat die iets veroorzaakt tót-ie wel iets veroorzaakt en dan kan het verlamming zijn)

Aanpak: twee weken antibiotica tegen de abcessen en vier weken iets anders tegen de Cuniculi.
Uitkomst: onzeker.

Marktplaats

Om de al gekochte Coolpix S9100 te financieren kán ik hier nu nogmaals wijzen op de hartstikke leuke aanbiedingen in De Winkel van Jeanne (en dat doe ik bij deze ook) maar dat doe ik vaker en dat pleegt tot weinig te leiden.

Dus wend ik mij tot Marktplaats.
En zet de meeste van mijn 256MB XD-cards te koop.
Die ik eerst óók via Marktplaats inkocht voor de Olympus C765 die heel leuk is maar die ik toch echt alleen nog als reserve gebruik als ik de Nikon P500 te groot vind om mee te nemen.

Dan de analoge camera Olympus mju zoom 140.
En de lens AF Nikkor 35-70.
Waarna ik op goed geluk in dezelfde boekenkast graai en Pentax Esio200 kan toevoegen.

Het mooiste dat ik te koop heb, kan ik helaas niet aanbieden.
Omdat ik niet snap hoe hij precies in elkaar zit.
De body is een Nikon FE.
Ergens erop zit een Macro lens.
En nog een lens en een filter.
Maar wat is die ándere lens?

Tijs naar de dokter

Een maand geleden kwam Tijs hier wonen als nieuwe vriend voor Otje.
Ze moesten een beetje aan elkaar wennen, naar elkaar toegroeien en nog wat eufemismen die erop neerkwamen dat Otje eerst niets van hem moest hebben en hem een paar keer per dag aanvloog.
Waarbij ze vooral zelf heel erg vies werd.

Tijs was een lieverd die wel terugsloeg (lees: zich verdedigde) maar nóóit zelf begon met vechten.
En toen mevrouw ein-de-lijk nieuwsgierig naar hem werd en toenadering zocht reageerde hij niet hooghartig met ‘nou hoeft het niet meer’ maar toonde zich engelachtig lief.

Eerst samen eten (waarbij zij via het bord steeds dichter naar hem toe kroop), toen samen zitten en tenslotte samen likken.

De afgelopen dagen eet Tijs minder gretig.
Komt niet direct aanhollen.
Vanochtend komt hij helemaal niet.
Een enkel hapje andijvie dat ik hem aanbied – vooruit.
En een enkel hapje witlof.

Foute boel denk ik en probeer het konijn te vangen.
Zinloos.
R. gebeld die uit Amsterdam komt, samen het konijn gevangen (dat beresterk bleek en ook nog ijselijk ging gillen).
R. weer naar de bus gebracht, met Tijs naar de dierenarts.

Tijs heeft géén harde maag (dat is fijn), wél een bijna leeg buikje en kleine keutels (dat is niet fijn).
Ietsje ondertemperatuur wat gevolg is van het bijna lege buikje.
En dan het laatste onderzoek in het bekje: haken aan zijn kiezen!
Die er, denkt de dierenarts, al geruime tijd zitten.

Nu is Tijs in het dierenziekenhuis, eerst in de couveuse, dan na dwangvoeren in een hok.
Ik word alleen gebeld als hij dit weekend dood gaat.
Anders mag ik maandagochtend zelf bellen en dan wordt hij geopereerd.

Hoe populair is jóuw naam nu?

Emma en Daan zijn alwéér de populairste namen voor baby’s.

Via de site van RTL (en vast ook elders maar deze kwam ik tegen) kun je checken hoe populair jóuw naam in 2012 was.

In 2012 kwamen er 3 Jeannes bij.
Mijn doopnaam Adriana die ik altijd als ouderwets heb ervaren werd 62 x gekozen.

Ik ben op school altijd de enige Jeanne in mijn klas geweest.
Terwijl het toen en nog tientallen jaren erna stikte van de Moniques (later: Monieks) en Karins en Karens en Marja’s en Marjo’s en Liesbeths.
Nu ook daarvan nog maar enkele exemplaren.

Ik snap het niet.
Oké, Emma is een mooie naam.
Voor een kip, een konijn en ook voor een kind.
Maar hoe exclusief voelt het als jouw kleine Emma dadelijk in de klas (groep) zit met nog drie Emma’s en drie Sophies en drie Julia’s en twee Anna’s en twee Lisa’s en ook nog twee Isa’s.

Eieren

Maandag is het kippenhok schoongemaakt.
Toen lagen er geen eieren in.

Nu: vier.
Wat betekent dat Greta sinds dinsdag weer aan de leg is.
En dan meteen elke dag een ei.

Het móeten Greta-eieren zijn want An legt al ruim een half jaar niet meer (en is een krieltje).
Terwijl Klaartje wel kán leggen maar dat sinds háár laatste rui vertikt en bovendien zijn die eieren lichter van kleur en wat puntiger.

Waarmee ik Greta nu officieel hersteld verklaar.
You’ve come a long way, baby!

(foto links is van een maand geleden)

Rondingen en vet

Vrouwen die zichzelf bij de start van hun dieet als vet, dik en papperig omschrijven, zijn volgens een nieuwe studie gedoemd om te falen. Een positieve attitude zou dan ook de sleutel zijn tot het wegwerken van overtollige kilo’s.
“Geen ‘vetpraat’ meer!”, klinkt de boodschap.

Ruim driekwart van alle vrouwelijke diëters kampt dagelijks met negatieve gedachten over hun lichaam. Toch blijkt acht op tien ervan overtuigd dat een positieve instelling dé sleutel is tot een geslaagd dieet.
Twee op drie vrouwen gebruikt het woord ‘vet’ om een bepaalde zone van hun lichaam te omschrijven en voor zes op tien is deze woordkeuze best deprimerend.
Praten over rondingen en niet over vetrollen voelt dan weer opvallend positiever aan. Ook de term ‘echte vrouwen’ doet blijkbaar wonderen.

(bron)