Joost en Otje
Maandag om 13.00 uur wordt Joost afgeleverd als nieuwe partner voor Otje.
R. heeft dan een afrastering gemaakt dwars door de ren.
Zodat de geliefden door het gaas langzaam aan elkaar kunnen wennen.
Joost vindt zijn halve ren geweldig.
Alles wordt onderzocht en gemarkeerd.
Delicatessen vindt hij! (gevallen takjes waarvan hij bast kan eten)
Otje doet intussen of ze geen ander konijn ziet.
De volgende ochtend onderzoekt Otje het gaas.
Een uur later is ze er onderdoor.
Een fijne verrassing voor Joost.
Die de rest van de dag doorbrengt met op Otje wippen en uitrusten en weer op Otje wippen.
Otje rent weg, blijft zitten en laat het gebeuren.
Dan trekt ze zich terug in het grote hok waarvoor Joost even zit te wachten tot hij haar ook dáár grijpt.
Gaande de middag kan ik me voorstellen dat het Otje wat veel wordt dus open ik de afrastering.
Dan heeft ze meer ruimte om -als ze dat wil- te vluchten.
Veel verandert er niet.
Vandaag zit Otje regelmatig in haar prieeltje.
Ook wel in het grote hok.
Soms snuffen ze aan elkaar.
Soms trekt Otje weer een sprintje met Joost op haar hielen.
Gewipt wordt er niet meer.
Deskundigen zeggen: als er niet wordt gevochten, gaat het goed.
Mijn indruk: Joost is hartstikke happy.
Mooie ren, lekker hollen, takjes knagen.
En nog een lekker wijf ook.
Wat Otje vindt kan ik alleen maar raden.
Ik houd het op ‘moet nog wat aan ‘m wennen’.
Het is weer noordwestenwind en het regent
Goed bezig, Guus. Goed bezig
Andy Devine Parade, Kingman, AZ
Guus
Wanneer ik de sleutel in het slot draai (terug van ‘Tashi’) hoor ik Guus al loeien.
Binnen zie ik: hij heeft er weer 1.
Keurig neergelegd bij het lijkje van gisteren dat ik nog niet had opgeruimd.
Ik prijs Guus, maak een foto en wég duikt de muis.
Onder de bank.
Kijk Guus! doe ik en wijs onder de bank.
Guus voelt zich hierdoor niet gemotiveerd.
Muis is gevangen en getoond en dat is het wat hem betreft.
Een half uur later wéér de loei.
Guus komt de trap op met in zijn mond een mini-muisje.
Ach gossie – een jonkie.
Op het overloopje martelt hij het bijna dood.
Dan peuzelt hij het smakelijk op, op dezelfde plek waar hij me vanochtend al met een muis verraste (die muis is al wél opgeruimd).
Goed gedaan jochie!
En: ga zo door.
Leven met ‘erin geschoten’
Ok.
Pijn dus.
Ongemak.
Waar, neem ik me voor, ik me doorheen ga slaan.
Eigenlijk is er maar 1 ding dat ik écht niet kan: bukken.
Hoe jammer dus dat Tashi (die ik vandaag een paar keer naar buiten mag laten) zich wanneer ik binnenkom op haar rug werpt om mij haar buikje te laten aaien.
Ik kijk naar de dichtstbijzijnde (lage) stoel. Zitten? Lukt niet.
Verderop: een bank.
Daar Tashi tussen mijn benen laten kroelen.
Buiten wordt Tashi erg wild van iets aan de wallenkant dat ik niet zie.
Ook doet ze netjes haar plasje.
Waarna ze me feilloos weet duidelijk te maken waar L. de snoep bewaart (gelukkig niet ergens onderin een la).
Gisteren had ik me nog verheugd op met-Tashi-spelen.
Maar ik kan haar bal niet oprapen en haar trekding evenmin (laat staan dat ik eraan kan trekken).
(foto’s onscherp – sorry Tashi)
Erin geschoten
Ik heb wat ervaring met rugpijn.
Die langzaam opkwam en dan na een paar dagen wegging (of niet).
Nooit overkwam me waarvan anderen wel reppen: het door de rug gaan en pijn die erin schiet.
Tot nu.
Ik kleed me aan, steek mijn rechterbeen in mijn broek en au!
Aan de muur vasthouden helpt niet.
Moeizaam op bed manoeuvreren is de enige manier om aangekleed te raken.
Oefeningen! en kalm blijven.
Géén paniek.
Dat lukt niet erg wanneer een uur later de pijn is uitgestraald naar ergens achter mijn rechterlong.
Zodat niet alleen lopen pijn doet maar ook ademen.
*Diep* ademen is zelfkwelling.
O got.
Wat nú weer.
En nog 1! Guusje – bedankt!
Las Vegas, NV
One mouse at a time (dank je Sammie)
Ezeltjes bij Mittry Lake bij Yuma, AZ
Via Facebook (Hillary for President 2016)
Sally en Joost
Met Sally (morgen 2 weken geleden naar de dierenarts gebracht met ‘raar pootje’) gaat het goed.
Ze heeft haar antibioticakuur afgemaakt (nu nog twee weken de andere kuur).
Ze zit normaal, ze eet normaal.
En als bewijs dat het écht goed gaat: ze heeft al een spuitje kapot gebeten en begint te grommen wanneer ze haar verzorgster ziet naderen.
Zo ken ik mijn konijn weer.
Voor Otje komt morgen om 13 uur een nieuwe liefde.
Door de mensen van de Opvang ‘Joost’ genoemd.
Om te voorkomen dat Otje hem weer ’territoriaal’ benadert zoals ze aanvankelijk met die lieve Tijs deed, zal R. morgen eerst een afscheiding dwars door de ren maken.
Zodat ze via de tralies aan elkaar kunnen wennen.
Waarna het aan mij is om aan te voelen wanneer ze elkaar zó leuk vinden dat de tralies weg kunnen omdat het (waarschijnlijk) geen matten wordt.
St. George, Utah
Muizenplaag – update
Uitroken wil ik de muizen.
Dus berg ik eerst het graan en het brood en alle open zakken in de schuur in plastic boxen en emmers.
Dan knagen de muizen de dichte zakjes knagersvoer open.
Ook die berg ik op.
Hierna (ritsel!) schieten ze weg wanneer ik de schuur in kom uit een klein bruin doosje.
Met knabbelstengels voor de caven.
Ooit gekregen en totaal vergeten.
Ook deze opgeborgen in een box.
Haha! Lekker puh! denk ik.
En: ben benieuwd wat jullie nu gaan slopen.
Dat was gisteren.
Vandaag heb ik het antwoord: ik zie ze wegschieten uit de bijkeuken (via een plint terug richting schuur).
De bijkeuken waar nog wat broodjes liggen – dat hadden ze goed gezien.
Ik hóór ze in de keuken.
En in de kamer.
En in mijn werkkamer.
Mijn uitrook-plan was: knapzakjes inpakken, stok over de schouder werpen en de wijde wereld in bv naar de buren.
Dit -dichter op mij het huis in- was dus *niet* wat ik bedoelde.
Op een auto in Kingman, AZ
Het kleine en het grote (1)
Een paar weken geleden zet ik op Marktplaats enkele oude analoog camara’s en lenzen te koop.
Weinig sjoege.
Ook bied ik een aantal Xd-kaartjes aan.
Gekocht voor de Olympus, die ik houd als reserve met 3 kaartjes – de rest kan weg.
Het blijkt goede handel.
Waarbij ik niet moeilijk doe: biedt iemand het minimum (5 Euro) dan sluit ik de deal.
Er is slechts 1 voorwaarde: ik verzend (à 60 cent) en laat *niet* ophalen.
Aan de deur wordt niet verkocht.
Gisteravond 20.53 uur een mail: “heeft u dat kaartje nog wil ik hem graag nu nog ophalen bel me aub heb camera gekocht maar zit geen geheugen kaartje in”.
Ik mail terug dat ik niet doe aan ophalen, maar maak het bedrag over en ik stuur op.
Ik geef mijn banknummer (en dus ook mijn naam en woonplaats).
Volgt een mailwisseling met elke vijf minuten (en soms vaker een mail) waarin meneer zegt dat hij niet telebankiert en hij wil nú langs komen op mijn adres.
En noemt dat.
Ik krijg het benauwd want hoe weet hij dat? Via mijn banknummer (blijkt).
Ik houd vol: nee. En: kappen svp.
Man gaat door, ik houd vol en dan eindelijk om 22.13: hij stopt met de mededeling “ik voel me gediscrimineerd”.
Het kleine en het grote (2)
Om 22.20 uur nóg een mail.
Nu van iemand anders.
Goedenavond heeft u de xd kaart nog
En kan ik hem Mischien morgen halen
Gaan we weer.
Nee dus.
Niet ophalen.
Reactie: is het Mischien ook mogenlijk om onder rembours te sturen dat
ik de postbode betaal
Ik onthul dat rembours € 15.95 kost en dat ik daar niet aan begin voor een artikel van 5 Euro met het risico dat de koper het niet aanneemt.
Dat wist hij niet (dat rembours duur was) en dan wil hij nu (gisteravond 22.39) overmaken maar hij moet het dan wel vóór zaterdag hebben.
Dat zal niet lukken schrijf ik terug.
Dan (22.50 uur) stelt hij voor dat zijn schoonmoeder vanuit Alkmaar vandaag komt ophalen.
Wat ik gisteravond niet meer zag aangezien ik toen in bed lag.
Dus vandaag gemaild: ophalen kan niet (wat hij natuurlijk al wist).
Ik weet wie het kleine niet eert etc.
Maar ik neig er ernstig toe alles weer van Marktplaats te halen.
Want er zijn goede redenen om af en toe over mijn mensenschuwheid heen te stappen (Edita!) maar 5 Euro ‘verdienen’ aan een Xd-kaartje hoort daarbij niet.
Kayenta, Utah
