Jeanne's Weblog

Morgen komt Oscar, de nieuwe man voor Otje.

Van Oscar weet ik dat hij eerder uit de Opvang is gehaald maar teruggebracht omdat hij bang is voor mensen.
‘Bang’ is hij waarschijnlijk dáár geworden want de verzorgster die hem eerst in de tuin had, was dat nooit opgevallen.
Nu is hij het wel.

Oscar zit sinds elf dagen opnieuw in de Opvang.
Binnen, maar met -nog steeds- een buitenvacht.
Hun richtlijn is: na 14 dagen is de vacht te dun.
Het is dus nu (morgen) of anders eerst weer naar de buitenopvang in Schermerhorn en dán naar Otje.

Zodat R. morgenochtend komt om een nieuwe afrastering te maken en ik dan Oscar ga halen.

’s Kijken wat ik verder nog van hem weet.
Hij is bij de ándere mensen een paar keer ontsnapt omdat hij zo bang was (dus daar moeten we op letten).
Hij is géén macho.
En: hij is ‘klein’.

Hoe hij er verder uitziet?
Geen idee.
Maar dat kan Otje ook niet schelen.
Als hij maar lief voor haar is.

Gisteren dacht ik: ik neem geen nieuw vriendje voor Otje.
Ik kan er niet meer tegen.
Ik dacht zelfs: misschien moet Otje maar weg.
Dat ze elders een nieuw vriendje vindt.

Vandaag denk ik: ik heb de verantwoordelijkheid genomen voor Otje.
Otje is zelfs het enige konijn in de Opvang dat ik zélf heb uitgekozen.
Gewoonlijk laat ik mijn keuze bepalen door wat de Opvang zegt dat een geschikt konijn is en dan bij voorkeur een konijn dat een beetje zielig is en er al lang zit of om een andere reden niet populair is.
Maar Otje zag ik en op haar viel ik en haar nam ik.

Otje gaat dus niet weg en Otje blijft ook niet alleen omdat ik zelf er als een berg tegenop zie om een nieuwe koppeling aan te gaan en een nieuwe relatie met een nieuw konijn dat óók weer kan doodgaan.

Ik heb daarom het Knaagdierencentrum gemaild dat zodra zij een man hebben die zij geschikt achten voor Otje deze man hier welkom is.
Dat is het ‘gebaar’.
Nu het hart nog.

Gisteren lever ik konijn Joost af bij de dierenarts.
Hij eet niet.
Verder ontdekt de dierenarts weinig ‘mis’ maar houdt Joost ter observatie.

Vanochtend: het gaat niet zo goed met Joost.
Net gebeld door de dierenarts: Joost gaat hard achteruit.
Hij heeft gas in zijn buik, maar ondanks de röntgenfoto die ze van me mochten maken (dat is duur – vandaar dat ik toestemming moest geven) hebben ze geen idee wat er *is*.
Niets te zien.
Operatie raadt hij af omdat het een ingrijpende ingreep is en gezien de toestand waarin Joost nu is, hij die niet zal overleven.

Is er helemaal *niets* te doen vraag ik?
Weinig.
Behalve gewoon dwangvoer gaan ze hem nu ook vocht toedienen via het bekje.
En behalve pijnstiller en darmen-op-gang-brenger krijgt Joost antibiotica.
Maar de prognose is slecht.

“Kan het zijn dat hij morgen dood is?” vraag ik.
Ja.

Sally was vanochtend óók bij de dierenarts – ter controle.
Haar scheve pootje is goed.
Alleen heeft ze twee doorligplekjes onder haar achterpootjes waarover de dierenarts zich zorgen maakt.

Dus is Sally nu ook bij de dokter en wordt daar 2x daags bewerkt met letterlijk: een paardenmiddel.
Een zalf die normaal voor paarden wordt gebruikt die de wonden moet genezen.
Een dure zalf. Gaf ik toestemming voor…? wou dierenarts vanochtend weten.
Ja!

Als de zalf werkt trekken de wonden weg.
Als de zalf niet werkt, vormt zich een soort likdoorneelt dat heel pijnlijk is en waaraan je een konijn gezien de dunne pootjes niet kunt opereren.

Er zijn dagen dat ik me een blijer dierenvrouwtje voel.

[Update: 7 uur dierenarts aan de telefoon “Joost is dood”]

Het kostte Otje en Joost nog geen week om te ontdekken dat ze elkaar hartstikke leuk vinden.

Grote schrik dus wanneer Joost gistermiddag geen snack hoeft en ’s avonds niet komt eten.
Ik lig er vannacht vele uren wakker van vurig hopend dat Joost vanochtend wél zal eten maar denkend: vast niet.
Wat kan betekenen dat ik een somber persoon ben (wat ik idd ben) of dat ik een goed gevoel heb voor hoe konijnen zich voelen – of beide.

Ik sta dus om half acht (amper licht) bij de ren, bied eten aan en Otje eet maar Joost niet.
Ik probeer hem te vangen voor de dierenarts wat mislukt.
Ik bel iemand die me hulp aanbood voor als zoiets nodig was een uur later (uit bed) en presenteer Joost om 9.10 uur aan dierenarts Arjen.

Die onderzoekt en constateert: gezond (en mooi) konijn met iets ondertemperatuur (38,2) en iets koude oortjes en verder niks mis mee.
Behalve dat hij niet eet.
Joost krijgt een prik tegen misselijkheid en buikpijn en een prik om de darmen op gang te houden/helpen.
En moet blijven ter observatie.

Om kwart voor vier bel ik om te vragen hoe het met Joost gaat.
De assistente die ik aan de telefoon heb komt net binnen en moet op het kaartje aan zijn hok kijken.
Joost eet niet zelf, leest ze voor, maar bij dwangvoeren slobbert hij gretig.

Morgen verder.
Foto is van een paar dagen geleden toen Joost (rechts) nog wél at.